Bir Sarıkamış Şehidinin Son Anları

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-26-2012

sarıkamış şehidi - sarıkamış şehitin hikayesi - sarıkamışlı şehit
Rüzgâr uğuldadı yine

Gün ortasıydı ve gökyüzü güneşsizdi

Etraf dalgalı beyaz bir deniz

Hava uğultulu buslu serpintili ufuksuz boğuk bir aydınlık

Rüzgar yine uğuldadı

Rüzgârın her uğuldayışında dudaklarından; ‘’Allahu Ekber!’’ nidası yükseldi

Bin üç yüz onuncu uğuldayışıydı rüzgârın

Karlı tepeler savrulup savrulup üzerlerinde geliyordu

Soğuk hep soğuk yalnızca soğuk

Allahuekber Dağlarının soğuğu ne de yamandı böyle

Bedenleri karlı tepelerde dolaşırken yürekleri tevekkülün yamaçlarında dolaşıyordu ve bundandır ki yürekleri ürkmüyordu tipiden

Çarığının içinde parmağını oynatmaya çalıştı

Hissetmedi ayak parmaklarını

Ufka baktı acı acı

Ufuk görünmüyordu

Yok yok görünüyordu aslında

Ufuk hemen önlerindeydi

Rüzgârın acı acı uğuldaması tüylerini de ürpertmiyordu

Çünkü tüylerinin ürperişini de hissetmiyordu

Rüzgârın bin yedi yüzüncü uğuldayışını duydu ve hissetti

Bunu hissetmemesi ne mümkündü

Her taraf rüzgâra ve yerden savrulan karın sesine teslim olmuştu

Yer yer uğuldayan kurtlar çakallar ve bilumum yabani hayvanların sesi de duyulmaz olmuştu

Rüzgâra ve tipiye direnen sadece birerli kolda ilerleyen ve takati tükenmek üzere olan Türk askerleriydi

Zemin değişkendi ürkütücüydü yutucuydu renksizdi

Satılmış’ın ayaklarında karıncalanma ve sinirlerinde uyuşma vardı

Birliğin epey gerisinde kalmıştı

Hızlanmalıydı

Herşey umutsuzluğu fısıldıyordu ama direnmeli ve hızlanmalıydı

Zemin dipsiz beyaz bir kuyu… Zaman; yelkovansız akrepsiz ve rakamsız

Sıcak bir ocağın başında olsaydı şimdi

Yumuşak minderin üzerine kurulsaydı ocağın başında

Ateşin yalazı yüzünü yalasaydı

Ocağın üstünde çorba kaynıyor olsaydı

Bir de bir de sevdikleri olsaydı ocağın başında

Rüzgâr kaçıncı kez uğuldamıştı unuttu bu kez

Unutmamak ne mümkün? Dudaklarından; ‘’Allahu Ekber!’’ nidası daha düşmeden diğeri uğulduyordu rüzgârın çünkü

Yine uğuldadı rüzgâr acı bir anne feryadı gibi

Zira rüzgârın her uğuldayışı bir annenin yüreğine figan düşürüyordu

Rüzgârın her uğuldayışında bir ana kuzusu dizlerinin üzerine çöküp kar ortasında işaret taşı gibi öylece kalakalıyordu

Uykusuz gecelerin isyan eden sesi gibiydi rüzgârın uğultusu

Aslında bir de hırt hırt eden zeminin sesi vardı

Her adımda biraz daha seyrelen

Her hırt hırt sesinden sonra

bir yiğidi daha bağrına emen…

Kuruyan adımları bağrına gömen…

Ve nafile yakarışlar serzenişler çırpınışlar

Birçoğu evliydi askerin

Her adımın karlı zeminde susuşu birkaç yetimin de ağlayışı demekti aynı zamanda

Umutlar buz tutar mıydı? Umutlar buz tutuyor buz oluyordu işte

Nice umutlar Allahuekber Dağları’nda buz olup kalakalıyordu öylece

En son uğuldayış; bir uğultu muydu yoksa teninde hissettiği bir ürperiş miydi ayırt edemedi

Her yanı sallanan yaşlı ahşap bir yalı gibi sendeledi

Bacakları titredi Satılmış’ın

Kolonlarından darbe alan bir bina gibi titredi bacakları

Birden umutları da sarsıldı bedeni gibi

Rüzgârın uğultusunu duymaya çalıştı

Çünkü bu uğuldayış da hayatın sesiydi

Rüzgârın yeni bir uğuldayışını duyunca mutlu oldu bu kez

Yine ‘’Allahu Ekber!’’ nidası döküldü dudaklarından belli belirsiz

Tam da kendini koyuverecekti ki; bu ‘’Allahu Ekber!’’ nidası kalorifer borularına yürüyen sıcak su gibi geldi tenine

