Dua’Mdır…

Öyle dualar ettim ki benİçinde geçen kelimeler korktu duamdan,heceler korktu,harfler korktuBen korkmadımHer şeye rağmen ettim o dualarıArayışım öyle bir raddeye gelmişti ki gönlümdeki sahra öyle ulaşılmaz boyutlara ulaşmıştı ki her hücrem,her zerrem su diye haykırıyorduDuam,arzum su değildi ama ve kelimelerimin korkusu da bundandı`ALLAH;ım,nasıl bir çölüm şimdi ben ki her yağmur damlasını daha bağrıma düşmeden,kurutuyorum’

Çöldüm belki de artıkGözyaşlarımı daha kaynağındayken kurutmuştum belkiHani duygusuzlar gibi sankiYağmur da yetmiyordu artık ya da beni temizlemeye yetecek kadar yağmur semadan gelmiyordu meleklerleAma duam yağmur da değildi artık
Karanlık dünyamda kararmış bir yürekle durgun bir hayat yaşıyordumCanıma tak eden buyduNe az biraz su yetiyordu ne de bulutların arkasındaki ay ışığı
Öyle bir şey istiyordum ki beni tertemiz bir yürekle yeryüzüne indirenden asla istenmemesi gerektiği aşikardıNe mantığa ne de duygulara uymuyorduUygunsuzdu bu yüzdenMuhtemel o ki korkutuculuğu da bundandı
Öyle ki dualar birinden birine uyanlardan olmuştu,olması gerekirdi hep

Bir çocuktumİsyan olacağını hiç düşünmedimBeni ve ışığı yaradandan dert istedim öyle ki adını bela koyarak istedimTitredim,sancılar sardı her bir yanımı,cümlenin yarısında soluk almak istedim yapamadım

Tek solukta edilmesi gereken bir duaydı yoksa eden geri dönebilirdi,eden ki bendimGeri dönüşlere tahammülüm yoktu öznesi bensemYüreğimdeki karanlığa sebep arayanlar belki de ilk bu özelliğimi fark ederlerdiYoktu dönüşlerim işteİnattı belki de diğer adı bu huyunAma vardı işte bünyemde acı olan ki bilerek ve isteyerek barındırıyordum bünyemde
Ah



İşte ben bu yüzden karanlıktaydımAma öyle bir sefildim ki bundan şikayet etmedim kendimeTa ki durgunluk bataklığına düşene kadarSevmiyordum durmayıHele ki manevi durgunluğuİniş-çıkışlara vurgundum benhareketi seviyordumVe dahi korkuyordumÇünkü geçmişim durgunluklardan sonra ki DÜŞÜŞlerle doluyduVe her düşüşün daha beteri olabileceğini yaşayarak öğrendim ben

Bu yüzden ettim o duayı