Devasa Yardımlaşma Toplumu: Osmanlı

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-02-2012

“Türkler’in ahlakı, çocuklukta iyilik telkini alarak değil, toplumda kötü örnek görmeyerek gelişir”

Şimdi anlaşıldı mı, “hayır ve hasenat insanı” yetiştiremememizin sebebi? Meğer çocuklarımıza sadece öğüt veriyor, kendimiz bizzat örnek olamıyormuşuz

Eski Türkler ise öğüt vermekle kalmıyor, öğütlerini bizzat yaşayarak çocuklara örnek oluyorlardı

“Örnek insan” ne topraktan biter, ne de gökten zembille iner; diğer örneklere bakarak yetişir

Atalarımızın, “Üzüm üzüme baka baka kararır” demeleri boşuna değildir

Savaş halinde bile insanlara saygısız davranılmazdı

Eski Türkler, yani Osmanlılar, “insana saygı”nın Allah’ın kudret ve kuvvetine saygı olduğunu bilerek insana yaklaşır, onun “iki cihan saadeti” için ellerinden geleni yaparlardı

Bunu yaparken de hiçbir ön şart ileri sürmezlerdi…

Bir insanın Osmanlı toplumundan saygı görmesi için, Müslüman’ca inanması, Müslüman’ca giyinmesi, Müslüman’ca yaşaması şart değildi

Sadece “insan” olması yeterliydi

Bu yaklaşım yabancıları daima hayrete düşürür, devletler savaş halindeyken bile saygı gördüklerinden bahsederlerdi

Nerdesin Ey Şanlı Ecdad

Ruhaniyetinle gel kucakla bizi! Kaybettiklerimizi Çöplüklerde arıyoruz!

08-02-2012	#2
Prof. Dr. Sinsi	Devasa Yardımlaşma Toplumu: Osmanlı “Türkler’in ahlakı, çocuklukta iyilik telkini alarak değil, toplumda kötü örnek görmeyerek gelişir” Şimdi anlaşıldı mı, “hayır ve hasenat insanı” yetiştiremememizin sebebi? Meğer çocuklarımıza sadece öğüt veriyor, kendimiz bizzat örnek olamıyormuşuz Eski Türkler ise öğüt vermekle kalmıyor, öğütlerini bizzat yaşayarak çocuklara örnek oluyorlardı “Örnek insan” ne topraktan biter, ne de gökten zembille iner; diğer örneklere bakarak yetişir Atalarımızın, “Üzüm üzüme baka baka kararır” demeleri boşuna değildir Savaş halinde bile insanlara saygısız davranılmazdı Eski Türkler, yani Osmanlılar, “insana saygı”nın Allah’ın kudret ve kuvvetine saygı olduğunu bilerek insana yaklaşır, onun “iki cihan saadeti” için ellerinden geleni yaparlardı Bunu yaparken de hiçbir ön şart ileri sürmezlerdi… Bir insanın Osmanlı toplumundan saygı görmesi için, Müslüman’ca inanması, Müslüman’ca giyinmesi, Müslüman’ca yaşaması şart değildi Sadece “insan” olması yeterliydi Bu yaklaşım yabancıları daima hayrete düşürür, devletler savaş halindeyken bile saygı gördüklerinden bahsederlerdi Nerdesin Ey Şanlı Ecdad Ruhaniyetinle gel kucakla bizi! Kaybettiklerimizi Çöplüklerde arıyoruz!