Gözün Arkada Kalmasın!

Annem bilmelisin

Ve hüzünleşen gözlerinde arkanda kalmasın

Umutların ruhunla baharlaşsın ve rahmetin membaında açsın


Neslin arkandadır

Hüzün sahifelerinde seni özlemle anmaktadır

Hatıraların ne kadar saklı duvaklıdır, bir gelin edasıyla aktır


Neler geldi geçti

Her hatıran karelerle derlenerek nefeslenildi

Rahmet dilendi, kalbi hissedişlerle niyazlar edilerek af dilendi


Annemsin sen

Ve bir bağrı yanık çilem olarak aziz nefessin

Saftın, berraktın, korkular girdabında yanıktın ve hakkı anardın


Gariplere yuvaydın

Masum nefesler için ihsanını serdeden candın

Sen yetim büyümüş bir hicranı sevdanın akseden pak nüshasıydın


Ağlamak adına farktın

Suskunluk namına sabırla yoğrulan bir kanaattin

Ölümle asudeleşen niyazdın, çilelerin dirliğinde ömrünü soldurandın


Ne söyleyim bilirsin

Halimin fakirliğine sen bizzat şahit olan zahittin

Omuzlarımı okşardın, şefkatli ellerinle sıvazlardın ve şevk katardın


Şimdi kelam yetersiz

Hasretle yâd eden kalbim halsiz ve gözlerim fersiz

Muvazenem kendi dirliğinde fevkalade ahenksiz ve kefilim çok sessiz


Ölüm dirliğinde hissiz

Nasihat sahifeleri renksiz ve ruhum ikliminde şevksiz

Hüzün duvarları, mizan anlamaları, kabir yoklamaları hicrani nefessiz


Annem toprağında

Toprak, kabrin darlığında ve taş duvarlar aralığında

Merakım kendi sarhoşluğunda ve kalbim sancıların yumağını sarmakta



Mustafa CİLASUN