Birhan Keskin / Ba

“Nereden geçsem benim değil, kalamam bir yerde”
“Üzerine akşamın kapandığı gölüm ben,
bir kez hatıra ettim aşkı, bir daha etmem”
“Dünya bana göre bazen, bazı zehir…”

“Dürtme içimdeki narı üstümde beyaz gömlek var”
“Hala soruyor musun bana, aşk ne demek:
O en “bir” ve “tam” olana yürümek”
“Değil mi ki, billurdan bir yalan dünya”

“Çoktandır bir yanım karanlık”
“Ne zaman ki kaplar gönül mülkünü kar
Çağır o zaman, anlatırım sana,
bir ömürden nasıl döne döne geçer turnalar”

“Hepsi hepsi bir hatıra işte
Bıraktın, unuttum, unutuldum”
“İnsan olan yerlerim çok ağrıyor”
Ben bu içimin yankısı, ben bu içimin koruyla

bu narı daha fazla taşıyamam
Düşecek ellerimden, dağılıp dökülecek odaları,
dayanamam
Benden sana mevsimlerden anne, uykularımdan tüller,

ömrümden ağrılar sızmıştır
Bu aşk bende bir imkânsızlık tasarımı gibi kaldı,
kaldıramam
Adı Şubat olan bu şiirde kalbim

uzun bir nehir gibi ağrıyor İnat yumağım çözüldü
Sol omzundan siyah atımı, sana düştüğüm o eski şubattan
çukurumu alıyorum
Benden kalan boşluğa kırmızı bir araf düşüncesini koy

Nasıl hatırlanırsa bir yaprakta bir orman
bu kez o olsun beni sana hatırlatan
Bir gün olur senin de düşerse elinden nar
Aşk bir gün seni de alır bir yerden bir yere koyar

Ne zaman ki kaplar gönül mülkünü kar
Çağır o zaman, anlatırım sana,
bir ömürden nasıl döne döne geçer turnalar
Sanma ki inadımda sarı bir safra

dilimde uçuşan rüzgârlı bir sayfa
sözlerimde silinmiş şifre vardır
Sökmedin beni çölden, yolum araftır/




Birhan Keskin
sf 27