Tagutu Reddetmek Tevhidin Gereğidir

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-02-2012

b - Muhakeme Olmak
İbadetin içine aldığı manalardan bir tanesi de muhakeme olmaktır Şayet kul, özel veya genel olsun, hayatın her yönünde Allah (cc)’ın şeriatine muhakeme oluyorsa o kul, sadece Allah (cc)’a kul olmuştur Eğer Allah (cc)’ın şeriatinden başka bir şeriate, bu şeriat ne olursa olsun, hayatın en basit meselelerinde olsa bile muhakeme olursa, şeriatine muhakeme olduğu kimseye ibadet etmiş ve ona kul olmuş olur Çünkü hüküm verme, teşri, kanun ve ölçü koyma hakkı uluhiyyetin en önemli özelliklerindendir Her kim bu özelliklerin, gerek Allah (cc)’la beraber ve gerekse yalnızca kendisinde olduğunu iddia ederse işte o kimse ilahlık taslamış ve kendisini Allah (cc)’a denk kılmıştır Her kim de bu kimsenin iddiasını kabul eder ve ona muhakeme olursa, işte o kimse kabul etse de etmese de, bilse de bilmese de ona ibadet etmiş olur
“Muhakeme olma” kavramının, kendisine muhakeme olunan kimseye ibadet etmek manasına geldiğinin daha net bir şekilde anlaşılması için öncelikle; hüküm ve teşri koyma yetkisinin uluhiyyetin en önemli özellikleri olduğunu, buna yalnızca Allah (cc)’ın hakkı olduğunu, bu konuda hiçbir ortağı olmadığını, hüküm ve teşri koyma hakkını kendinde görenin, sıfatı ve mevkisi ne olursa olsun ilahlık tasladığını, böylece kendisini ilah seviyesine çıkardığını ve Allah (cc)’ın en önemli özelliklerinden olan bir meselede kendisini Allah’a denk tuttuğunu şer’i delillerle ispat etmemiz gerekir
Allah (cc) şöyle buyuruyor:
“Hüküm vermek, yalnız Allah’a aittir Kendisinden başkasına değil, sadece O’na ibadet etmenizi emretti Dosdoğru din budur Fakat insanların çoğu bilmezler” (Yusuf: 40)
Allah (c

c) bu ayette, tekidden sonra olumsuzluk edatını kullanmıştır

Bu ise, meseleyi sınırlandırmak manasına gelir

Buna göre ayetin manası şöyle olur: Hüküm (emir verme ve yasak koyma) yetkisi, daha açıkcası teşri (kanun koyma) yetkisi yalnızca Allah (c

c)’a aittir

Allah (c

c), bunun akabinde ayeti hem olumsuz ve hem olumlu bir şeyle devam ettirdi

O da; hayatın her yönünde, en küçük meseleden en büyüğüne kadar, yalnızca kendisine ibadet emridir

Bu ayet apaçık bir şekilde gösteriyor ki; hüküm vermek ve teşri koymak yalnızca Allah (c

c)’a ait özelliklerdir ve Allah (c

c) bu konularda hiçbir ortak kabul etmemektedir

Buna göre yaratılmışlardan her kim hüküm verme ve teşri koyma özelliğinin kendisinde bulunduğunu iddia ederse, işte o kimse ilahlık taslamış ve kendisini Allah (c

c)’a denk kılmış olur

Her kim de onu bu yaptığında tasdik eder, ona itaat eder ve bu hakkı ona verirse, ona ibadet etmiş ve Allah (c

c)’a ibadette onu ortak koşmuş olur

İmam Begavi bu ayet hakkında şöyle dedi:
“Hüküm vermek yalnız Allah’a aittir”Bu lafız; hüküm ve emir verme, bir meselede yasak koyma yetkisinin sadece Allah (c

c)’a ait olduğunu ifade etmektedir

” (Begavi Tefsiri c: 2 s: 427)
Seyyid Kutub şöyle dedi:
[“Hüküm verme yetkisi sadece Allah (c

