Dikenli Tellerde Asılı Kalıyor Hayatım

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-11-2012

Dikenli Tellerde Asılı Kalıyor Hayatım - İsmail Mutlu

hayatım , hayallerim o dikenli tellerde asılı kalıyor

bir avuç buğday bir somun ekmek alıp çıkmıştım o meşakkatli yolculuğa

kurumuş toprakta ilerliyorum

toprak çatlamış durumda ve karıncalar buğday tanelerini kurdukları koloniye taşımakta

bense ilerlemekteyim

kaçtığım toplumdan çok uzaklara gitmeliyim

koloni hayatını terk ettiğim için bana kızmış olmalılar diye düşünüyorum

ruhum kabul etmedi esareti ve bedenim şimdi çok uzaklarda ama hala daha koloni topraklarında

hava kararana kadar durmadan ilerliyorum

peşimden gelenlerden çok uzağa gitmeliyim

hava artık iyice kararıyor

ay yok gökyüzünde yıldızlar yok sadece bulutlar var ve karanlık her tarafımda

bir ağacın dibine çöküyorum geceyi geçirmek için

düşüncelere dalmadan önce birkaç lokma birşey yiyorum ve dalıp gidiyorum hayal aleminde yok edilmiş hayaller şehrine

ölü kelebekler karşılıyor girişte ve doyumsuz hayatlarından bahsediyorlar bana

gerçekleştiremedikleri hayallerini anlatıyorlar ve şimdi burda bekçi olarak bulunduklarını belirtiyorlar ve bana soruyorlar sen niye burdasın?? yıllar önce bıraktığım özgürlük ve aşk hayallerimi geri almaya geldim diyorum mutlu bir ifade ile

onalrı sana veririz ama geri aldığın hayalleri başaramazsan yerin burası olacak diyorlar

gülüyorum onlara ve kabul ediyorum

özgürlük ve aşkı hayal raflarımdaki en geniş bölmeye yerleştiriyorum

uyanıyorum

hava puslu

toprak kuru

tekrar canlandırdığım hayallerim yanımda

bu toprakları terk etmeliyim bir an önce, dikenli telleri aşmalıyım ve o dağlara kadar koşmalıyım

özgürlük ve aşk hayallerimi sonsuza kadar yaşatmalıyım

kaçmalıyım esaretten

bir an önce kaçmalıyım

ve işte peşimdeki adamların sesleri duyuluyor

dikenli tellere yaklaştım artık iyice ama onlarda bana yaklaştılar

simsiyah atları görüyorum uzaklarda , üstlerindeki esaret bekçileri de beni görüyor

koşuyorum

dikenli tellere artık çok yaklaştım yapabilirim

son gayretimle yakalıyorum dikenli telleri çıplak ellerimle, adamlarda beni yakalamkta

arasından geçmeye çalışıyorum tellerin ve sırtımdan kalbime doğru giren hançerin soğuk metalini hissediyor kalbim

bedenim tellerin öbür tarafına düşüyor ama hayatım, hayallerim o dikenli tellerde asılı kalıyor

gökyüzünde bir şimşek çakıyor

parlak bir ışık bedenime saplanıyor ve varlığımın kaynağı toprağın derinliklerine , yok edilmiş hayaller şehrine gidiyor

gülme sırası kelebeklere geçiyor

İsmail Mutlu

07-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Dikenli Tellerde Asılı Kalıyor Hayatım Dikenli Tellerde Asılı Kalıyor Hayatım - İsmail Mutlu hayatım , hayallerim o dikenli tellerde asılı kalıyor bir avuç buğday bir somun ekmek alıp çıkmıştım o meşakkatli yolculuğa kurumuş toprakta ilerliyorum toprak çatlamış durumda ve karıncalar buğday tanelerini kurdukları koloniye taşımakta bense ilerlemekteyim kaçtığım toplumdan çok uzaklara gitmeliyim koloni hayatını terk ettiğim için bana kızmış olmalılar diye düşünüyorum ruhum kabul etmedi esareti ve bedenim şimdi çok uzaklarda ama hala daha koloni topraklarında hava kararana kadar durmadan ilerliyorum peşimden gelenlerden çok uzağa gitmeliyim hava artık iyice kararıyor ay yok gökyüzünde yıldızlar yok sadece bulutlar var ve karanlık her tarafımda bir ağacın dibine çöküyorum geceyi geçirmek için düşüncelere dalmadan önce birkaç lokma birşey yiyorum ve dalıp gidiyorum hayal aleminde yok edilmiş hayaller şehrine ölü kelebekler karşılıyor girişte ve doyumsuz hayatlarından bahsediyorlar bana gerçekleştiremedikleri hayallerini anlatıyorlar ve şimdi burda bekçi olarak bulunduklarını belirtiyorlar ve bana soruyorlar sen niye burdasın?? yıllar önce bıraktığım özgürlük ve aşk hayallerimi geri almaya geldim diyorum mutlu bir ifade ile onalrı sana veririz ama geri aldığın hayalleri başaramazsan yerin burası olacak diyorlar gülüyorum onlara ve kabul ediyorum özgürlük ve aşkı hayal raflarımdaki en geniş bölmeye yerleştiriyorum uyanıyorum hava puslu toprak kuru tekrar canlandırdığım hayallerim yanımda bu toprakları terk etmeliyim bir an önce, dikenli telleri aşmalıyım ve o dağlara kadar koşmalıyım özgürlük ve aşk hayallerimi sonsuza kadar yaşatmalıyım kaçmalıyım esaretten bir an önce kaçmalıyım ve işte peşimdeki adamların sesleri duyuluyor dikenli tellere yaklaştım artık iyice ama onlarda bana yaklaştılar simsiyah atları görüyorum uzaklarda , üstlerindeki esaret bekçileri de beni görüyor koşuyorum dikenli tellere artık çok yaklaştım yapabilirim son gayretimle yakalıyorum dikenli telleri çıplak ellerimle, adamlarda beni yakalamkta arasından geçmeye çalışıyorum tellerin ve sırtımdan kalbime doğru giren hançerin soğuk metalini hissediyor kalbim bedenim tellerin öbür tarafına düşüyor ama hayatım, hayallerim o dikenli tellerde asılı kalıyor gökyüzünde bir şimşek çakıyor parlak bir ışık bedenime saplanıyor ve varlığımın kaynağı toprağın derinliklerine , yok edilmiş hayaller şehrine gidiyor gülme sırası kelebeklere geçiyor İsmail Mutlu