Yaşım Başımdan Aşkın!

“Hayat her zaman huzur üstüne kuruludur” demişti birisi bana…

Anlamamıştım…



Hayatı algılama durumum gezme tozma yeme içmeden ibaretti benim bir zamanlar…

Huzur olmasa da olurdu…

“Hem huzur yaşlılara özgü bir şeydir” derdim…

Yanılmışım…

İnsan şu hayatta sanırım sadece huzur için yaşıyor…

Geride bıraktığımız o günler ne kadar da yabancı geliyor aslında…

Üstelik bunu 23 yaşımda söylüyorum…

Hani pek de yaşlı sayılmam değil mi?

17 yaşımdan sonra hep bir çılgın gibi yaşamaya kendi özgürlüğümü ilan etmeye çabaladım…

Gözüm o kadar karaydı ki yanlış yapabilitem hayallerimle doğru orantılıydı…

Annemi anlamamam da cabası…

Ah annem ah…

Dilimde hep şu cümle

“ Bir 18 olayım sorarım ben size… “

18 – 19 yaşları biraz daha o “kendi özgürlüğüm” konusunda bilinçlendiğim ama kesinlikle akıllanmadığım yaşlardı…

Çılgınlıklar diz boyu…

( bu çılgınlık cümlesinin açılımını yapmam çok uzun sürer diye çılgınlık diye adlandırdım )

Ebeveynler bir şey mi söyledi?

“Muhakkak onun tersi yapılmak zorunda…

Yoksa ezik bir inekten farkım ne olur ki? “ düşüncesi tüm beyin hücrelerimde hâkim…

Tabi annemin 35’inde saçlarına beyaz düşmesi de kaçınılmaz

( evet, çok genç bir annem var )

Eve geç gelmeler

Yediğim azarlardan akıllanmamalar

Hep aykırı arkadaşları ebeveynlerin gözüne gözüne sokmalar gayet popüler davranışlarımdan biriydi

20 – 21 yaşları biraz daha olgunluğa adım atar gibi olduğum hani göz kırptığım yaşlardı…

Ama elbette ki ergenliğin izleri tamamen silinmemiş ben hala aileye kan kusturan o evin aykırı genç kızı

Ama dedim ya biraz daha mantıklı düşünmeler başladı

Çılgınlık seviyeleri biraz daha aza indirgendi…

Ebeveynler benle nasıl baş edeceklerini öğrendi

Ve bir bakıma bir akıllanma sürecine girmiş bulundum…



Ve gelelim 22 – 23 yaşlarıma

Henüz çok da geride bırakmış sayılmam ancak

Ailem açısından altın bir döneme girmiş bulunmaktayız

Çünkü o çılgın o ele avuca sığmayan kız âşık oldu

Ve sanırım aşk bu dünyada ki herkesi yola getirebilecek bir güç

“anasının babasının yapamadığını elin oğlu iki günde yapıverdi “ yorumuyla sonunda anneme rahat bir nefes aldırdı…

Sözün özüne gelelim…

Şimdi dönüp baktığımda ne gerek var be Leyla diyorum

Onca harcadığın enerjiye yazıkmış be kızım

Neler de yapmışım ben öyle yahu…

İlerde nasıl bir kadın olurum bilmiyorum ancak geçmişime bakınca açıkçası bazen çok boş zaman harcadığımı düşünüyorum

Şimdi o 17 – 20 yaş arası arkadaşlarım bunu okuduklarında bana oradan hadi be çekecekler biliyorum ama sevgili arkadaşlar geldiğim noktayı şöyle özetlemek istiyorum…



Ben Leyla;

Ben asla evlenmeyeceğim dedim

Ben asla bir erkeğe hizmet etmeyeceğim dedim

Ben asla çocuk yapmam! Dedim

Ben defalarca annemle ve babamla asla konuşmayacağım dedim

( her küsmeden sonra )

Ben evliliğin hep sıkıcı olduğunu düşündüm

Ve ben şu an evliyim,

Ve hayatımda yaşadığım en güzel anları sanırım bu evlilikte yaşadım

( Doğru insan Doğru yer Doğru aşk üçlemesi )

Ve ben şu an eşime seve seve hizmet ediyorum ve bundan sanırım hoşlanıyorum

Ve ben annemle babam la şu an çok iyi anlaşıyorum

( en azından karşılıklı konuşabiliyoruz )

Ve ben şu an da birçok çılgınlık yapıyorum ama mantıksız değil

Ha bir de çocuk fikrine de yavaş yavaş ısınmaya başladım sanki…



Sevgiler






alıntı