Önce İstemediler Ama...

Behaeddin Zekeriyya “rahime-hullahü teâlâ”, henüz çocukken, kalbi ilim öğrenmek aşkıyla yanıyordu

Şihabüddin-i Sühreverdi hazretlerinden çok istifade etti ve bu veliden aldığı feyizleri saçtı insanların kalbine

Hocası, insanları irşad için Mültan’a gönderdi Onu

Ancak oranın halkı istemediler “Burada, çok âlim var Onun için sana ihtiyaç yoktur” mânâsını ifade etmek üzere, içi tam dolu bir kâse süt gönderdiler kendisine

Bundaki gizli mânâ ve ince nükteyi anladı ve kâsenin üzerine bir gül koyup iade etti

Yani; “Biz de o âlimlerin gül’ü olarak buraya geldik” demek istedi

Onlar bunu görünce;

- Bu, alelade bir âlim değil, dediler

Ve Mültan’daki âlimlerin hepsi, Onu büyük bilip talebesi oldular seve seve

CENNET GİBİ OLDU HER YER

Bu zat, orada hem İslâmiyeti yaydı hem de halkın refahı için çalıştı

Şöyle ki;

Sulama kanalları ve kuyular açtırıp, tarlaları sulattı tamamen

Öyle ki, kurak yer kalmadı

Cennet gibi oldu o susuz yerler

Kendi de çok zengindi

Ama kalbinde zerre kadar dünya sevgisi yoktu Bütün servetini, İslâmı yaymak için dağıttı

Talebesinin bir ihtiyacı olsa, şahsi malından karşılardı

Mültan’da, kıtlık olmuştu bir sene

Vali yardım istedi bu zattan

O kadar tahıl ve para verdi ki, kıtlıktan kimse zarar görmedi o havalide

Talebesine lezzetli yemekler hazırlatır, kendi de hazır bulunurdu sofrada

Yemek esnasında sohbet eder, neş’eli yemek yer, lokma ikram ederdi onlara

Bundan, talebeleri çok hoşlanır ve daha bir ihlasla severlerdi kendisini


Menkıbeler

Abdüllatif Uyan