Rüzgâr uğuldadı zemin aktı zaman savurdu

Durmamalıydı

Zaman gecenin ayazına gebeydi ve galiba akşam oluyordu

Çünkü zemin biraz daha solgun oluyordu gitgide

Ya da gözlerinin feri sönüyordu

Gecenin ayazı tenlere daha saldıracaktı

Aç kurtlar uluyacaktı sonra tenlere saldırmak umuduyla

Kurtlar

uluyorlardı işte

Rüzgârın ve zeminin sesine bir de kurt sesi eklenmişti

Evet galiba gece oluyordu

Kurtların uluması iyi aslında diye düşündü

Beyaz bir döşeği andıran zeminde uyuma hissini insanın içinden alan bir sesti kurt sesi

Ölümü hatırlatan ürperten bir ses

Geride donup kalmış arkadaşlarının cesetlerini yiyen kurt görüntüleri hiç aklından gitmiyordu

Çölün akbabaları neyse karın kurdu da oydu

Donma tatlı bir uyuşukluk ve karşı konulması güç tatlı bir uyku hâliyle başlıyordu

Askerler bu tatlı uyku haline karşı koymakta güçlük çekiyorlar ve bu rahatlığa kendilerini bırakıveriyorlardı

Bu bir gönüllü ölüm değildi cenneti arzulayış değildi bu bambaşka anlatılmaz bir şeydi

Hani Mevlana’ya ‘’Aşk nedir?’’ diye sorduklarında ‘‘Ol da gör’’ demişti ya işte öyle bir şeydi bu

Anlamak için donmak gerekti

Rüzgâr yine bilmem kaçıncı kez uğuldayıp sustu

Islık çalmaya çalıştı

Önündekilere bir şeyler diyecekmiş gibiydi

Bir keresinde; ’’Ben ardınızdan ıslık çalarsam bilin ki donmak üzereyim demektir

O zaman bana yardım edersiniz’’ demişti

Dudaklarını ıslık çalma vaziyetine getirdi

Ama yapamadı

Göğsünden kopup gelen hava olduğu gibi ağzında çıkıverdi ve buhar oldu

Tıpkı hayat gibi

Dudakları uyuşmak üzereydi

Silahını tuttuğu elinin parmaklarını oynatmak istedi

Parmakları silahının kayışında kilitlenmişti

Uğuldayan rüzgâr mı yoksa kar mıydı? Yine havada bir uğultu

Kar etrafta baş döndürücü hızla savruluyor kamçı olup yüzlere değiyordu

Arz askerlerin adımlarını merkezine çekiyordu

Lakin bir adım duraklasa bir daha yürüyemeyecek haldeydi

Bir daha öndekilere yetişememe endişesi vardı içinde

Yürüyüş kolundan kopmak demek ölmek demekti

Herkes kendi derdindeydi

Düşene el vermek yeniden doğrulamamak demekti

Sonra eller hissedilmiyordu ki düşene el verilsin

Düşen karlı zeminde kalıyor ve tatlı bir uykuya dalıyordu

Uyandırmalıydı kendisini

Yarı açık bilinci böyle diyordu

Kendini boğulmakta olduğu kendi gölünden el vererek kurtarma çabasına düştü

Emanetin hakkını vermek için çabaladı yani akîbeti için çabaladı

Evet bu tatlı uykunun ardında şahadet vardı

Tatlı bir hayat vardı

İçindeki önü alınmaz bir güç onu tatlı uykuya ve tatlı hayata bundan dolayı çekiyordu sanki

Ama yaşamak için direnmezse bu intihar olmaz mıydı? İnsan bile bile ölümün kucağına nasıl atlayabilirdi ki? Böylesi bir mücadelede kazanma kuşağında kaybetmek de vardı

Direndi

Sonra rüzgâr kaçıncı kez uğuldadı yine kestirmek ne mümkündü

Katılaşmış buza kesmiş elbise tabutunun içinde kaputunun karalığına tutunmaya çalışan şekilsiz başını oynattı

Görebiliyor muyum acaba düşüncesiyle buzdan kaputunun bir yerlerinde karalık aradı

