'''İslam Tarihi'''

VAHYİN GELİŞİ





Peygamberimiz Muhammed (as)a Vahiy ve Peygamberlik Gelmeden Birkaç Yıl Önce Cereyan Eden Hadiselerden Bazıları






1) Peygamberimiz Muhammed (as)a vahiy ve peygamberlik gelmeden iki yıl kadar önce,[1] Şamlı Yahudi âlimlerinden İbn Heyyiban, Şam'dan Medine'ye gelip yerleşti ve çok geçmeden de Medine'de ölüm döşeğine düştü


Öleceğini anlayınca, Medineli Yahudilere:


"Ey Yahudi cemaatı! Yemesi, içmesi bol bir yerden, beni bu yoksulluk ve açlık yurduna getiren şeyin ne olduğunu sanırsınız?" dedi


Yahudiler


"Sen, daha iyi bilirsin!" dediler


İbn Heyyiban:


"Ben, bu memlekete, ancak, gelme zamanı çok yaklaşmış bulunan ve buraya hicret edecek olan O Peygamberi gözlemek üzere gelmişimdir!


Onun, yakında peygamber olarak gönderilmesini ve benim de ona tâbi olmamı umduğum kendisinin gelme zamanı çok yakındır


Ey Yahudi cemaatı! Ona tâbi olmakta hiç kimse sizi geçmesin!


Çünkü, o, kendisine karşı koyanların kanlarını dökmek, çocuklarını, kadınlarını esir etmek selahiyetiyle gönderilecektir


Siz, bu hususta ondan korunamazsınız!" dedi ve sonra, öldü[2]


Peygamberimiz Muhammed (as), kırk yaşına gelmeden önce,[3] otuzsekiz yaşında iken,[4] ışık, nur görür,[5] sesler işitir,[6] endişelenir dururdu[7]


Yüce Allah, Muhammed (as)ın kerametini açıklamayı irade buyurduğu sıralarda idi ki, Muhammed (as), evinden çıkar, Mekke evlerinden uzaklaşır, vadilerin kuytu köşelerine doğru dalar giderken, hiçbir ağaç veya taşa rastlamazdı ki:


"Esselâmü aleyke yâ Rasûlallah!=Selam olsun sana, ey Allah'ın Resûlü!" diyerek kendisini selam*lamamış olsun!


Peygamberimiz (as); hemen etrafına, sağına soluna, arkasına dönüp bakınır, fakat ağaç ve taştan başka birşey görmezdi[8]


Bu da, Peygamberimiz (as)ın peygamberlikle görevlendirilmesinden iki yıl önce idi[9]


Ashabdan Cabir b Semure'nin rivayetine göre, Peygamberimiz (as):


"Mekke'de bir taş tanırım ki, ben peygamber olarak gönderilmeden önce, bana selam verdi Onu hâlâ tanıyorum!" buyurmuştur [10]


Sanıldığına göre, bu taş Hacerül-Esved idi[11]


Bunun, Hacerü'l-Esved'den başka bir taş olup Mekke'de Zükaku'l-Hacer diye tanınan sokakta bulunduğu[12] ve "Peygamberimiz (as)ı selamladı!" diye halk tarafından ziyaret ve üzerine eller sürülerek tasdik ve teberrük edildiği de bildirilmektedir[13]




Hz Muhammed (as)ın Şekil ve Şemâili






Hz Ali; Peygamberimiz Hz Muhammed (as) Efendimizin şekil ve şemailini şöyle tarif eder:


"Peygamber (as); ne öyle uzun boylu, ne de kısa idi Uzuna yakın orta boylu idi


Kendisinin el ve ayak parmaklan kalınca; başı, vücut yapısıyla dengeli biçimde, büyükçe idi


Omuzlan, dizleri ve bilekleri, kemikli idi


Göğsünde, göbeğine kadar çizgi halinde uzanan ince kıllar vardı


Karnında ve göğsünde, bundan başka kıl yoktu


Peygamber (as) yürürken ayaklarını sürümez, adımlarını canlı ve uzun atar, sanki yük*sekten iner gibi, önüne doğru eğilirdi