c)’a aittir

Tek ilah olduğu için bu özellik sadece O’na aittir

Çünkü hakimiyet uluhiyyetin özelliklerindendir

Bu konuda hak sahibi olduğunu iddia eden bir kimse, ister bir fert ister bir grup ister bir parti ister bir heyet ister bir meclis ister bir ümmet veya isterse bütün insanlar olsun farketmez, Allah (c

c)’ın uluhhiyyetinin en önemli özelliğinden birisini Allah (c

c)’tan almaya kalkışmış olur

Her kim Allah (c

c)’ın uluhiyyetinin en önemli özelliğinin kendisinde olduğunu iddia ederse işte o açık bir şekilde Allah (c

c)’ı inkar etmiş olur

Onun küfrü herkes tarafından bilinen bir küfürdür

Bu meselede sadece bu ayet olsa bile hüküm böyledir

Allah (c

c)’ın bu önemli özelliğinin kendisinde de bulunduğunu iddia etmek bir tek şekilde olmaz

Sadece bu (uluhiyyet iddiası) bile kişiyi İslam dininden çıkartır ve onu, bu hakkı Allah (c

c)’tan alan durumuna sokar

Bu hakkın kendisinde de bulunduğunu iddia eden kişinin, Firavun’un açık bir şekilde:

“Sizin için benden başka bir ilah bilmiyorum” veya: “Ben sizin yüce rabbinizim”dediği gibi açıkça söylemesi gerekmez

Allah (c

c)’ın şeriatini hükümden kaldıran, kanunları İslam’dan değil, başka kaynaklardan alan ve hüküm verme yetkisini Allah (c

c)’tan baş-kasına veren kimse, ister ümmet olsun isterse beşerin tamamı olsun, bu ameli ile Allah (c

c)’ın en önemli özelliği olan bir konuda ilahlık taslamış ve Allah (c

c)’a ait ilahlık özelliğini başkasına vererek İslam’dan çıkmıştır

Seyyid Kutub devamla şöyle dedi:
“Allah (c

c) ayetin devamında şöyle buyuruyor:
“Kendisinden başkasına değil sadece O’na ibadet etmenizi emretti”
İbadeti bu şekilde yani; sadece Allah (c

c)’a boyun eğmek, sadece O’nun emirlerine tabi olmak olarak anladığımızda, Yusuf (a

s)’un, hükmü sadece Allah’a has kılmanın, ibadeti Allah (c

c)’a has kılmak olduğunu ifade eden bu ayetteki sözü de daha iyi anlaşılır

Zira Allah (c

c)’a ibadetin tam manasıyla yapılması ancak hüküm verme yetkisinin yalnızca O’na verilmesiyle mümkün olur

Şayet hüküm verme yetkisi Allah (c

c)’ tan başkasına verilirse, işte o zaman ibadet tam manasıyla sadece Allah (c

c)’a yapılmış olmaz

Tekrar belirtelim ki, hüküm verme yetkisini Allah (c

c)’tan alarak, Allah (c

c)’la beraber kendisinde de bu yetkinin bulunduğunu iddia etmenin, iddia eden kişiye İslam’dan çıkartan bir hüküm verdiğini herkes bilir

Çünkü hüküm verme yetkisinin kendisinde bulunduğunu iddia eden kişi, tek olan Allah (c

c)’a ibadetten çıkar

İşte bu amel, sahibini İslam dininden çıkartan şirktir

Bu sebeple hüküm verme yetkisinin kendisinde olduğunu iddia eden kimseye bu yetkiyi veren, ona boyun eğen, Allah (c

c)’ın hakkını çalan bu kimselerin yaptığına kalpleri kızmayanların hepsi Allah (c

c)’ın hükmünde aynıdırlar (kafirdirler)

“Dosdoğru din budur

”

