Yok Geçtim Ben Benden, Sende Değilsem Nerdeyim

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-02-2012

Şimdi daha iyi anlıyorum: İnsan büyüdükçe daha çok anlar derler, inanmıyorum; insan büyüdükçe daha çok acıyor

İnsan büyüdükçe aslında büyümüyor, daha çok acı oluyor! Seni de böyle tanıdım zaten

Senin en çok ben olduğunu anladığımda, anladım ki, hiçbir şey eskisi gibi olmayacak

Seni daha çok anlamaya çalıştığımda, anladım ki, artık hiçbir şey anlamakla sınırlı değil

Seni seviyor muyum?

Ne kadar geç cevap verilirse o kadar doğu cevap verilebilecek bir sorusun

Seni sevmiyor muyum?

Ne kadar erken cevap verilirse o kadar yanlış cevap verilebilecek bir sorusun?

Seni seviyor muyum?

Yok…

Seni sevmekten geçtim

Şimdi daha iyi anlıyorum: İnsan büyüdükçe daha çok sever derler, inanmıyorum; insan büyüdükçe daha çok yanıyor

İnsan aslında büyüdükçe büyümüyor, daha çok yangın oluyor

Seni böyle sevdim zaten!

Hükmüm geçmiyor

Acıyla ve ateşle ne yapılabilir ki insan?

Ya yakarsın, ya da acıtırsın

Şimdi daha iyi anlıyorum, ben kendimden çok seni acıtıyor ve seni yakıyorum

Hiç böyle düşünmezdim

Zaten büyürken insan neyi düşünür ki? Sadece büyümek… Oysa en çok büyümeyi anlamak isterdim

Ellerimin büyümesini, ayaklarımın en çok… Sonra sakallarımın uzamasını… Sonra sakallarımın tekrar uzamasını… Gamzemin…

Bir de gülüşümün… Ben gülerdim sahiden…

Bir senden öncesi vardı hayatımın; milattan önceden sonra

Bir senden sonrası vardı milattan sonradan önce…

Nerdeyim? Gamzem nerede?

Şimdi daha iyi anlıyorum: İnsan büyüdükçe…

Ama ben en çok seni sevmekten geçtim

Geçmek istemezdim seni

Büyümek istemezdim

En azından gamzeme, uzayan sakallarıma sahip çıkmak isterdim

Yüzüme sonra, gülüşüme…

Şimdi daha iyi anlıyorum: Benim dediklerim benim değilmiş, aslında seninmiş! Ne garip

İnsan nasıl da sahipleniyor iyi ve güzel olanı? Ben kendimi sahiplenmiştim, sandım ki, bana ait ve benim

Benle varlar ve benimle olacaklar

Oysa senin peşine takılıp gitti hepsi

Aradığım hiçbir şeyi bulamıyorum biliyor musun?

Şimdi daha iyi anlıyorum: İnsan büyüdükçe…

İnsan büyüdükçe her şeyin emanet olduğunu ve her şeyin sana ait olduğun anlıyor

Şimdi de acılarımın ve o büyük yangının bana ait olduğunu düşünüyorum

Benim diyorum

Sen de benimsin

Unutuyor insan bir anda olup bitenleri

Belki de unutmak istediğimizi düşündüğümüz için unuttuğumuzu düşünüyoruz

Şimdi sen kalkıp, bunun da küstahlık olduğunu söyleyeceksin

Bana beni inkar ettireceksin biliyorum

Ama artık ben senden de geçtim

Niye geçtiğimi bilmeden… Senden geçtim ve aslında geçerken sana kendimi nasıl bıraktım onu bile bilmiyorum

Sonra anladım ki senden geçerken sana beni bırakmışsam, ben kimim?

Gülüyorsun, biliyorum

Kelime oyunlarıyla sana savaş açtığımı düşünüp, bir oyun hazırlıyorsun bana

O oyuna da geleceğim

Ben insanım… İnsan olsaydın senin bendeki yerini bilirdin

Bunu anlamadığın için yapıyorsun, biliyorum

Olsun… Ben seni anlamak istedikçe sen anlaşılmazlığa bürünüyorsun

Ama ben en çok seni anlamaya adadım kendimi

Senin için büyüdüm

Şimdi daha iyi anlıyorum

Ben hüznüm çünkü… En çok geceleri çiçek açarım

Karanlığın eskittiği yüzümde ben en çok seni zikrederim

Senden düştüm ben

Düşün ki şöyle sınandım:

Adem, cennetten kovuldu ve yeryüzüne indirildi

Adem’in dünyaya indirildiği andaki yalnızlığını sadece Adem bilirdi

Adem, cennetten kovuldu ve yeryüzüne indirildi

Adem’in dünyaya indirildiği andaki çaresizliğini sadece Adem bilirdi

Adem, cennetten kovuldu ve yeryüzüne indirildi

Adem’in dünyaya indirildiği andaki acısını sadece Adem bilirdi

Adem, cennetten kovuldu ve yeryüzüne indirildi

Adem’in dünyaya indirildiği andaki yangını sadece Adem bilirdi

Adem, cennetten kovuldu ve yeryüzüne indirildi

Seninle bildim işte bende

Sınandım

Belki hala sınıyorsun

Senden ne çok acıdım

Senden ne çok yandım

Senden ne çok yalnızdım, biliyor musun?

Kendini inkâr edemezsin

Kendine yalan söyleyemezsin… Bana yaptırdıklarının hiçbirisini yaptıramazsın kendine

Çünkü sen, ben büyürken benimle büyüttün kendini

Üstelik habersiz

Hiç haberim olmadı senin beni bu kadar sevdiğinden ve beni en zayıf yerimden vuracağından

Ha…

Bunu bilsem ne olacaktı ki, hiç! Sen kadere inanmadığın kadar ben sana inanıyorum

Alıştım ben yüzümden eskimeye

Sakalımdan

Gamzemden; daha çok şeyimden oldum; belki olacağım

Düşün ki, hüznüm ben ve geceleri çiçek açarım

Düşün ki, yüzümden eskirim ama biliyorsun ki, eskimeyi de sen öğrettin

Eskimeyen yenilenemezdi ama eskirdi… Ben eskiyenlerin, yavaş yavaş eksildiğini ve evrene doru çoğaldığını biliyorum

Bunu da sen öğrettin

Sen bana çok şey öğrettin

Acıyla yaşamak…

Yangınla yaşamak…

Alev alev ve çığlık çığlığa…

Ama bana sadece şunu söyle: Senden geçtiysem nerdeyim?

Yok yok fısıldama, herkes duysun; senden geçtiysem nerdeyim?

Hala sende mi?

O zaman niye canım acıyor; niye hala yanıyorum?

Fısıldama kulağıma?

Bağır herkes duysun

Dua dua yükselsin çığlıkların:

Benim biricik hüznüm, gece çiçeğim; ben de bir ölümlüyüm, bilmiyor musun?