Kendisinin saçı, ne kıvırcık, ne de düzdü


Sakalı, sıktı


Yüzü, az değirmi olup, yusyuvarlak değildi


Boynu, uzun, gümüş gibi pâk, ve parlaktı


Teni, kırmızı ile karışık aktı


Yüzünün teri, inci gibi idi Miskten daha güzel kokardı


Gözleri, büyükçe idi


Gözbebeklerinin siyahı, pek siyahtı


Gözlerinin beyazında biraz kırmızılık vardı


Vücudu, ne zayıf, ne de şişmandı


Bakmak istediği tarafa, bütün vücudu ile dönerek bakardı


İki küreğinin arası, enli idi


Omuz küreklerinin arasında peygamberlik hâtemi vardı


Peygamber (as)ı birdenbire görenler, onun manevî vakar ve heybetinden sarsılırlar, ken*disini yakından tanıyınca da ona en derin sevgi ve saygı ile bağlanırlardı


Onun yüce haslet ve meziyetlerini anlatmak isteyen kimse 'Ben, ne ondan önce, ne de sonra, onun bir benzerini daha gördüm!1 demekten kendini alamazdı"[14]


Hz Hatice'nin öz ve Peygamberimiz (as)ın üvey oğlu Hind b Ebi Hâle'nin ve diğer saha-bilerin bildirdiklerine göre:


"Her ululuk, Resûlullah (as)da toplanmıştı


Onun yüzü, ayın ondördü gibi parlardı


O, uzuna yakın orta boylu idi, kısa boylu değildi


Kendisinin saçı, ne dümdüzdü, ne de kıvırcıktı


Saçı, kendiliğinden ikiye aynlıp yanlarına dökülürse, oldukları gibi bırakırdı


Birleştiklerinde de onları ayırmaz, oldukları gibi bırakırdı


Saçını uzattığı zaman, onlar kulaklarının memesini aşardı


Teni, kırmızıyla karışık, ak ve güzeldi


Alnı, açık ve genişti


Kaşları, uzun ve kavisli idi


Kaşlarının uçları ince, araları çok yakındı, fakat çatık değildi


İki kaşının arasında bir damar vardı ki, kızgınlık zamanında kabanr, görünürdü


Yüzünün iki kaş arasında başladığı yer yüksekçe, burnunun ucu da ince idi


Yüzündeki ölçülülük ve denklik, dikkat edenlerin gözünden kaçmazdı


Burnunda, ayrı bir parlaklık da vardı


Sakalı, sıktı


Peygamberimiz (as)ın yanaklan düzdü, yumru değildi


Ağzı, tabiî büyüklükte idi


Dişleri, inci taneleri gibi idi


Bütün uzuvlan düzgündü


Vücudu sıkı etli idi


Karnı ve göğsü bir seviye idi, çıkık değildi


Göğsü ve iki küreğinin arası genişti


İri yapılı ve iri kemikli idi


Soyunduğu zaman, vücudundan nur saçıl irdi


Vücudu kıllı değildi Yalnız omuz başlarında, pazularında biraz kıllar vardı


Bilek kemikleri uzun, el ayalan genişti


El ve ayak parmaklan, kalınca ve uzunca idi


Ayaklarının altı, düz değil, çukurca idi


Ayakları, hafif etli idi


Ayaklarının üzerine su döküldüğü zaman, etrafa yayılırdı


Yürürken, ayaklarını yerden canlıca kaldırır, iki yanına salınmaz, adımlarını geniş atar, vakar ve sükûnetle, rahatça yürürdü


Etrafına gelişigüzel bakınmazdı


Yeryüzüne bakışı, semaya bakışından çoktu


Yeryüzüne bakışı da, gözucuyla idi


Yürürken, sahabilerinin gerisinde yürürdü


Birisiyle karşılaştığı zaman, önce kendisi selam verirdi[15]


Resûlullah (as)ın yüzü ve sesi çok güzeldi[16]


Yüzünde sanki güneş çağlardı! [17]


Resûlullah (as), yüzce insanların en güzeli ve tence en parlağı idi[18]


Peygamberimiz (as)ın teri de, en güzel kokulardan daha güzel kokardı[19]


Peygamberimiz (as)ın eli, serinlikçe kardan daha serin, kokuca da miskten daha güzel*di"[20]


Ümmü Ma'bed'e göre:


