Beklemek...Beklemek...

Adını hasret koydum
Uzaklarda yanıp sönen bir yıldızdı gözlerin, sen hasretimdin
Hep sensizdim ve özlemekten öyle yoruldum ki korktum sevmekten
Aşktan anladığım beklemek oldu, özlemek oldu, ağlamak oldu gecelerce
Bir vardın bir yoktun, sonu hep kötü biten masallar gibi
Bir kez olsun dokunamadım yüreğine, ellerini saramadım,
anlatamadım sana;yüreğine aşkı yazamadım
Hep bekledim
Beni gör, beni anla, beni duy diye hep sustum
İçimde çığlıklar attı yaram, ben sustum, hep sustum
Sen hiç bilmedin bir gerçeği, ben
seni severken kendime ihanet ettim
Ulaşılmazım, hasretim, bu yalnızlıklarda yokoldum, sen beni hiç görmedin
Tutunduğum yüreğini alıp gittin o uzak şehirlerden birine
Saçlarında gitti ilkbaharım, ellerinde kaldı gençliğim, gözlerinde soldu sevdam
Seni unuttun bende giderken, yüreğimde kaldın
Hüzünlerime sığınaktı sensiz akşamlar
Efkarım yakar sanırdım tüm şehri
Ardından yolcu ettim uykularımı, düşlerimi sana
Senden kalanlara kutsal bir
emanet gibi sarılıp kaldım
Satır satır içtim, her kelimeyi yazdım yüreğime
Ve şimdi dönüşün yok biliyorum Beklemekten yoruldum yar!
Sen uzaklarda yolunu bilmez bir düşsün
Bense sürgünüm kendimden
Onca sensizlikten sonra adını hasret koydum gülüm