Bu söz Allah (c

c)’ın dinini sınırlandırmıştır

Doğru din ancak budur! Ondan başka doğru din yoktur

Yani; hüküm verme özelliğini yalnızca Allah (c

c)’a vermek, Allah (c

c)’ın dosdoğru dinidir

İşte ancak bu şekilde Allah (c

c)’a ibadet edilir ve doğru din ancak böyle olur

” (Fizilal’il Kur’an c: 4 s: 1991)
Hüküm verme yetkisinin sadece Allah (c

c)’a ait olduğunu gösteren diğer bir delil ise Allah (c

c)’ın şu ayetidir:
“O’nun, hükmünde hiçbir ortağı yoktur” (Kehf: 26)
Taberi bu ayetin tefsirinde şöyle dedi:
[“Allah (c

c), yarattığı hiç bir mahluku hüküm verme konusunda kendisine ortak kabul etmez

Onların arasında hüküm verecek yalnız O’dur

Hüküm verme, ihtilafları çözme, insanları ve işlerini idare etme konusunda dilediği ve sevdiği şekilde hareket eder

Bu özellik sadece O’nun hakkıdır

” (Taberi c: 8 s: 212)
Şeyh Şankıtiy bu ayetin manası hakkında şöyle dedi:
“Bu ayetin manası şudur: Yüce Allah (c

c), hüküm konusunda hiç kimsenin kendisine ortak olmasını asla kabul etmez

Hüküm sadece O’na aittir

O’ndan başka hiç kimsenin kesinlikle hüküm verme yetkisi yoktur

Helal, Allah (c

c)’ın helal kıldığı, haram, Allah (c

c)’ın haram kıldığıdır

Hak din, Allah (c

c)’ın koyduğu şeriattir

İhtilaflı meselelerde sadece O’nun verdiği hüküm geçerlidir

“O’nun, hükmünde hiçbir ortağı yoktur” Ayetindeki “hükmünde” lafzından kasıt; Allah (c

c)’ın hüküm verdiği her meseledir

Teşri koyma meselesi ise buna öncelikle dahildir

Bu ayetteki, hükmün sadece Allah (c

c)’ın olduğunu, bu konuda hiç bir ortak kabul etmediğini ifade eden mana, Kur’an’ın diğer ayetlerinde de açık olarak belirtilmiştir

Bu ayetlerden bazıları şunlardır

“Hüküm vermek yalnız Allah’a aittir Kendisinden başkasına değil, yalnız O’na ibadet etmenizi emretti” (Yusuf: 40)
“Hüküm, yalnız Allah (cc)‘a aittir Sadece O’na tevekkül ettim” (Yusuf: 67)
“İhtilafa düştüğünüz her meselede hüküm verecek olan Allah’tır” (Şura: 10)
“O’nun yüzü dışında herşey helak olacaktır Hüküm, O’nundur ve O’na döneceksiniz” (Kasas: 88)
“Cahiliyenin hükmünü mü istiyorlar Yakinen inanan bir kavim için Allah’tan daha iyi hüküm veren kim vardır?” (Maide: 50)
“De ki: “Size kitabı tafsılatlı olarak indirmişken Allah’tan başka hakem mi edineyim?” (En’am: 114)
Buna benzer daha bir çok ayet vardır

” (Edvaul Beyan Tefsiri c: 4 s: 82)
Hüküm verme ve teşri koyma yetkisinin sadece Allah (c

c)’a ait olması, hüküm vermenin sadece Allah (c

c)’a ait bir özellik olduğu ve bu konuda ortak kabul etmediği gerçeğinin ve bu gerçeğe teslimiyet göstermenin gereği olarak kullardan her kim Allah (c

c)’tan başka veya Allah (c

c)’la beraber hüküm verme yetkisinin kendisinde olduğunu iddia ederse işte o kimse ilahlık ve rablik iddiasında bulunmuş, kendisini Allah’a denk kılmış ve kendisini ibadet edilecek bir ilah ilan etmiştir