"Peygamberimiz (as)ın gözünün akı pek ak, siyahı da pek siyahtı ve Kudretten sürmeli idi Sustuğu zaman kendisinde bir vakar ve ağırbaşlılık, konuştuğu zaman da güler yüzlülük görünür; söz*leri, sanki dizilmiş birer inci gibi, ağzından tatlı tatlı dökülürdü Sözü açık ve hak ile bâtıl arasını ayırıcı olup, ne acizlik sayılacak derecede az, ne de boş ve gereksiz sayılacak derecede çoktu Uzaktan bakılınca, kendisi, insanların en heybetlisi idi Yakınına gelince, herkesten daha tatlı ve çekici idi Kendisi, ekşi ve asık suratlı değil, güleçti"[21]




Hz Muhammed (as)a Peygamberlik Vahyinin Ne Zaman ve Nasıl Gelmeye Başladığı






Hz Muhammed (as), kırk yaşında bulunduğu[22] ve Yüce Allah onun kerametini açıkla*mayı ve kullarına onunla rahmet etmeyi dilediği zaman,[23] kendisine ilk vahiy ve peygamberlik başlangıcı, uykuda sadık rüyalar görmekle olmuştur


Hz Muhammed (as) hiçbir rüya görmezdi ki, sabahın aydınlığı gibi açıkça çıkmasın![24] Peygamberimiz (as), Yüce Allah'ın dilediği kadar müddet,[25] altı ay, bu hal üzere kaldı[26]


Yüce Allah, bu altı ay içinde, peygamberine önce uykuda, sonra da uyanık iken vahyetti[27]


Sonra, kendisine halvet, yalnızlık sevdirildi[28]


Yüce Allah, böylece ona yalnızlığa çekilmeyi sevdirdi de,[29] kendisine halvetten, yalnız başına kalmaktan daha sevgili birşey olmadı [30]


Peygamberimiz (as) bazı işleri için evlerden uzaklaşır, Mekke'nin dağ aralarındaki ıssız yerlerine, vadilerin içlerine doğru dalar giderdi[31] Onun bu haline bakan Kureyşliler:


"Muhammed, Rabbine âşık olmuş!" derlerdi[32]


Peygamberimiz (as); her yıl Ramazan ayında, Hira (Nur) dağında* bir ay iti kafa girer, Kureyşlilerin yapageldikleri gibi, yanına gelen yoksullara yemek de yedirirdi[33]


Kendisinin; itikattan çıktığı zaman, evine gelmeden önce ilk işi Kabe'yi yedi kere veya Allah'ın dilediği kadar tavaf etmek olur, sonra evine dönerdi[34]


Peygamberimiz (as)ın Hira'ya Hz Hatice ile gittiği de olurdu[35]


Peygamberimiz (as); kavminin sürü sürü putlara tapıp durduklarını gördükçe, onlardan uzaklaşmayı, halvet ve uzlete çekilmeyi özler,[36] Hira dağına gider,[37] halvet ederdi[38]


Peygamberimiz (as), daha oniki yaşlarında iken bile; Rahip Bahîra'nın kendisine Lât ve Uzzâ putlan adına yemin vermek istemesi üzerine, ona:


"Lat ve Uzzâ adına yemin vererek bana birşey sorma! Vallahi, ben onlardan nefret ettiğim kadar, hiçbir şeyden nefret etmem!" demiştir[39]


Peygamberimiz (as), Hira dağında kaldığı müteaddit günlerin gecelerinde tehannüsle meşgul olurdu[40]


Sahih-i Buharî şârihi Bedrüddin Aynî, "'Peygamber (as)ın tehannüsü, taabbüdü ne şekilde idi?1 diye sorulacak olursa, 'Bu, düşünmek ve ibret almaktan ibaretti Ulu atası İbrahim (as)ın ibret alması gibi' diye cevap veririm" der[41]


Hira dağında itikâfa giren kimsede üç ibadet toplanırdı:


Halvet,


Taabbüd,


Beytullah'a bakış[42]


Peygamberimiz (as)ın taabbüdü, peygamber olma arzusundan ileri gelmiyordu


Zaten peygamberlik istemekle veya çalışmakla elde edilecek birşey olmayıp,[43] Yüce Allah onu kullarından seçip dilediğine veregelmiştir[44]