Etrafı görmediğini sandı

Her tarafın boydan boya beyazlıklar içinde olmasından kar körlüğü denen göz donmasına tutulmaktan korkuyordu

Önce gözleri sonra kendisi donan bir arkadaşının serzenişi hiç gözünün önünden gitmiyordu

‘’Neden hemen gece oldu?’’ diye sızlanmaya başlamıştı arkadaşı

Gözleri donmuştu oysa

Buz tutan elbisesinin bir yerindeki karalığı görünce sevindi

Başını yeniden oynattı ve hafif göğe dikti

Kar yağıyordu yok savruluyordu aslında kar

Veya binlerce beyaz akbaba dönüyordu başında

Kirpiklerini buza tutmuş bakışlarını kaputunun karalığından kaldırdı

Vücudunun kimi yerlerini hissetmiyordu

Uyandırmalıydı yüreğini çocukluğunu gençliğini uyandırmalıydı

Rüzgâra ıslık çalmalıydı

Islık çalmaktan hoşlanmazdı ama şimdi çalmalıydı

Rüzgârın uğuldayıp uğuldadığını duymadı bu kez

Gecenin beyaz mağarasında buzdan bir taş oluyordu ayak izleri

Yürüyüş kolunda epey geride kalmıştı

Zaman ak kefeninin üzerine kara elbisesini giymişti

Gecenin sayısız kar oyukları sayısız yiğidi yutmuş bir daha geri vermemişti

Allahuekber Dağları boydan boya kabristan olmuş zemindeki karlar şehitlere kefen olmuştu