Bu meseleyi daha net ve daha kolay anlaşılır hale getirecek delillerden bir tanesi de Allah (c

c)’ın, Firavun hakkındaki şu ayetidir:
“Firavun dedi ki: “Ey halk! Sizin için benden başka bir ilah bilmiyorum” (Kasas: 38)
“(Firavun) halkı çağırarak topladı ve (onlara): “Ben sizin yüce Rabbinizim” dedi” (Naziat: 23-24)
Firavun, ilahlık ve rablik iddiasında bulunurken hiçbir zaman kendisinin kainatın yaratıcısı olduğunu söylemek istememiştir

Zira bir sivrisineği veya ondan daha küçüğünü yaratabilecek bir güce sahip olamayacak kadar aciz olduğunu gerek kendisi ve gerekse halkı çok iyi bilmekteydi

Öyleki o, Musa (c

c)’nın asası yılana dönüştüğünde kendisini ve tahtını korumaları için sihirbazlarına sığınmıştı

Fakat Allah (c

c)’ ın açık ayet ve mucizeleri karşısında sihirbazlar bile birşey yapamadılar

Firavun’un ilahlık ve rablik iddiası; hüküm verme, teşri koyma, hayatın her yönünde ümmeti yalnızca kendisine itaat ettirme, öncelikle kendi sözünün geçerliliğini kabul ettirme konularında idi

Firavun’un halkına söylediği: “Sizin için benden başka bir ilah bilmiyorum” ve “Ben sizin yüce rabbinizim” sözlerinden neyi kastettiğini Allah (c

c)’ın şu ayeti açıkça göstermektedir:
“Firavun dedi ki: “Ancak size benim görüşümü gösterir ve ancak ben sizi doğru yola sevkederim” (Mümin: 29)
Firavun’un bu sözünden, görüş bildirme ve teşri koyma hakkını sadece kendisinde gördüğü, bu sebeble sadece kendisinin belirlediği görüş ve teşriye bağlanılmasını istediği anlaşılmaktadır

Firavun’un ilahlık ve rablik iddiası işte bu konularda idi

Bu iddiasında ona tabi olan ve rıza gösteren kimse, onu ilah edinerek ona ibadet etmiştir

Buna göre, ne zaman ve nerede olursa olsun, her kim hüküm verme ve teşri koyma yetkisini kendisinde görür, kendisinin teşrinin kaynağı olduğunu söyler ve insanların sadece kendisine itaat edip tabi olmalarını isterse, bu ister bir fert ister bir meclis ister bir parti veya isterse bütün halk olsun, Firavun gibi ilahlık ve rablik iddiasında bulunmuş olur

Firavunun:
“Sizin için benden başka bir ilah bilmiyorum” veya “Ben sizin yüce Rabbinizim” şeklinde söylediği sözleri söylemese bile

Bu manayı başka ayetlerde de görüyoruz

Allah (c

c) şöyle buyuruyor:
“De ki: “Ey kitap ehli! Yalnız Allah’a ibadet etmemiz, O’na hiçbir şeyi ortak koşmamamız, Allah’ tan başka birbirimizi rabler edinmemek üzere bizimle sizin aranızdaki müşterek bir kelimeye gelin!” Eğer yüz çevirirlerse: “Bizim müslüman olduğumuza şahid olun” deyin!” (Ali İmran: 64)
“Onlar, hahamlarını, rahiblerini ve Meryem oğlu Mesih’i Allah’tan başka rabler edindiler” (Tevbe: 31)
Rasulullah (s

a

s) ayetlerdeki rab edinmeyi; Allah (c

c) dışında insanlar için helal ve haram sınırları tayin edenlere itaat etmek olarak tefsir etmiştir