Kendisine vahiy ve peygamberlik gelmeden önce, Peygamberimiz (as) "Kitab nedir? İman nedir?" bilmezdi ki, bu hususta herhangi bir emeli, bir arzusu bulunsun[45]


Peygamberimiz (as), Hira dağına giderken, azığını da yanında götürürdü


Azığı tükenince Hz Hatice'nin yanına döner, bir o kadar zaman için daha azık alır, giderdi[46]


Peygamberimiz (as)ın azığı süt ile et,[47] ya da zeytinyağı ile çörek (kuru ekmek, peksimet) olup, orada gündüzleriyle birlikte üç gece, yedi gece ve hatta bazan bir ay kalır, taabbüdle meşgul olurdu[48]


Peygamberimiz (as); halvette, yalnız başına bulunduğu sıralarda ışıklar görür, sesler işi*tir; bunların, cinle, kehânetle ilgili olduklarını sanarak korkar durur, Hz Hatice'ye:


"Ey Hatice! Ben bir ışık görüyor, bir ses işitiyorum


Ben, bir kâhin olacağım diye korkuyorum


Vallahi, ben, şu putlardan* ve kâhinlerden nefret ettiğim kadar, hiçbir şeyden nefret etmem!" der, Hz Hatice de:


"Ey amcamın oğlu! Öyle söyleme!


Allah seni hiçbir zaman öyle yapmaz" diyerek teselli edendi[49]


İbn İshak'ın Ebu Meysene Amr b Şurahbil'den rivayetine göre de:


Resûlullah (as), zevcesi Hz Hatice'ye:


"Ben halvette, yalnız başıma bulunduğum zaman, bir ses işittim


Bunun, benim için tehlikeli bir hadise olabileceğinden korktum" dedi


Hz Hatice:


"Allah korusun! Yüce Allah'ın sana öyle kötü birşey yapması ihtimali yoktur Vallahi, sen emaneti eda edersin Akrabana iyilik yaparsın Sözü, doğru söylersin!" dedi


Sonra, Hz Ebu Bekir geldi[50]


Hz Ebu Bekir, çocukluk çağından beri, Peygamberimiz (as)ın arkadaşı ve dostu idi[51]


Hz Ebu Bekir geldiği sırada, Peygamberimiz (as) evde değildi


Hz Hatice; Peygamberimiz (as)ın söylediklerini ona anlatıp:


"Ey Atik! Muhammed'i yanına alıp da Varakaya kadar gitsene?" dedi


Peygamberimiz (as) gelince, Hz Ebu Bekir onun elinden tutup:


"Haydi, bizimle birlikte Varaka b Nevfel'e gidiver!" dedi


Peygamberimiz (as):


"Başıma geleni sana kim haber verdi?" diye sordu


Hz Ebu Bekir:


"Hatice!" dedi


Bunun üzerine, gidip hadiseyi Varaka'ya anlattılar


Peygamberimiz (as):


"Halvette, yalnız başıma bulunduğum sırada, arkamdan:


'Ey Muhammed! Ey Muhammedi' diye seslenildiğini işittim[52]


Sesi işittim, fakat hiçbir şey göremedim" dedi


Varaka b Nevfel:


"Bunda, senin için bir sakınca yoktur!" dedi[53]


Peygamberimiz (as):


"Sesi işitince, korkarak oradan uzaklaşıyor, başka yerlere doğru gidiyorum" dedi


Varaka:


"Öyle yapma! Seslenen geldiği zaman, sana söyleyeceği şeyi dinleyinceye kadar, orada sebat edip dur! Sonra da, dinlediğin şeyleri gel bana haber ver" dedi [54]


Yine, yalnız başına bulunduğu sırada, Peygamberimiz (as)a "Yâ Muhammed!" diye sesle*nilmiş ve:


"Bismillâhirrahmânirrahîm Elhamdülillahi Rabbil'âlemîn Errahmanirrahîm Mâliki yevmiddîn İyyâke na'büdü ve iyyâke nestaîn İhdinassıratalmüstakîm Sıratallezîne en'amte aleyhim Gayril-mağdûbi aleyhim veleddallîn' de; 'Lâ ilahe illallah' de!" buyurulmuştur [55]


