Kafa Kağıdım....

Ah bu sessizlik!

İşte bu sukunet beni deli ediyor

Kendimden kaçıyorum

Kitaplara gömmem kafamı nafile

Fikirden kaçış nereye

Bir lahza mazhariyetle

Bu derece tutuştu dimağım

Hayat denen zindanda hapis feleğim

Aldı başını gitti akıl meleğim

Ununu elemedi sökük eleğim

Her tarafı yamalı ölü yeleğim

Bir tarafta hazır beyaz kefenim

Yapıldı gitmeden ağu yemeğim

Ne yaptı ise cesed, boşa emeğim

Derdime tercüman sönük şiirim

Bir Üstad bir yanda da ruh babam;mürşidim!

Yollar çıkıyor önüme fersah fersah uzağım

Ben kendi kendime kurulmuş tuzağım

Nefsime sunulmuş en kolay avım

Ne kendime geçer ne başkasına savım

Ender, arı, kalender safım

Belli değil yurdum, durduğum safım

Memleketten, sahibimden, alemimden ırağım

Ben debisini kaybetmiş, çorak ırmağım

Biri remzeder işaret parmağım

Fakat gönlümde peydahlanır bin tanrım

Ah akıl getireceksin sonumu sanırım

Divane diyeler, Mansur diyeler, asalar umarım