Bu manayı veren bir başka ayet ise Allah (c

c)’ın şu sözüdür:
“Sana ve senden öncekilere indirilenlere inandıklarını iddia edenleri görmüyor musun? Reddetmeleri emrolunmuşken taguta muhakeme olmak isterler Oysa şeytan onları derin bir sapıklığa saptırmak ister” (Nisa: 60)
Şevkani bu ayetin tefsirinde şöyle dedi:
“Rasulullah (s

a

s)’a inen Kur’an’a ve ondan önceki nebilere inen kitaplara inandıklarını iddia etmelerine rağmen, bunları bozan ve yürürlükten kaldıran taguta (Allah (c

c) ’ın şeriati dışındaki her şeriat taguttur

İlerde bunu daha net bir şekilde açıklayacağız

) muhakeme olmak isteyenlerin bu iddiasına şaşılır doğrusu

Oysa Allah (c

c), gerek Rasulullah (s

a

s)’a ve gerekse ondan önceki bütün rasullere tagutu reddetmelerini emretmiştir

” (Fethul Kadir Tefsiri c: 1 s: 482)
Muhammed b

İbrahim Ale’şşeyh bu ayet hakkında şöyle dedi:
“Allah (c

c)’ın onlar hakkındaki “yez’umun” (iddia ediyorlar) sözü, onların Kur’an’a ve geçmiş nebilere inen kitaplara iman iddialarını yalanlamaktadır

Çünkü Rasulullah (s

a

s)’ın getirdiği dışındaki şeylere muhakeme olmayı istemek ve iman, bir kulun kalbinde aynı anda asla bir arada bulunamaz

Zira bunlar birbirine zıd şeylerdir

İman, Rasulullah (s

a

s)’ın getirdiği dışındaki şeylere muhakeme olmaya zıddır, bunu reddeder

” (Tahkimul Kavanin Risalesi)
İbni Kayyım şöyle dedi:
“Allah (c

c), Nisa: 65 ayetinde, usulde, füruda, şer’i hükümlerde, bütün sıfatlarda ve daha başka konularda meydana gelebilecek bütün ihtilaflarda Rasulullah (s

a

s)’ı hakem tayin etmedikçe hiç kimsenin iman etmiş olmayacağını mukaddes nefsine yemin ederek tekid etmiştir

İman ancak bütün meselelerde Rasulullah (s

a

s) hakem tayin edildiğinde gerçekleşmiş olur

Ayrıca bütün meselelerde Rasulullah (s

a

s) hakem tayin edilse de verdiği hükme karşı kalplerinde bir sıkıntı duymadan tamamen teslim olmadıkça, kalpleri verilen hükümden dolayı mutmain olmadıkça ve bu hükümleri tamamen kabul etmedikçe yine de mümin olmayacaklarını bildirmiştir

Dahası, bütün bunlar sağlansa bile, verilen hükme tamamen rıza ve teslimiyet göstermediklerinde, bu hükme karşı gelip itiraz ettikleri veya bu hükümler dışında başka hükümler istediklerinde yine de mümin olamayacaklarını bildirmiştir

” (Ettıbyan Fi Ahkamil Kur’an s: 270)
Ben şöyle diyorum:
“Rasulullah (s

a

s)’ın şeriatini hakem tayin etmeden ve sadece ona muhakeme olmadan imanın sabit ve sahih olmaması şu iki şeye delalet eder:
Birincisi: Allah (c

c)’ın şeriatiyle muhakeme olmak Allah (c

c)’a ibadet etmek demektir

Çünkü Allah (c

c)’ ın şeriatiyle muhakeme, imanın şartlarındandır

İmanın şartlarından olan birşey muhakkak ibadetlerdendir

İkincisi: Allah (c

c)’ın şeriatine muhakeme olmamak daha önce geçtiği gibi imanı kaldırır

İmanı ise ancak herhangi bir konuda mahluka tapmak manasına gelen şirk kaldırır

İşte bu, muhakeme olan kimsenin muhakeme olduğu kimseye taptığını gösterir

Hayatın, özel veya genel her yönünde sadece Allah (c

c)’a muhakeme olan kimse, Allah (c

c)’a tam manasıyla ibadet etmiştir

Hayatın, özel veya genel her yönünde, en ufak bir mesele bile olsa Allah (c

c)’tan başkasının şeriatine (kanunlarına) muhakeme olan, o şeriat sahibine tapmış ve onun kulu olmuştur