Alkame b Kays'tan rivayet olunduğuna göre, peygamberlere verilen şeyler kalpleri yatışıncaya kadar önce kendilerine uyku halinde verilir, sonra da uyanık iken, vahiy olarak indirilirdi[56]


Hz Âişe'nin bildirdiği gibi, Peygamberimiz (as)a da ilk vahiy ve peygamberlik başlangıcı, uykuda sadık, görüldüğü gibi apaçık çıkan rüyalar görmekle olmuştur[57]


Peygamberlik; çok büyük ve ağır bir vazife olduğundan, Peygamberimiz (as)ın da bu ağır vazifeye alıştırılması, hazırlanması ve bunun kendisine kolaylaştırılması için, vahiy[58] meleği Cebrail (as), Peygamberimiz (as)a uyanık iken gelmeye başlamadan önce, rüyada gelmeye başlamıştır[59]


Zaten, vahiy, peygamberlere uyanık iken geldiği gibi, Sâffât sûresinin 102 âyetine göre, rüyada da gelirdi[60]


Peygamberlerin rüyası vahiydir[61]


Peygamberlerin gözleri uyur, kalpleri uyumaz[62]


Peygamberimiz (as), Hz Âişe'ye:


"Ey Âişe! Benim gözlerim uyur, kalbim uyumaz" buyurmuştur[63]




Nebilik ve Resullük






Nübüvvet akıl sahibi kulların üzerlerindeki dünya ve âhiret işleri hakkında, Allah ile kulları arasın*da yapılan elçilik demektir[64]


Nebi; kendisine, melek tarafından vahiy veya kalbine ilham olunan, ya da sâlih rüya ile uyarılan zât demektir


Resûl ise, resûl olması haysiyetiyle, nübüvvet vahyinin üstünde özel bir vahiy ile üstün kılınmış olan ve kendisine Cebrail (as)ın Yüce Allah tarafından özel olarak indirilmiş Kitab ile vahyetmiş olduğu;[65] Allah'ın, hükümlerini halka tebliğ etmek üzere gönderdiği kâmil insan demektir[66]


Bunun için, "Her resûl nebidir, fakat her nebi resûl değildir" denilmiştir[67]


Nebilik ve resûllük Allah vergisi olup, bunu Yüce Allah'ın kullarından dilediğine ve lâyık olanına verdiği de, Kur'ân-ı Kerîm'de açıklanmıştır[68]




Peygamberlerin Sıfat ve Faziletlerinden Bazıları






1) Bütün peygamberler (salât ve selam olsun onlara), ancak erkekler arasından seçilip gönderilmişlerdir[69]


2) Bütün peygamberler babaları ve dinleri bir kardeştirler[70]


3) Küçük,[71] büyük günahlardan, küfürden uzaktırlar[72] Ancak, onların bazısından zelle, makamlarına göre kusur sayılabilecek bazı davranış ve sürçmeler vuku bulabilir[73]


4) Peygamberler, en emîn[74]


5) Allah'ın emir ve nehiylerini, insanlara hiç eksiltmeden, arttırmadan ulaştıran,[75]


6) Elçilik vazifesini yaparken, Allah'tan başka hiç kimseden korkmayan,[76]


7) En doğru sözlü, en doğru özlü[77]


8) Kısa akıllılıktan ve[78]


9) Yanılgıdan uzak,


10) İnsanların bilmedikleri, bilemeyecekleri şeyleri-Allah'tan telakki eyledikleri vahiy ile bilen, bildiren,[79]


11) İnsanlara Allah'ın âyetlerini okuyan, Kitab ve Hikmeti öğreten, onları maddî ve manevî kirlerden temizleyen,[80]


12) İnsanları doğru yola öğütleyen, onların esirgenmelerini dileyen,[81]


13) Mükâfatlarını dünyada insanlardan değil, âhirette Rabbü'l-âlemîn'den alacaklarını açıklayan Allah elçileridir[82]


14) Peygamberlerin Yüce Allah'ın izniyle mucizeler göstermeleri hak ve gerçektir ve göstermişlerdir de[83]


