Hud (A.S) Ve Ad Kavminin Sarsar İle Helakı

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-12-2012

Tufandan sonra süratle üreyip çoğalan insanlar zamanla bulundukları yerlere sığmaz oldular

Nuh’un (a

s

) torunlarından olan Âd, yanına ailesini alarak Yemen’de, Hadramut civarlarında Ahkaf denilen yere göç ederek, oraya yerleşti

Ahkaf’ın uzun, ince kum tepelerinde oturdular

Yurtları Hadremevt’in yüksek tarafları ile Necran vadilerine kadar uzanmaktaydı

Zamanla Âd oğulları büyük bir kabile haline geldi ve Âd kavmi diye anılmaya başlandı

Âd kavminin yaşadığı yerler çok güzel ve verimliydi

Suyu ve yağmuru boldu

Etraflarını bağlar, bahçeler, yeşil vadiler sarmıştı

Yer üstünde akan ırmakları, bağları, bahçeleri; sürü, sürü davarları, yeraltında su depoları vardı

İnsanları uzun boylu, iri cüsseliydi

Güçlü, kuvvetli ve güzeldiler

Başkalarına verilmeyen boy, pos, güç ve kuvvet onlara verilmişti

Allah (c

c

) onlara rahmet ve bereketinden bol, bol ihsan etmişti

Fakat insanoğlu bir kez daha nereden geldiklerini, ne olduklarını unuttular

Önce yüksek binalar, kâşâneler, saraylar yaparak kendilerini zevk ve sefaya, eğlenceye verdiler

Yapılan bu binalar, kâşâneler, saraylar son derece güzel ve muhteşemdi

İçlerinde havuzlu bahçeler, insanı hayretten hayrete düşüren süslemeler vardı

Dünyada o güne kadar görülmemiş bir ihtişâma sahiptiler

(Şuara133-134) (Araf 69) (Ahkaf 26) (Hud 59)

Fakat insanoğlu genelde geçmişi kolaylıkla unutabiliyor, geçmişten yeterince ders almıyordu

Âd kavmi de aynı hataya düştü

Önce kendilerine bahşedilen dünya nimetleriyle gurur duymaya, kendilerini büyük görmeye başladılar

Bu gurursa onları sarhoş etti, şükrü ve ne olduklarını unutturdu

Dünya ve dünya zevkleri hayatlarını doldurdu, ondan başka bir şey düşünmez oldular

Zamanla dinleriyle ilgileri azaldı, bağları zayıfladı

Allah’ı (c

c

) daha az anmaya başladılar

Böyle bir hayatı yasaklayan şanlı ve yüce dedeleri Nuh’tan (a

s

) kalan tertemiz tevhit dinini bozdular; kendi isteklerine, arzularına göre eğip büktüler, değiştirdiler

Zamanla güç, kuvvet, ihtişam, zevk ve sefa dolu bu hayat onları Allah’tan (c

c

) tamamen uzaklaştırdı

Yerine çeşitli putlar aldı

Yeni, yeni putlar yontuldu; yeni, yeni dinler türedi

Bu eski, habis hastalık insanlara yeniden sardı

İnsanlar tekrar putlara tapmaya başladılar

Fakat kurdukları bu sefahat ve zulüm değirmenine bir yerlerden su bulmaları gerekiyordu

Bu ihtişâmlı hayatlarını devam ettirmek için gereken güç kendilerinde yoktu, olanda yetersizdi

Bu hayatlarını devam ettirmek istiyorlarsa bir kaynak bulmak zorundaydılar

Bu nedenle komşuları olan fakir insanlara zulmetmeye, mallarını haksızca ellerinden almaya; inim, inim inletmeye, etrafı dehşet saçmaya başladılar

Bu fakir insanları zorla tutup getiriyorlar, köle gibi çalıştırıyorlar, çeşitli işkenceler yapıyorlardı

Artık insanlıktan tamamen çıkmışlar; düşünen, akıl yürüten vahşi hayvanlara dönüşmüşlerdi

Onlar inatçı ve azgın zorbaların emirlerini tutup, artlarından gittiler de; kuvvetçe bizden daha güçlü kim varmış diyerek yeryüzünde büyüklük taslamaya, azgınlık ve fesatla-rını artırmaya, halka zulmetmeye başladılar

Ahret hayatını inkâr ettiler

Allah’ın (c

c

) yerine putları getirdiler

Sadda, Samud ve Henna adında putlara tapmaya başladılar

Bu zalim kişilerin arasında onlara hiç benzemeyen hâlim, selim, müşfik bir kişi yaşıyordu ki onun adı Hud (a

s

) idi ve Nuh’un (a

s

) soyundan geliyordu

Hud (a

s

) Âd kavmi içinde soy, sop yönünden asil bir aileye mensuptu

Doğruluk, dürüstlük, cesaret, zekâ gibi nitelikleriyle Âd kavminin içinde çok itibarlı bir yere sahipti