İmam Şankıtiy şöyle dedi:
“Allah (c

c)’ın:
“O’nun, hükmünde hiçbir ortağı yoktur” (Kehf: 26) gibi ayetlerinden, Allah (c

c)’tan başka hüküm koyuculara bağlananların Allah (c

c)’e eş koştukları anlaşılmaktadır

Bu hüküm başka ayetlerde de bildirilmiştir

Bu konuyla ilgili en açık ayet Nisa suresinde geçmektedir

Allah (c

c) bu ayette, iman iddiasında bulunmalarına rağmen Allah (c

c)’ın şeriatinden başkasına muhakeme olmak isteyenleri hayretle karşılıyor

Çünkü taguta muhakeme olmak istedikleri halde iman iddiasında bulunmaları hayret verici, açık bir yalandır

Allah (c

c) şöyle buyuruyor:
“Sana ve senden öncekilere indirilenlere inandıklarını iddia edenleri görmüyor musun? Reddetmeleri emrolunmuşken taguta muhakeme olmak isterler Oysa şeytan onları derin bir sapıklığa saptırmak ister” (Nisa: 60)
İşte zikrettiğimiz bu semavi naslardan açıkça anlaşılıyor ki; şeytanın dostları vasıtasıyla koydurduğu İslam şeriatine muhalif beşeri kanunlara tabi olanların kafir ve müşrik olduklarında ancak onlar gibi Allah (cc)’ın basiretlerini kör ettiği, vahyin nurundan kör olan kafir ve müşrik kimseler şüphe ederler” (Edvaul Beyan c: 4 s: 73-74)
Son olarak şöyle diyoruz:
“Zamanımızda müslüman olduğunu iddia edenlere bu meselenin ışığı altında baktığımızda, bu dinin başladığı gibi garibliğe dönmüş olduğunu görürüz

Hatta bugün daha da garib olmuştur

Çünkü zamanımızda hakim olan ve insanlara teşri koyan varlık taguttur

İnsanların tabi olduğu kanunlar tagutun kanunlarıdır

Müslüman olduklarını iddia eden insanların çoğu kalblerinde sıkıntı duymaksızın tagutun kanunlarına muhakeme oluyor

Taguta ibadet eden müşriklere, bilerek veya bilmeyerek katılıyor

Bu kimselerin arasında namaz kılan, oruç tutan ve hatta müslüman davetçisi olduğunu iddia edenleri de görmek mümkündür

c - Sevmek Ve Buğzetmek (Dostluk ve Düşmanlık)
Sevmek ve buğzetmek, dost ve düşman olmak da ibadet kelimesinin içine aldığı manalardandır

Her kim, sadece Allah (c

c) için sever ve buğzeder, dost ve düşman olursa; Allah (c

c)’ın sevdiğini sever, sevmediğini sevmezse; Allah (c

c) ve resulüne dost olana dost, düşman olana düşman olursa; Allah (c

c)’ın razı olduğu şeylerden razı olur, buğzettiği şeylere buğzederse, işte o kimse sadece Allah (c

c)’a kul olmuş ve imanı tamamlanmıştır

Her kim de şekli ve resmi ne olursa olsun Allah (c

c)’tan başkası için sever ve buğzederse veya dostluk ve düşmanlık gösterirse, işte o kimse de ister kabul etsin veya kabul etmesin, bunlara kul olmuş ve ibadet etmiştir