Peygamberimiz (as)a ise, devamlı mucize olarak Kur'ân-ı Kerîm vahyedilmek suretiyle verilmiş olduğundan, kendisi Kıyamet günü peygamberlerin en çok ümmetlisi olacaktır[84]




Peygamberlerin Sayısı, İlki ve Sonuncusu






Hadis-i şerifte bildirildiğine göre; peygamberlerin sayısı yüzyirmi dört bin olup,[85] bunlardan üçyüz onbeşi resûl idi[86]


Peygamberlerin ilki Âdem (as), sonuncusu da Peygamberimiz Muhammed (as)dır[87]


Peygamberimiz (as) hem nebi, hem resûl idi[88]




Peygamberliğinin Hz Muhammed (as)a Bildirilişi






Peygamberimiz (as)in Yüce Allah tarafından peygamber olarak gönderileceği ve ilahî rah*metin kullara onunla ihsan olunacağı gün gelmişti


Peygamberimiz (as); Ramazan ayının 15 Cumartesi ve 16 Pazar gecelerinde[89] Hira mağarasında uyuduğu sırada, rüyasında vahiy meleği Cebrail (as), atlastan bir kap içinde bir Kitabla gelip Peygamberimiz (as)a:


"Oku!" dedi


Peygamberimiz (as):


"Ben, okuma bilmem!" dedi


Cebrail (as), Peygamberimiz (as)ı, nefesi kesilinceye kadar sıktı ki, Peygamberimiz kendisini ölecek sandı


Bundan sonra, Cebrail (as) bırakıp, Peygamberimize:


"Oku!" dedi


Peygamberimiz (as):


"Ben, okuma bilmem!" dedi


Cebrail (as), Peygamberimiz (as)ı tekrar nefesi kesilinceye kadar sıktı


Peygamberimiz (as), kendisini ölecek sandı


Sonra, Cebrail (as) bırakıp, Peygamberimize yine:


"Oku!" dedi


Peygamberimiz (as), Cebrail (as)ın sıkmasından kurtulmak için:


"Neyi okuyayım!" diye sorduğu zaman, Cebrail (as), Alâk sûresinin başındaki beş âyeti okudu


Cebrail (as) ayrılıp gittiği ve Peygamberimiz (as) uykudan uyandığı zaman, o âyetler sanki bir kitap olarak kalbine yazılmış gibi idi


Peygamberimiz (as) mağaradan ayrılıp Hira dağının ortasına geldiği zaman, gökten bir ses işitti ki:


"Yâ Muhammedi Sen, Allah'ın Resûlüsün! Ben, Cebrail'im!" diyordu


Peygamberimiz (as), başını kaldırıp bakınca, Cebrail (as)ı, ayaklarını göğün ufkuna basmış bir insan suretinde gördü!


"Yâ Muhammedi Sen, Allah'ın Resûlüsün! Ben, Cebrail'im!" diyordu


Peygamberimiz (as) duraklamış, ona bakakalırı işti


Ne bir adım ilerleyebiliyor, ne de gerileyebiliyordu


Cebrail (as)ı görmemek için, yüzünü göğün ufuklarından ne tarafa çevirip baksa, hep onu öylece görüyordu![90]


Cebrail (as)ın sesi, Peygamberimiz (as)a gâh gökten, gâh ağaçtan, gâh dağ*dan, geliyordu[91]




Hz Hatice'nin Peygamberimizi Aratması, Teselli ve Tebşir Etmesi






Hz Hatice'nin aratmaya gönderdiği adamları Mekke'nin yukarısına kadar Peygamberimiz (as)ı aradılarsa da, bulamayarak geri döndüler


Peygamberimiz (as) ise, hâlâ, olduğu yerde dikilip duruyordu


Nihayet, Cebrail (as) ayrılıp gidince, Peygamberimiz (as) hemen evine döndü[92]


Hz Hatice Peygamberimiz (as)a yemek yapıp göndermiş; gönderdiği adamlar Peygamberimiz (as)ı Hira mağarasında bulamamışlardı


Bunun üzerine, amcalarının ve dayılarının evlerine de adam gönderip arattırın işti


Oralarda da bulamayınca, çok kaygılanmıştı[93]


Peygamberimiz (as) eve geldiği zaman, Hz Hatice:


"Ey Ebu'l-Kasım! Nerede idin? Vallahi, seni aramak için adamlar saldım Onlar seni Mekke'nin yukarılarına kadar aradıkları halde, bulamayıp geri döndüler!" dedi


Peygamberimiz (as), bütün gördükleri şeyleri ona birer birer anlattı


Rüyada gördüğü, kendisine çok ağır gelen hadiseyi anlattığı zaman, Hz Hatice:


"Sana müjdeler olsun![94]


Yüce Allah, sana hayırdan başka bir şey yapmaz![95]


Ey amcamın oğlu! Sebat et!