Kendisine Emin lakabını takmışlardı

Ticaretle uğraşırdı

Kendisi orta boylu, esmer tenli, çok saçlı, güzel yüzlü bir zat-ı muhterem idi

İbâdet ehlinden; cömert ve şefkâtli, sadakası bol bir kişiydi

Hud (a

s

) kavminin gittiği yolun yol olmadığını biliyor; yaptıkları zulüm, sapıklık ve ahlâksızlıkları onaylamıyor, bu nedenle çok üzülüyordu

Nihayet kendine Yüce Allah (c

c

) tarafından irşat görevi verildi ve kavmine peygamber oldu

(Hud 50)

Hud (a

s

) kavmini iyi tanıyordu

Onların mizaçlarına uygun bir şekilde irşada başladı

Onlara şöyle dedi

-Ey kavmim! Allah’a (cc) ibadet ediniz Ondan başka ilâh yoktur Şu putlara tapmayı bırakınız Allah’ın (cc) azabından korkunuz (Araf 69)

Kavmin ileri gelenlerinden müşrik bir cemaat ise Ona:

-Biz seni muhakkak bir beyinsizlik ve akılsızlık içinde görüyoruz Sen muhakkak ki yalancılardansın dediler, Onu yalanladılar (Araf 66)

Hud (a

s

) onlara:

-Ey kavmim! Biliyorsunuz ki Ben de beyinsizlik yoktur

Ben içinizde emin dediğiniz doğru sözlü bir kişiyimdir

Emin lâkâbını bana sizler taktınız

Ben âlemlerin Rabbi olan Allah (c

c

) tarafından gönderilmiş bir peygamberim

Rabbimden gelenleri size tebliğle görevliyim

Size gelecek olan azabı bildirici, ihtar ediciyim

Rabbim sizlere türlü nimetler verdi

Sizleri hükümdarlar yaptı

Sizlere bu nimetleri ihsan buyuranı unutmayınız

Yalnız Ona inanınız, yalnız Ona ibâdet ediniz ki kurtuluşa eresiniz dedi

(Hud 50)

Müşrikler Ona:

-Sen bize yalnız Allah’a (cc) ibâdet etmemiz, atalarımızın tapmakta olduklarını bırakmamız için mi geldin? Diye sordular

(Araf 66)

Hud (a

s

):

-Ey kavmim! Bilirsiniz ki şu tapmakta olan putlarınız taşlardan, ağaçlardan oyulmuş, yontulmuş; hiç bir şeye kâdir olmayan, hiç bir şeye gücü yetmeyen, hayır ya da şerri getirmekten aciz, cansız varlıklardır Siz onları bırakınız da gerçek ve tek ilâh olan yüce Allah’a (cc) ibadet ediniz dedi