Rasulullah (s

a

s) şöyle dedi:
“Allah (c

c) için seven, Allah (c

c) için buğzeden, Allah (c

c) için veren, Allah (c

c) için vermeyen kimsenin imanı tamamlanmıştır

” (Ebu Davud sahih senedle)
Rasulullah (s

a

s) şöyle dedi:
“İmanın en sağlam kulpu; Allah (c

c) için dost olmak, Allah (c

c) için düşman olmak, Allah (c

c) için sevmek, Allah (c

c) için buğzetmektir

” (Ahmet sahih senedle)
Allah (c

c) için dost ve düşman olmanın, sevmek ve buğzetmenin imanın en sağlam kulpu olmasının sebebi; Allah (c

c)’a kulluğun en yüksek mertebesini gösterdiğiiçindir

Bu sebeble kim, Allah (c

c)’tan başkası için dost veya düşman olursa, o kişiye en yüksek seviyede kulluk ve ibadet etmiş olur

Zatı için sevilen sadece Allah (c

c)’dır

O’ndan başkaları ise ancak O’nun için sevilirler, O’nunla beraber sevilmezler

Allah (c

c)’tan başkası, şekli ve mertebesi ne olursa olsun, zatı için veya Allah (c

c)’la beraber sevilirse, ister isabet etsin ister isabet etmesin, hak veya batıl olsun, onun zatı için dostluk veya düşmanlık gösterilirse Allah (c

c)’tan başka rab ve ilah edinilmiş olur

Allah (c

c) şöyle buyuruyor:
“İnsanlardan, Allah’dan başka edindikleri denkleri Allah gibi sevenler vardır

Oysa iman edenlerin Allah’ı sevmeleri daha şiddetlidir

” (Bakara: 165)
İbni Teymiye şöyle dedi:
“Allah (c

c) dışındaki varlıklardan hiçbirini zatı için sevmek caiz değildir

Allah (c

c)’tan başka varlıklar zatı için değil, ancak başkası için sevilirler

Zatı için sevilen ise sadece Allah (c

c)’dır

Bu ise uluhiyyetin manalarından bir tanesidir

Allah (c

c) bu konuda şöyle buyuruyor:
“O ikisinde (yerde ve gökte) Allah’tan başka ilahlar olsaydı ifsat olurlardı

” (Enbiya: 22)
Allah (c

c)’tan başka bir şeyi zatı için sevmek şirktir

Çünkü bu, uluhiyyetin özelliklerindendir

Bu nedenle bu özelliği hak eden sadece Allah (c

c)’tır

Allah (c

c) dışındakiler Allah (c

c) için sevilmezlerse, bu sevgi batıl olur

Allah (c

c) ve rasulünün emrine muhalefet ederek emir veren ve yasaklar koyan kimseye itaat edilmesinin gerekli olduğunu söyleyen, hristiyanların Mesih’e yaptıkları gibi yapmış ve onu Allah (c

c)’a denk kılmıştır

Böyle yapan, Allah (c

c)’ın Bakara: 165 ayetinde zikrettiği, sahibini müşrik yapan ameli işlemiştir:
“İnsanlardan, Allah’dan başka edindikleri denkleri Allah gibi sevenler vardır

Oysa iman edenlerin Allah’ı sevmeleri daha şiddetlidir

” (Bakara: 165) (Fetvalar c: 10 s

267 ve 607)
İbni Kayyım şöyle dedi:
“Allah (c

c), halkı sadece kendisine ibadet etsinler diye yarattı

İbadet; en yüksek sevgiyle birlikte sadece O’nun emrine boyun eğmeyi gerektirir

İbadetin aslı; sadece Allah (c

c)’ı sevmek, onunla beraber hiç kimseyi sevmemek, Allah (c

c)’tan başkasını ise sadece Allah (c

c) için sevmektir

Tıpkı nebi, rasul, melek ve Allah (c

c) dostlarının sevildiği gibi

Biz Allah (c

c)’ın nebi, rasul, melek ve dostlarını sadece Allah (c

c) için severiz

Yoksa onları, Allah (c

c)’la birlikte sevmeyiz

Onlara olan sevgimiz, Allah (c

c)’a olan sevginin tamamındandır

Bizim; nebi, rasul, melek ve Allah (c

c) dostlarına olan sevgimiz, Allah (c

c)’a şirk koşanların, Allah (c

c)’a denk kıldıkları kimseleri sevmeleri gibi değildir

Çünkü onlar Allah (c

c)’tan başka edindikleri eşleri Allah (c

c)’ı sevdikleri gibi severler

” (Medaricussalikiyn c: 1 s: 99)
Sevgi, itaat ve tabi olma konusundaki şirki gösteren delillerden bir tanesi de Allah (c

