Umutlar Hazanlaşırken!

Karar vermiştim artık

Bir türlü önünü alamadığım yıllara sâri saflığım

Güven duygumu ve insan kimliğinde ki umutlarımı solduruyordu


Ne kadar halis davransam

İnsan kimliğine itibar ederek inansam yanılıyordum

Zikredilen ihlâs ve ders verilen sohbet halkaları ve duyarlılıklar


Adeta sohbette kalıyordu

Mekândan uzaklaşıldı mı ve ticari kaygı ağır bastımı

Her şey değişiyor ve tükenmeyen maslahatlar devreye giriyordu


Şaşırmıyor değildim

Kalbine sahip ol diyorlar ama kendileri başkalaşıyordu

Ne kadar nüfus sahibiysen ve varlığını sarf ettiysen gayet iyi idi


Müritler makam tayin ediyorlardı

Manevi valilerden dem vurarak, kalplere nizam veriyorlardı

Ne kadar hazin ki, hiçbir şatafattan kaçınmayarak zikrediyorlardı


Kalp ile dil farklılık arz ediyordu

İnsan kimliği, kulluk bakımından zaafların içinde eriyordu

Mütedeyyin görüntüler ve ihsanı vakar içinde gezinen nefesler ardı


Kim kime sorularak hak aranacaktı

Saçlarını göz alıcı renkle kapatan ve boyananlar banktaydı

Sarmaş dolaş bir vaziyette ne yapıyorlar ve ne sağlıyorlardı bilinmez


Neslin kepazelikleri çok aşikârdı

Ne hayâ vardı ve ne de insan haysiyetinden kalan ahkâm

Mezarlıklar dahi buluşma mekânları olunca ve ölüm insana yabancıysa


Devlette hukuk karışınca

İnsan hilkatindeki gerçeklerden uzaklaşarak nefes alınca

Kitabı celil hakkıyla anlaşılmayınca ve o gülün kuşatan şefkati azalınca


Her şey başkalaşıyor

Güven bunalımı etrafımızı kuşatıp kalbi anlamsızlaştırıyor

Namazlar niye kılınıyor, Kur’an neden okunuyor, neden takiyye yapılıyor



Mustafa CİLASUN