Fakat müşrikler Onu dinlemediler

Ona son derece kızdılar

Devamı var

07-12-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Hud (A.S) Ve Ad Kavminin Sarsar İle Helakı Tufandan sonra süratle üreyip çoğalan insanlar zamanla bulundukları yerlere sığmaz oldular Nuh’un (as) torunlarından olan Âd, yanına ailesini alarak Yemen’de, Hadramut civarlarında Ahkaf denilen yere göç ederek, oraya yerleşti Ahkaf’ın uzun, ince kum tepelerinde oturdular Yurtları Hadremevt’in yüksek tarafları ile Necran vadilerine kadar uzanmaktaydı Zamanla Âd oğulları büyük bir kabile haline geldi ve Âd kavmi diye anılmaya başlandı Âd kavminin yaşadığı yerler çok güzel ve verimliydi Suyu ve yağmuru boldu Etraflarını bağlar, bahçeler, yeşil vadiler sarmıştı Yer üstünde akan ırmakları, bağları, bahçeleri; sürü, sürü davarları, yeraltında su depoları vardı İnsanları uzun boylu, iri cüsseliydi Güçlü, kuvvetli ve güzeldiler Başkalarına verilmeyen boy, pos, güç ve kuvvet onlara verilmişti Allah (cc) onlara rahmet ve bereketinden bol, bol ihsan etmişti Fakat insanoğlu bir kez daha nereden geldiklerini, ne olduklarını unuttular Önce yüksek binalar, kâşâneler, saraylar yaparak kendilerini zevk ve sefaya, eğlenceye verdiler Yapılan bu binalar, kâşâneler, saraylar son derece güzel ve muhteşemdi İçlerinde havuzlu bahçeler, insanı hayretten hayrete düşüren süslemeler vardı Dünyada o güne kadar görülmemiş bir ihtişâma sahiptiler(Şuara133-134) (Araf 69) (Ahkaf 26) (Hud 59) Fakat insanoğlu genelde geçmişi kolaylıkla unutabiliyor, geçmişten yeterince ders almıyordu Âd kavmi de aynı hataya düştü Önce kendilerine bahşedilen dünya nimetleriyle gurur duymaya, kendilerini büyük görmeye başladılar Bu gurursa onları sarhoş etti, şükrü ve ne olduklarını unutturdu Dünya ve dünya zevkleri hayatlarını doldurdu, ondan başka bir şey düşünmez oldular Zamanla dinleriyle ilgileri azaldı, bağları zayıfladı Allah’ı (cc) daha az anmaya başladılar Böyle bir hayatı yasaklayan şanlı ve yüce dedeleri Nuh’tan (as) kalan tertemiz tevhit dinini bozdular; kendi isteklerine, arzularına göre eğip büktüler, değiştirdiler Zamanla güç, kuvvet, ihtişam, zevk ve sefa dolu bu hayat onları Allah’tan (cc) tamamen uzaklaştırdı Yerine çeşitli putlar aldı Yeni, yeni putlar yontuldu; yeni, yeni dinler türedi Bu eski, habis hastalık insanlara yeniden sardı İnsanlar tekrar putlara tapmaya başladılar Fakat kurdukları bu sefahat ve zulüm değirmenine bir yerlerden su bulmaları gerekiyordu Bu ihtişâmlı hayatlarını devam ettirmek için gereken güç kendilerinde yoktu, olanda yetersizdi Bu hayatlarını devam ettirmek istiyorlarsa bir kaynak bulmak zorundaydılar Bu nedenle komşuları olan fakir insanlara zulmetmeye, mallarını haksızca ellerinden almaya; inim, inim inletmeye, etrafı dehşet saçmaya başladılar Bu fakir insanları zorla tutup getiriyorlar, köle gibi çalıştırıyorlar, çeşitli işkenceler yapıyorlardı Artık insanlıktan tamamen çıkmışlar; düşünen, akıl yürüten vahşi hayvanlara dönüşmüşlerdi Onlar inatçı ve azgın zorbaların emirlerini tutup, artlarından gittiler de; kuvvetçe bizden daha güçlü kim varmış diyerek yeryüzünde büyüklük taslamaya, azgınlık ve fesatla-rını artırmaya, halka zulmetmeye başladılar Ahret hayatını inkâr ettiler Allah’ın (cc) yerine putları getirdiler Sadda, Samud ve Henna adında putlara tapmaya başladılar Bu zalim kişilerin arasında onlara hiç benzemeyen hâlim, selim, müşfik bir kişi yaşıyordu ki onun adı Hud (as) idi ve Nuh’un (as) soyundan geliyordu Hud (as) Âd kavmi içinde soy, sop yönünden asil bir aileye mensuptu Doğruluk, dürüstlük, cesaret, zekâ gibi nitelikleriyle Âd kavminin içinde çok itibarlı bir yere sahipti Kendisine Emin lakabını takmışlardı Ticaretle uğraşırdı Kendisi orta boylu, esmer tenli, çok saçlı, güzel yüzlü bir zat-ı muhterem idi İbâdet ehlinden; cömert ve şefkâtli, sadakası bol bir kişiydi Hud (as) kavminin gittiği yolun yol olmadığını biliyor; yaptıkları zulüm, sapıklık ve ahlâksızlıkları onaylamıyor, bu nedenle çok üzülüyordu Nihayet kendine Yüce Allah (cc) tarafından irşat görevi verildi ve kavmine peygamber oldu (Hud 50) Hud (as) kavmini iyi tanıyordu Onların mizaçlarına uygun bir şekilde irşada başladı Onlara şöyle dedi -Ey kavmim! Allah’a (cc) ibadet ediniz Ondan başka ilâh yoktur Şu putlara tapmayı bırakınız Allah’ın (cc) azabından korkunuz (Araf 69) Kavmin ileri gelenlerinden müşrik bir cemaat ise Ona: -Biz seni muhakkak bir beyinsizlik ve akılsızlık içinde görüyoruz Sen muhakkak ki yalancılardansın dediler, Onu yalanladılar (Araf 66) Hud (as) onlara: -Ey kavmim! Biliyorsunuz ki Ben de beyinsizlik yoktur Ben içinizde emin dediğiniz doğru sözlü bir kişiyimdir Emin lâkâbını bana sizler taktınız Ben âlemlerin Rabbi olan Allah (cc) tarafından gönderilmiş bir peygamberim Rabbimden gelenleri size tebliğle görevliyim Size gelecek olan azabı bildirici, ihtar ediciyim Rabbim sizlere türlü nimetler verdi Sizleri hükümdarlar yaptı Sizlere bu nimetleri ihsan buyuranı unutmayınız Yalnız Ona inanınız, yalnız Ona ibâdet ediniz ki kurtuluşa eresiniz dedi (Hud 50) Müşrikler Ona: -Sen bize yalnız Allah’a (cc) ibâdet etmemiz, atalarımızın tapmakta olduklarını bırakmamız için mi geldin? Diye sordular (Araf 66) Hud (as): -Ey kavmim! Bilirsiniz ki şu tapmakta olan putlarınız taşlardan, ağaçlardan oyulmuş, yontulmuş; hiç bir şeye kâdir olmayan, hiç bir şeye gücü yetmeyen, hayır ya da şerri getirmekten aciz, cansız varlıklardır Siz onları bırakınız da gerçek ve tek ilâh olan yüce Allah’a (cc) ibadet ediniz dedi Fakat müşrikler Onu dinlemediler Ona son derece kızdılar Devamı var