Rüzgâr habire oyuklar açıyordu zeminin bağrında

Rüzgâr açtığı her bir oyuğa yeni bir askeri çağırıyordu

Rüzgârın ölüme davet eden sesi sustu sonunda

Bulutlar bir bir çekildi semadan

Zemin bağrını ayaza gerdi bu kez

Vakit azaldı çok çok azaldı vakit

Gözlerinin önüne çocuklarını getirdi

Rüzgârın daha önceden açmış olduğu beyaz oyuğa buzdan bir heykel gibi düştü

Allahuekber Dağlarının zemini bir şehidi daha aguşuna aldı

Gözleri açık kaldı

Yüzünde tatlı bir tebessüm gözlerinde çocuk masumiyeti vardı

Buzdan bir Dağ buzdan bir Dağ’ı daha yutmuştu

Rüzgâr artık hiç uğuldamıyordu

Ruhu Şâd ola

07-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Bir Sarıkamış Şehidinin Son Anları sarıkamış şehidi - sarıkamış şehitin hikayesi - sarıkamışlı şehit Rüzgâr uğuldadı yine Gün ortasıydı ve gökyüzü güneşsizdi Etraf dalgalı beyaz bir deniz Hava uğultulu buslu serpintili ufuksuz boğuk bir aydınlık Rüzgar yine uğuldadı Rüzgârın her uğuldayışında dudaklarından; ‘’Allahu Ekber!’’ nidası yükseldi Bin üç yüz onuncu uğuldayışıydı rüzgârın Karlı tepeler savrulup savrulup üzerlerinde geliyordu Soğuk hep soğuk yalnızca soğuk Allahuekber Dağlarının soğuğu ne de yamandı böyle Bedenleri karlı tepelerde dolaşırken yürekleri tevekkülün yamaçlarında dolaşıyordu ve bundandır ki yürekleri ürkmüyordu tipiden Çarığının içinde parmağını oynatmaya çalıştı Hissetmedi ayak parmaklarını Ufka baktı acı acı Ufuk görünmüyordu Yok yok görünüyordu aslında Ufuk hemen önlerindeydi Rüzgârın acı acı uğuldaması tüylerini de ürpertmiyordu Çünkü tüylerinin ürperişini de hissetmiyordu Rüzgârın bin yedi yüzüncü uğuldayışını duydu ve hissetti Bunu hissetmemesi ne mümkündü Her taraf rüzgâra ve yerden savrulan karın sesine teslim olmuştu Yer yer uğuldayan kurtlar çakallar ve bilumum yabani hayvanların sesi de duyulmaz olmuştu Rüzgâra ve tipiye direnen sadece birerli kolda ilerleyen ve takati tükenmek üzere olan Türk askerleriydi Zemin değişkendi ürkütücüydü yutucuydu renksizdi Satılmış’ın ayaklarında karıncalanma ve sinirlerinde uyuşma vardı Birliğin epey gerisinde kalmıştı Hızlanmalıydı Herşey umutsuzluğu fısıldıyordu ama direnmeli ve hızlanmalıydı Zemin dipsiz beyaz bir kuyu… Zaman; yelkovansız akrepsiz ve rakamsız Sıcak bir ocağın başında olsaydı şimdi Yumuşak minderin üzerine kurulsaydı ocağın başında Ateşin yalazı yüzünü yalasaydı Ocağın üstünde çorba kaynıyor olsaydı Bir de bir de sevdikleri olsaydı ocağın başında Rüzgâr kaçıncı kez uğuldamıştı unuttu bu kez Unutmamak ne mümkün? Dudaklarından; ‘’Allahu Ekber!’’ nidası daha düşmeden diğeri uğulduyordu rüzgârın çünkü Yine uğuldadı rüzgâr acı bir anne feryadı gibi Zira rüzgârın her uğuldayışı bir annenin yüreğine figan düşürüyordu Rüzgârın her uğuldayışında bir ana kuzusu dizlerinin üzerine çöküp kar ortasında işaret taşı gibi öylece kalakalıyordu Uykusuz gecelerin isyan eden sesi gibiydi rüzgârın uğultusu Aslında bir de hırt hırt eden zeminin sesi vardı Her adımda biraz daha seyrelen Her hırt hırt sesinden sonra bir yiğidi daha bağrına emen… Kuruyan adımları bağrına gömen… Ve nafile yakarışlar serzenişler çırpınışlar Birçoğu evliydi askerin Her adımın karlı zeminde susuşu birkaç yetimin de ağlayışı demekti aynı zamanda Umutlar buz tutar mıydı? Umutlar buz tutuyor buz oluyordu işte Nice umutlar Allahuekber Dağları’nda buz olup kalakalıyordu öylece En son uğuldayış; bir uğultu muydu yoksa teninde hissettiği bir ürperiş miydi ayırt edemedi Her yanı sallanan yaşlı ahşap bir yalı gibi sendeledi Bacakları titredi Satılmış’ın Kolonlarından darbe alan bir bina gibi titredi bacakları Birden umutları da sarsıldı bedeni gibi Rüzgârın uğultusunu duymaya çalıştı Çünkü bu uğuldayış da hayatın sesiydi Rüzgârın yeni bir uğuldayışını duyunca mutlu oldu bu kez Yine ‘’Allahu Ekber!’’ nidası döküldü dudaklarından belli belirsiz Tam da kendini koyuverecekti ki; bu ‘’Allahu Ekber!’’ nidası kalorifer borularına yürüyen sıcak su gibi geldi tenine Rüzgâr uğuldadı zemin aktı zaman savurdu Durmamalıydı Zaman gecenin ayazına gebeydi ve galiba akşam oluyordu Çünkü zemin biraz daha solgun oluyordu gitgide Ya da gözlerinin feri sönüyordu Gecenin ayazı tenlere daha saldıracaktı Aç kurtlar uluyacaktı sonra tenlere saldırmak umuduyla Kurtlar uluyorlardı işte Rüzgârın ve zeminin sesine bir de kurt sesi eklenmişti Evet galiba gece oluyordu Kurtların uluması iyi aslında diye düşündü Beyaz bir döşeği andıran zeminde uyuma hissini insanın içinden alan bir sesti kurt sesi Ölümü hatırlatan ürperten bir ses Geride donup kalmış arkadaşlarının cesetlerini yiyen kurt görüntüleri hiç aklından gitmiyordu Çölün akbabaları neyse karın kurdu da oydu Donma tatlı bir uyuşukluk ve karşı konulması güç tatlı bir uyku hâliyle başlıyordu Askerler bu tatlı uyku haline karşı koymakta güçlük çekiyorlar ve bu rahatlığa kendilerini bırakıveriyorlardı Bu bir gönüllü ölüm değildi cenneti arzulayış değildi bu bambaşka anlatılmaz bir şeydi Hani Mevlana’ya ‘’Aşk nedir?’’ diye sorduklarında ‘‘Ol da gör’’ demişti ya işte öyle bir şeydi bu Anlamak için donmak gerekti Rüzgâr yine bilmem kaçıncı kez uğuldayıp sustu Islık çalmaya çalıştı Önündekilere bir şeyler diyecekmiş gibiydi Bir keresinde; ’’Ben ardınızdan ıslık çalarsam bilin ki donmak üzereyim demektir O zaman bana yardım edersiniz’’ demişti Dudaklarını ıslık çalma vaziyetine getirdi Ama yapamadı Göğsünden kopup gelen hava olduğu gibi ağzında çıkıverdi ve buhar oldu Tıpkı hayat gibi Dudakları uyuşmak üzereydi Silahını tuttuğu elinin parmaklarını oynatmak istedi Parmakları silahının kayışında kilitlenmişti Uğuldayan rüzgâr mı yoksa kar mıydı? Yine havada bir uğultu Kar etrafta baş döndürücü hızla savruluyor kamçı olup yüzlere değiyordu Arz askerlerin adımlarını merkezine çekiyordu Lakin bir adım duraklasa bir daha yürüyemeyecek haldeydi Bir daha öndekilere yetişememe endişesi vardı içinde Yürüyüş kolundan kopmak demek ölmek demekti Herkes kendi derdindeydi Düşene el vermek yeniden doğrulamamak demekti Sonra eller hissedilmiyordu ki düşene el verilsin Düşen karlı zeminde kalıyor ve tatlı bir uykuya dalıyordu Uyandırmalıydı kendisini Yarı açık bilinci böyle diyordu Kendini boğulmakta olduğu kendi gölünden el vererek kurtarma çabasına düştü Emanetin hakkını vermek için çabaladı yani akîbeti için çabaladı Evet bu tatlı uykunun ardında şahadet vardı Tatlı bir hayat vardı İçindeki önü alınmaz bir güç onu tatlı uykuya ve tatlı hayata bundan dolayı çekiyordu sanki Ama yaşamak için direnmezse bu intihar olmaz mıydı? İnsan bile bile ölümün kucağına nasıl atlayabilirdi ki? Böylesi bir mücadelede kazanma kuşağında kaybetmek de vardı Direndi Sonra rüzgâr kaçıncı kez uğuldadı yine kestirmek ne mümkündü Katılaşmış buza kesmiş elbise tabutunun içinde kaputunun karalığına tutunmaya çalışan şekilsiz başını oynattı Görebiliyor muyum acaba düşüncesiyle buzdan kaputunun bir yerlerinde karalık aradı Etrafı görmediğini sandı Her tarafın boydan boya beyazlıklar içinde olmasından kar körlüğü denen göz donmasına tutulmaktan korkuyordu Önce gözleri sonra kendisi donan bir arkadaşının serzenişi hiç gözünün önünden gitmiyordu ‘’Neden hemen gece oldu?’’ diye sızlanmaya başlamıştı arkadaşı Gözleri donmuştu oysa Buz tutan elbisesinin bir yerindeki karalığı görünce sevindi Başını yeniden oynattı ve hafif göğe dikti Kar yağıyordu yok savruluyordu aslında kar Veya binlerce beyaz akbaba dönüyordu başında Kirpiklerini buza tutmuş bakışlarını kaputunun karalığından kaldırdı Vücudunun kimi yerlerini hissetmiyordu Uyandırmalıydı yüreğini çocukluğunu gençliğini uyandırmalıydı Rüzgâra ıslık çalmalıydı Islık çalmaktan hoşlanmazdı ama şimdi çalmalıydı Rüzgârın uğuldayıp uğuldadığını duymadı bu kez Gecenin beyaz mağarasında buzdan bir taş oluyordu ayak izleri Yürüyüş kolunda epey geride kalmıştı Zaman ak kefeninin üzerine kara elbisesini giymişti Gecenin sayısız kar oyukları sayısız yiğidi yutmuş bir daha geri vermemişti Allahuekber Dağları boydan boya kabristan olmuş zemindeki karlar şehitlere kefen olmuştu Rüzgâr habire oyuklar açıyordu zeminin bağrında Rüzgâr açtığı her bir oyuğa yeni bir askeri çağırıyordu Rüzgârın ölüme davet eden sesi sustu sonunda Bulutlar bir bir çekildi semadan Zemin bağrını ayaza gerdi bu kez Vakit azaldı çok çok azaldı vakit Gözlerinin önüne çocuklarını getirdi Rüzgârın daha önceden açmış olduğu beyaz oyuğa buzdan bir heykel gibi düştü Allahuekber Dağlarının zemini bir şehidi daha aguşuna aldı Gözleri açık kaldı Yüzünde tatlı bir tebessüm gözlerinde çocuk masumiyeti vardı Buzdan bir Dağ buzdan bir Dağ’ı daha yutmuştu Rüzgâr artık hiç uğuldamıyordu Ruhu Şâd ola