Seni İçimden Terk Ediyorum

SENİ İÇİMDEN TERK EDİYORUM

Binmediğim hiç bir otobüs

Beklemediğim hiç bir durak kalmadı bu şehirde

Gittikçe azalıyor hayat

Neyi erken yaşadıysam

Hep ona geç kalıyorum

Sana göçüyorum her sonbahar

Yolların çıkmıyor aşkıma

Unuttuğun yağmurların adı saklımda

Seni içimden terk ediyorum


Susmaktan yoruldum

Kuşlar ve şarkılar,

Bu şehri terk edeli beri

Efkar demliyorum gözlerimde

Yaşlarımı,

Yanağıma varmadan öldürüyorum

Tam sancağımdan yaralıyorum kendimi

Alnını yüreğime dayadığın güne bakıp

SENİ İÇİMDEN TERK EDİYORUM


Ne unutacak kadar nefret ettin

Ne hatırlayacak kadar sevdin

Yıkık bir duvar kadar bile

Pişman değilsin biliyorum

Beni hep bulmamak için aradın

Yanılgımdın

Yandığımdın

Yangındın


Sensizliğe yenilmek

Sana yenilmekten zor olsa da

Ardımda bir sürü "belki"ler bırakarak

Seni içimden terk ediyorum


Şimdi

İçimizde öldürülecek bir anı bile bulamayan

İki yarım kaldık

Tamamlayamadık bizi

Elinden tutmadın yalnızlığımın

Saçlarımı da uzaklarına gömdün


İçimin mavisi senin okyanusundandı

Al! geri veriyorum

Kilitleri hep yanlış kapılara vurdun

Devrilmiş vagonlara dönerken gözlerim

Sana bensizliği terk ediyorum


"Yarime uzanmayan bütün dallarım kırılsın" demiştin

Aşk içinde doğmuşsa nereye kaçabilirdi?


Ne tuhaf değil mi?

İçimi acıtan da sendin

Acımı dindirecek olan da

"Ya öldür beni" dedim

Ya da git benden

İçi bulanık bir sevdanın ucunda

Seni kaybettim

Aldırmadın aldırmalarıma

Bir gecede yakıp yarini

Şafaklara sattın ihanetini

Külüme basanlar bile utandı yaptığından

İşte soluk bir ömrün son nefesi

Benden

İçimden

Terk ediyorum

KAHRAMAN TAZEOGLU