Ara Gönül

Nefsin ile girme yola;
Sen seni bil, ara gönül!
Tepelerden bakma kula;
Düşürürler nâra gönül!
Hiç güler mi gönül yıkan;
Kör nefsine arka çıkan?!
Hüsrân olur, her hor bakan;
Sonu gider dâra gönül!
Sen, sana bak, dağca suçun;
Göz yaşınla pakla için;
Hak sevgisi olsun göçün,
Uç kafesten, nûra gönül!
Bir gül ara, öz içinde;
Güle dokun, köz içinde;
“Belâ” diyen söz içinde,
Vefâ göster, sırra gönül!
Gel ey gönül! Gel ey canan!
Aşk iksiri içip kanan;
Hakk’a uçar, hakk’ı anan
Hiç düşer mi yere gönül!
Gönül, sende güler zaman
Sende durur, bu can, canan!
Dayanır mı akıl iz’ân?
Tevekkül et yâra gönül!