İlahi Armağan -51- Meclis

51 MECLİS

Konuşma tarihi: Hicrî, 20 Şaban 545, Milâdî 1150

Dünya, önden sona hikmetle doludur ve çalışma yeridir; âhiret ise, kudret âlemidir Dünya hikmete mebni olup âhiret ise kudrete Hik­met âleminde çalışmayı bırakma Kudret âleminde işleri Hak görür, O'nun kudretini küçümsemek aklına gelmesin
Bu hikmet âleminde O'nun hikmetine göre çalış; işlerin görül­mesini O'nun kudretinden bekleme Kadere güvenip nefsin hatası için özür arama Kaderi bir hüccet sayıp iş yapmayı bırakma Kade­rin hükmünü öne sürmek tembellere hastır Kadere geçmek, ancak emir ve yasaklar dışında olur Herhangi bir emre bağlı olmayan işle kadere uyman olur
İman sahibi, dünyaya kapılmaz, onda olan geçici şeylere bak­maz Ancak ondaki kısmetini alır, kalbini Hakk'a verir Burada işi bitinceye kadar durmak zorundadır İş tamam olursa göçer, gider Dünyanın ateşli işleri ondan beridir
Yakıcılığa giden dünyaya kalbin girmesi için izin verilir
İman sahibinin iç âlemi, elçiler evine benzer Sır kemâle erince, kalbi himayesine alır Kalp de, bu yolda ergin olursa maddî telâşı bı­rakmış olan nefsi emrine alır Ayrıca bütün duygulara da fermanını geçirir
Bu işler böyle devam ederken iman sahibinin beslemek zorunda olduğu kimseler, muhtaç durumda olmazlarsa onlardan ayrılır Böy­lece halkın şerrinden kurtulur Hattâ onları Hakk'a itaat bile ettirir
Bu iman sahibinin, maddî bakımdan kullarla arası açık olur Bu sebeple tek başına Hakk'a kulluk yolunu tutmaya bakar Bir kendi, bir de Rabb’i kalır Bu da geçer, O'nunla olur Sanır ki, halk hiç yara­tılmamış Tabiî bu duygu o iman sahibine göre olur Zamanda öyle duygulara kapılır ki, iç âleminden Hak yalnız kendisini yarattı sanır ve yalnız kendisi var gibi hisseder Kendisini ezelî varlığın akıntısına atar Yapan Hak, kendisi ise bir âlet Ortada bir matlup kalır, ken­disi ise talip olur Görünürde bir asıl vardır, kendisi de onun uzanmış bir kolu Bu hâlde, O'nun gayrini anlamaz ve O'ndan başkasını gör­mez
Hak Teâlâ iman sahibini halktan beri alır Sonra dilerse gönde­rir Onların arasında değilmiş gibi meydana atar Aralarına girince iyiliklerini düşünür ve onlara yarayan ne ise onu yapar Onları hida­yete götürür Zahmet verirlerse sabra devam eder Çünkü Yaratan'ın rızasının bu yolda olduğunu bilir
Velayet makamına tam sahip olan zâtlar, kalbi erin ve sır âle­minin bekçileridir Onlar Hak'la kaim olur, başkasını bilmezler İşle­rini başkaları için değil, Hak için yaparlar
Ey içi bozuk, bunlardan haberin var mı? İmandan ne haber? O da yok Hak'la ülfet kabilinden bir şey bildiğin var mı? O da yok Yakında öleceksin; ölümden sonra yaptıklarına pişman olacaksın İyi kelâm etmek seni aldattı Dilin güzel söze alıştığı için söyledin ve al­dandın; halbuki kalbin hiç bir şeyden anlamaz ve kekeme Bu hâl seni kurtaramaz Fesahat ve güzel konuşmayı kalp yapmalı Dilin iyi lâflar etmesi faydasızdır Bu hâlde nefsin üstüne eğil ve ona bin de­fa ağla; halka da bir defa
Ey ölü kalpli, Allah yolcularını bulamayan ve kendi başına işler açan, tedbirler kuran, fâni varlığını ve yaratılmışları Hak varlığına perde eden adam, ağla; bin defa ağla Halka bir acırsan, kendine bin defa acı ve ağla
İlâhî, ben dilsizim, konuşturanım Sensin Halka sözümden fay­da ver; onların iyiliğini elimde bitir Aksi hâlde beni yine lâl eyle