Bedirhan Gökçe

08-02-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Yok Geçtim Ben Benden, Sende Değilsem Nerdeyim Şimdi daha iyi anlıyorum: İnsan büyüdükçe daha çok anlar derler, inanmıyorum; insan büyüdükçe daha çok acıyor İnsan büyüdükçe aslında büyümüyor, daha çok acı oluyor! Seni de böyle tanıdım zaten Senin en çok ben olduğunu anladığımda, anladım ki, hiçbir şey eskisi gibi olmayacak Seni daha çok anlamaya çalıştığımda, anladım ki, artık hiçbir şey anlamakla sınırlı değil Seni seviyor muyum? Ne kadar geç cevap verilirse o kadar doğu cevap verilebilecek bir sorusun Seni sevmiyor muyum? Ne kadar erken cevap verilirse o kadar yanlış cevap verilebilecek bir sorusun? Seni seviyor muyum? Yok… Seni sevmekten geçtim Şimdi daha iyi anlıyorum: İnsan büyüdükçe daha çok sever derler, inanmıyorum; insan büyüdükçe daha çok yanıyor İnsan aslında büyüdükçe büyümüyor, daha çok yangın oluyor Seni böyle sevdim zaten! Hükmüm geçmiyor Acıyla ve ateşle ne yapılabilir ki insan? Ya yakarsın, ya da acıtırsın Şimdi daha iyi anlıyorum, ben kendimden çok seni acıtıyor ve seni yakıyorum Hiç böyle düşünmezdim Zaten büyürken insan neyi düşünür ki? Sadece büyümek… Oysa en çok büyümeyi anlamak isterdim Ellerimin büyümesini, ayaklarımın en çok… Sonra sakallarımın uzamasını… Sonra sakallarımın tekrar uzamasını… Gamzemin… Bir de gülüşümün… Ben gülerdim sahiden… Bir senden öncesi vardı hayatımın; milattan önceden sonra Bir senden sonrası vardı milattan sonradan önce… Nerdeyim? Gamzem nerede? Şimdi daha iyi anlıyorum: İnsan büyüdükçe… Ama ben en çok seni sevmekten geçtim Geçmek istemezdim seni Büyümek istemezdim En azından gamzeme, uzayan sakallarıma sahip çıkmak isterdim Yüzüme sonra, gülüşüme… Şimdi daha iyi anlıyorum: Benim dediklerim benim değilmiş, aslında seninmiş! Ne garip İnsan nasıl da sahipleniyor iyi ve güzel olanı? Ben kendimi sahiplenmiştim, sandım ki, bana ait ve benim Benle varlar ve benimle olacaklar Oysa senin peşine takılıp gitti hepsi Aradığım hiçbir şeyi bulamıyorum biliyor musun? Şimdi daha iyi anlıyorum: İnsan büyüdükçe… İnsan büyüdükçe her şeyin emanet olduğunu ve her şeyin sana ait olduğun anlıyor Şimdi de acılarımın ve o büyük yangının bana ait olduğunu düşünüyorum Benim diyorum Sen de benimsin Unutuyor insan bir anda olup bitenleri Belki de unutmak istediğimizi düşündüğümüz için unuttuğumuzu düşünüyoruz Şimdi sen kalkıp, bunun da küstahlık olduğunu söyleyeceksin Bana beni inkar ettireceksin biliyorum Ama artık ben senden de geçtim Niye geçtiğimi bilmeden… Senden geçtim ve aslında geçerken sana kendimi nasıl bıraktım onu bile bilmiyorum Sonra anladım ki senden geçerken sana beni bırakmışsam, ben kimim? Gülüyorsun, biliyorum Kelime oyunlarıyla sana savaş açtığımı düşünüp, bir oyun hazırlıyorsun bana O oyuna da geleceğim Ben insanım… İnsan olsaydın senin bendeki yerini bilirdin Bunu anlamadığın için yapıyorsun, biliyorum Olsun… Ben seni anlamak istedikçe sen anlaşılmazlığa bürünüyorsun Ama ben en çok seni anlamaya adadım kendimi Senin için büyüdüm Şimdi daha iyi anlıyorum Ben hüznüm çünkü… En çok geceleri çiçek açarım Karanlığın eskittiği yüzümde ben en çok seni zikrederim Senden düştüm ben Düşün ki şöyle sınandım: Adem, cennetten kovuldu ve yeryüzüne indirildi Adem’in dünyaya indirildiği andaki yalnızlığını sadece Adem bilirdi Adem, cennetten kovuldu ve yeryüzüne indirildi Adem’in dünyaya indirildiği andaki çaresizliğini sadece Adem bilirdi Adem, cennetten kovuldu ve yeryüzüne indirildi Adem’in dünyaya indirildiği andaki acısını sadece Adem bilirdi Adem, cennetten kovuldu ve yeryüzüne indirildi Adem’in dünyaya indirildiği andaki yangını sadece Adem bilirdi Adem, cennetten kovuldu ve yeryüzüne indirildi Seninle bildim işte bende Sınandım Belki hala sınıyorsun Senden ne çok acıdım Senden ne çok yandım Senden ne çok yalnızdım, biliyor musun? Kendini inkâr edemezsin Kendine yalan söyleyemezsin… Bana yaptırdıklarının hiçbirisini yaptıramazsın kendine Çünkü sen, ben büyürken benimle büyüttün kendini Üstelik habersiz Hiç haberim olmadı senin beni bu kadar sevdiğinden ve beni en zayıf yerimden vuracağından Ha… Bunu bilsem ne olacaktı ki, hiç! Sen kadere inanmadığın kadar ben sana inanıyorum Alıştım ben yüzümden eskimeye Sakalımdan Gamzemden; daha çok şeyimden oldum; belki olacağım Düşün ki, hüznüm ben ve geceleri çiçek açarım Düşün ki, yüzümden eskirim ama biliyorsun ki, eskimeyi de sen öğrettin Eskimeyen yenilenemezdi ama eskirdi… Ben eskiyenlerin, yavaş yavaş eksildiğini ve evrene doru çoğaldığını biliyorum Bunu da sen öğrettin Sen bana çok şey öğrettin Acıyla yaşamak… Yangınla yaşamak… Alev alev ve çığlık çığlığa… Ama bana sadece şunu söyle: Senden geçtiysem nerdeyim? Yok yok fısıldama, herkes duysun; senden geçtiysem nerdeyim? Hala sende mi? O zaman niye canım acıyor; niye hala yanıyorum? Fısıldama kulağıma? Bağır herkes duysun Dua dua yükselsin çığlıkların: Benim biricik hüznüm, gece çiçeğim; ben de bir ölümlüyüm, bilmiyor musun? Bedirhan Gökçe