Rabia'tül Adeviyye ( R.A )

Rabia'tül Adeviyye ( ra )


Tâbiînden ve hanım velîlerin büyüklerinden Babasının adı İsmâil'dir Doğum

târihi bilinmemektedir 752 (H 135) yılında Kudüs civârında vefât etti


Babası İsmâil'in üç kızı vardı Bir tane daha doğunca adını Râbia (dördüncü)

koydu Babası İsmâil Efendi çok fakir olduğundan Râbia doğduğu gece evde

ihtiyaç olan şeylerden hiçbiri yoktu Bu duruma annesi çok ağlayıp mahzûn

oldu Efendisine; "Filân komşuya gidip, bir mikdar kandil yağı isteyebilir misin?"

dedi Hazret-i Râbia'nın babası, Allahü teâlâdan başka kimseden bir şey

istememeğe söz vermişti Bununla beraber hanımını üzmemek için komşuya

gitti Kapıya elini sürdü ve geri gelip; "Kapı açılmadı" deyince hanımı ağladı O

da çok üzüldü Babası, başını dizine dayadı ve öylece uyuya kaldı Rüyâsında

Peygamber efendimizi gördü Peygamber efendimiz, kendisine buyurdu ki: "Hiç

üzülme! Bu kızın, öyle bir hanım olacak ki, ümmetimden yetmiş bin kişiye

şefâat edecek Yârın bir kâğıda şöyle yaz: "Sen her gece Peygamber

efendimize yüz salevât-ı şerîfe, Cumâ geceleri de dört yüz salevât

gönderirdin Bu Cumâ gecesi unuttun Bunun keffâreti olarak, bu yazıyı sana

getiren zâta dört yüz altını helâl parandan ver" Sonra Basra vâlisi Îsâ Zâdân'a

git O yazıyı ver" Hazret-i Râbia'nın babası uyandığında, Peygamber efendimizi

görmenin şevkiyle ağlıyordu Hemen kalktı, denileni yaptı ve Îsâ Zâdân'ın

yanına gitti Vâli mektubu alınca, Resûlullah efendimizin kendisini hatırlamasının

şükrü için, binlerce altını fakirlere sadaka verdi Râbia-i Adviyye'nin babası

İsmâil Efendiye de mektupta yazılanı ve ona ilâve olarak pekçok altını da

sadaka verip, bir ihtiyâcı olursa tekrâr gelmesini tenbîh etti Altınları aldıktan

sonra lüzumlu ihtiyaçlarını temin etti Böylece bolluğa kavuştular ve kızlarına

rahatça bakıp güzel edeb ve terbiye ile büyüttüler


Râbia-i Adviyye biraz büyümüştü Annesi ve babası vefât etti Üstelik,

Basra'da kıtlık ve fevkalâde pahalılık vardı Bu hengâmede Râbia'nın ablaları

dağıldılar Kimsesiz kalan Râbia'yı zâlim bir kimse yakaladı ve hizmetçi olarak iş

gördürdü Sonra da köle olarak altı gümüş karşılığı bir ihtiyara sattı O ihtiyarın

hizmetçisi olarak, gösterilen zor işleri sabırla yapmaya çalışıyordu Çok sıkıntılı

günler geçirdi Çok zahmetler çekti, fakat isyân etmedi Allahü teâlânın

takdirine râzı oldu Edebi fevkalâde idi Bir gün karşısına bir nâmahrem,

yabancı çıktı Ondan sakınayım diye hızla giderken düşüp kolu kırıldı Acz ve

kırıklık içinde, mahzûn olmuş bir kalb ile Allahü teâlâya yalvardı



"Yâ Rabbî! Garib ve kimsesizim Yetim ve öksüzüm Köle edildim Bir de kolum

kırıldı Lâkin ben bunların hiç birine üzülmüyor, yalnız senin rızânı istiyorum

Benden râzı olup olmadığını da bilmiyorum" dedi Bu sırada bir ses duydu

"Üzülme, sen âhirette meleklerin bile imreneceği bir makamda bulunacaksın"

diyordu Râbia tekrar efendisinin evine döndü Günlük hizmetleri yerine getirir,

akşama kadar ayakta dururdu Bununla beraber her gün oruçlu olur, geceleri

de Allahü teâlâya ibâdet ve tâatle geçirirdi Bir gece efendisi

uyandığındaRâbia'nın odasından sesler geldiğini işitti Pencereden bakınca,

Râbia'nın, secde ettiğini, Allahü teâlâya şöyle yalvardığını duydu Diyordu ki:

"Ey Rabbim! Benim arzumun senin emrine uymak olduğunu biliyorsun Benim

saâdetim senin huzûrunda bulunmaktır Eğer elimden gelse, sana ibâdetten,

bir ân geri kalmam Fakat ev sâhibimin hizmetinde bulunduğum için ona hizmet

ediyorum ve sana gereği gibi ibâdet edemiyorum" Ev sâhibi, bunları duydu

Ayrıca, Râbia'nın başı üstünde bir kandil bulunduğunu, kandilin bir yere asılı

olmadan havada durduğunu, odanın o kandilin nûru ile aydınlandığını gördü ve

hayretten dona kaldı "Artık Râbia köle olamaz!" diyordu Sabaha kadar

uyuyamadı Sabah olunca hemen Râbia'yı çağırdı ve dedi ki: "Artık serbestsin

Dilediğini yap Ama burada kalırsan ben sana hizmet ederim" Râbia; "Gideyim"

dedi Oradan ayrılıp küçük bir eve yerleşti Bütün vakitlerini ibâdetle geçirir, bir

gün ve gecesinde bin rekat namaz kılardı Kefenini dâimâ yanında taşır, namaz

kılacağı zaman onu serer, üzerine secde ederdi Kefeni yanında olmadan

gezdiğini, kefenini beraberine almadan konuştuğunu kimse görmedi Süfyân-ı

Sevrî ve Hasan-ı Basrî, ondan feyz alırlardı