Ayın Yirmi Biriydi Güzelliğin

Ecem Ayna


Ayın yirmi biriydi gÜzelliğinUsulca en derinime akıp eski bir kilisenin kapılarını araladı


Ayın yirmi biriydi güzelliğin,yasaklarım sızıyordu bakışlarımdanSurların gerisine gizlesem,kirpiklerin yıkıyorduEski bir aşkın heykellerini dikiyordun gözlerimin içine,anlamak ister gibi,susuyordunSusuyordum,anlatmak ister gibi




Ayın yirmi biriydi güzelliğin,tüm tozlu heykelleri gün ışığına çıkarılmış çıplaklıktaydı tapınağımTanıdık bir yabancıyla konuşmanı izliyordum: o her yapmacık halden uzak tavırlarını, dudağının kenarında uzanan belli belirsiz kıvrımıOlgun bir çocuğu andırıyordun daha çokSonra bana çeviriyordun başını,ben yere eğiyordum,sen görmüyordun gözlerimin ardındaki suçluluğu


Ayın yirmi biriydi güzelliğin,dinler gibi gülümsü yordum bilge bir adamıSorsalar,senden başkasını duymuyordumMahrem bir sırrı paylaşıyorduk susmalarımızda; yalnız kaldığımız o çok kısa, o çok uzun anlardaBiraz yaklaşsa ellerin,sıcaklığı yakıyorduKenetleyip sakladım ellerimi, bir ayıbı örter gibi


AYIN yirmi biriydi güzelliğinSarılıp öptÜm, bir lavanta nefesiyle dokundun varlığı çok eski zamanlarda unutulmuş bir yerlereKapıya yöneldim,içimde içilmemiş sarhoşluğu gözlerininKıyamadım yabancısı olduğun bir sevgiyle kalbini yormaya; hiç böyle sevilmiiş miydin,soramadımTek kelime etmeden,kutsandım kollarında


Ayın yirmi biriydi güzelliğin,,,,Gitmelere yıkandım,sana çekildi sularımEski bir kilisenin anahtarını bıraktım avuçlarına,kimse bilmediBelki sen bile hissetmedinOn dördü yerin dibine girdi utançtanAyın yirmi biriydi güzelliğin