c)’ın, sekarda (cehennemde) bulunan mücrimler hakkındaki şu sözüdür:
“Orada birbirleriyle çekişip tartışarak derler ki: “Vallahi biz apaçık bir sapıklıkta idik

Zira sizi alemlerin Rabbiyle eşit tutmuştuk

” (Şuara: 96-98)
Ayetteki söz konusu kimselerin, tabi oldukları reis ve liderlerini alemlerin Rabbiyle eşit tutmaları, yaratma ve kainat kanunlarına tasarruf etme konusunda değil, sevgi, itaat ve tabi olma konusunda idi

Çünkü onlar bir sineği, hatta ondan daha küçüğünü bile yaratmaktan acizdirler

Tabi olan o kimseler, tabi oldukları kişileri zatları için sevdikleri, onlara itaat ettikleri ve sadece Allah (c

c)’a verilmesi gereken (özellikleri) hak, sıfat ve yetkileri onlara verdikleri için bu zalim kimseleri Allah (c

c)’a eş koşmuş, böylece ahirette büyük azaba maruz kalmalarına sebeb olan büyük şirki işlemişlerdir

Cehenneme atıldıklarında bu yaptıklarından pişman olarak birbirlerini suçlayacaklar

Ama bu pişmanlık onlara bir fayda vermeyecektir

İbni Kayyım bu ayet hakkında şöyle dedi:
“Bilindiği gibi onların, taptıkları varlıkları Allah’a eş tutmaları; yaratma, rızık verme, öldürme, yaşatma, mülke tasarruf etme ve güç sahibi olma konularında değildi

Onları Allah’a eş tutmaları, sevgide, boyun eğmede ve itaatte idi

Bu ise cehalet ve zulmün en üstün seviyesidir

Zira çürüyerek toprak olacak olan bir yaratılmış ile alemlerin Rabbi hiç eşit tutulabilir mi? Köleyle, köle sahibi hiç eşit olur mu?
Onlar, Allah (c

c)’ın fiil ve sıfatlarında onları Allah (c

c)’la eşit tutmadılar

Daha açıkçası onların sıfatlarının Allah (c

c)’ın sıfatları gibi olduğunu söylemediler

Fakat onların Allah (c

c)’a eşit tutmaları sevgi ve yüceltme konusunda idi

Onların Allah (c

c)’a eşit tutmaları, Allah (c

c)’a eşit tuttukları kimselerin gökleri, yeri, onları ve babalarını yaratma konusunda değil, sevgi konusunda idi

Çünkü bu kimseleri Allah (c

c)’ı sevdikleri gibi seviyorlardı

Zaten gerçek ibadet; sevmek ve boyun eğmektir

” (Bedaiut Tefsir İbni Kayyım c: 3 s: 328-329)
Son olarak şöyle diyoruz:
Zamanımızda kendilerinin müslüman olduğunu söyleyenlerin durumlarına bakıldığında, bir çok varlığı zatları için sevdikleri, onların zatları için dostluk ve düşmanlık yaptıkları, böylece bilerek veya bilmeyerek, farkında olarak veya olmayarak bu kimselere ibadet etmiş ve şirke girmiş oldukları çok açık bir şekilde görülür

Sevgi Alametleri

Her iddia için işaret ve alametler vardır

Bu alametlerin varlığı veya yokluğu, iddia edilen şeylerin yalan veya doğru olduğunu gösterir

Sevginin de alametleri vardır

Sevginin varlığı veya yokluğu bu alametlerle anlaşılır

Sevginin en önemli ve en açık alametleri şunlardır