Hatice'nin varlığı Kudret Elinde bulunan Allah'a yemin ederim ki, ben senin bu ümmetin peygam*beri olacağını umuyorum!" dedi


Hemen kalktı Elbisesini derleyip toparladıktan sonra, Varaka b Nevfel'e kadar gitti[96]


Varaka b Nevfel; Hz Hatice'nin amcasının oğlu idi


Kendisi, Cahiliye devrinde Hıristiyanlığa girmişti; Arapça yazı yazmayı bilir, İncil'den bir şeyler yazar dururdu


Çok yaşlanmış ve gözleri de görmez olmuştu[97]


Tevrat ve İncil ehli olan Yahudi ve Hıristiyanlardan birçok şeyler dinlemişti


Hz Hatice; Peygamberimiz (as)ın görüp işitip de kendisine haber vermiş olduğu şeyleri Varaka'ya haber verince, Varaka:


"Kuddûs! Kuddûs! [Pâkve kusursuz! Pâk ve kusursuz!]


Varaka'nın varlığı Kudret Elinde Bulunana yemin ederim ki: Ey Hatice, bana doğru söyledinse, ona gelen Nâmûs-u Ekber'dir ki, o Musa'ya da gelmişti[98]


O (Muhammed (as)), muhakkak, bu ümmetin peygamberidir


Kendisine söyle: Sebat etsin!" dedi


Hz Hatice, dönüp Varaka b Nevfel'in söylediklerini Peygamberimiz (as)a haber verdi[99]




Varaka b Nevfel'in Peygamberimiz (as)ın Başına Neler Geleceğini Haber Verişi






Varaka b Nevfel; Kabe'yi tavaf ederken, Peygamberimiz (as) a rastlayıp: "Ey kardeşimin oğlu! Gördüğün, işittiğin şeyleri bana haber ver bakayım!" dedi Peygamberimiz (as) haber verince, Varaka:


"Varlığım Kudret Elinde Bulunana yemin ederim ki; sen, muhakkak, bu ümmetin peygamberisin! Sana gelen Nâmûs-u Ekber, senden önce Musa'ya da gelmiş olandır Muhakkak, sen kavmin tarafından yalanlanacaksın! Sana işkence de yapılacaktır! Sen, yurdundan da çıkarılacaksın! Seninle çarpışılacak da!


Andolsun ki, eğer ben o günlere erişirsem, Allah'ın dinine-Kendisinin bildiği yardımlarla-yardımda bulunacağım!" dedikten sonra, Peygamberimiz (as)in yanına varıp başının tepesinden öptü Peygamberimiz (as) da, ayrılıp evine gitti [100]




Hz Hatice'nin Cebrail (as) Hakkında Addas'tan Bilgi Alışı






Hz Hatice; Utbe b Rebia'nın kölesi Addas'a gitti


Addas, Hıristiyandı Ninova halkındandı[101]


Ona:


"Allah aşkına! Sende, Cebrail hakkında, bana verebileceğin bir bilgi var mı?" diye sordu[102]


Addas:


"Kuddûs! Kuddûs! [Pâk ve kusursuz! Pâk ve kusursuz!]


Halkı putlara tapan şu belde halkına Cebrail anılır mı hiç?" dedi[103]


Hz Hatice:


"Sen, onun hakkında bildiğini bana haber ver!" dedi[104]


Addas:


"Cebrail, Allah'ın Nâmûs-u Ekber'idir[105]


O, Allah ile peygamberleri arasında, Allah'ın emîni, elçisidir


Musa ve İsa (as)ların sahibidir [106]


O, peygamberden başkasına gelmez!" dedi[107]