Aşık Oldugun İnsanla Dost Olmaya Çalışmak

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-11-2012

Aşık Oldugun İnsanla Dost Olmaya Çalışmak - Aslı Silahtar
dost kalalım ne olur? dedi gözlerimin içine bakarak

ses çıkaramadım çünkü boğazıma düğümlenmişti kelimelerim

oturduğumuz banktan kalkıp sahile doğru ilerledi

bakakaldım arkasından

ve onu ne kadar çok sevdiğimi düşündüm

ama o bana dost kalmamız gerektiğini söylüyordu

düşündüm sonra dost kalabilir miyim diye? "hayır dost falan olamayız" dersem bir daha göremeyecektim "peki dost kalalım" dersem bundan sonra yine görme şansım vardı

denizi izledi biraz gün batıyordu güneşin kızıllığı o kadar güzeldi ki

ama yine de içimi aydınlatamıyordu

sonra döndü yanıma

- çok iyisin ve ben seni kaybetmek istemiyorum! dedi o içimi parçalayacak kadar güzel sesiyle

ben de onu kaybetmek istemiyordum dost kalmayı kabul edecektim mecburen

ne olursa olsun onu görebilmek pahasına içime gömecektim aşkımı

iki dost olarak ayrıldık deniz kenarından

sonra birkaç kez aradı beni

her telefon çalışında kalbim yerinden fırlayacak gibi oluyordu

önceleri ben telefonu açıp alo deyişimde karşıdan "aşkıııım" diye bir ses duyardım

ama artık sıradan kupkuru bir "alo" duyuyordum sadece

çünkü artık arkadaştık

havadan sudan konuşuyorduk bana arkadaşlarını anlatıyordu

hep konuşmanın arasında "aşkım" diyesim geliyordu ama diyemiyordum

ondan bekliyordum hep o lafı ama sonra sevgili değil arkadaş olduğumuzu hatırlıyordum

insanın kalbi acır mı hiç? evet benim işte o anda kalbim acıyordu

soyut değil somut fiziksel bir acı

böyle konuştuk birkaç kez

sonra bir gün bir cafede buluştuk sohbet etmek için

her zamanki gibi yine o aramıştı dertleşmek istiyordu

sıkıntılıymış biraz

- nasılsın? dedim

- iyi sayılır kafam karışık biraz

- neden? baktı yüzüme

- aşık oluyorum galiba dedi

işte o anda kendimi dünyanın en mutlu erkeği sanmıştım

evet bana yeniden aşık oluyordu

"iyi ki kabul etmişim dost kalmayı" diye geçirdim aklımdan

işe yaramıştı yeniden sevmişti beni

çocuklar gibi sevinçliydim yerimde duramıyordum

farkında olmadan bir gülümseme yayılmıştı yüzüme

- hayırdır pek sevindin galiba dedi gülümseyerek

- tabi ki sevindim

senin mutluluğun aynı zamanda benim mutluluğum

tabii farkettirmemem lazımdı anladığımı sanki başkasına aşık olduğunu sanmışım gibi davranmalıydım

- ee kim bu şanslı erkek? kafasını önüne eğmesine bir anlam verememiştim

gözlerini benden saklıyordu sanki

sonra kaldırdı kafasını boş gözlerle baktı bana

- aslında sana bunu anlatmamam lazım ama beni senden başka dinleyen anlayan dostum yok! sana içimi dökmek istedim dedi

bu dostluk muhabbeti iyice canımı sıkmaya başlamıştı artık ama sabretmeliydim yine de

- dinliyorum

- bizim iş yerindeki murat var ya işte ondan hoşlanıyorum

ne yapacağımı da bilmiyorum bana yardım et

gözlerim kararmaya başladı

yeniden o kalp acısı nüksetti göğsümde

anlatılamayacak bir acıydı bu

kafamı dışarı çevirdim

oturduğumuz cafeden sahil gözüküyordu

sahildeki bankta bir çift oturuyordu birbirlerine sarılmış öylece duruyorlardı

sonra iki damla yaş damladı gözlerimden

yüzüm ateş gibi yanıyordu sırtımdan soğuk terler akıyordu

gözlerimden yaşlar süzülürken baktım son kez sevdiğimin güzel yüzüne

o ise bana boş gözlerle bakıyordu

yavaşça kalkıp sahile indim

ve ağladım

Birdaha sevdiğimi görmemek üzere yürüdüm

Aslı Silahtar

07-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Aşık Oldugun İnsanla Dost Olmaya Çalışmak Aşık Oldugun İnsanla Dost Olmaya Çalışmak - Aslı Silahtar dost kalalım ne olur? dedi gözlerimin içine bakarak ses çıkaramadım çünkü boğazıma düğümlenmişti kelimelerim oturduğumuz banktan kalkıp sahile doğru ilerledi bakakaldım arkasından ve onu ne kadar çok sevdiğimi düşündüm ama o bana dost kalmamız gerektiğini söylüyordu düşündüm sonra dost kalabilir miyim diye? "hayır dost falan olamayız" dersem bir daha göremeyecektim "peki dost kalalım" dersem bundan sonra yine görme şansım vardı denizi izledi biraz gün batıyordu güneşin kızıllığı o kadar güzeldi ki ama yine de içimi aydınlatamıyordu sonra döndü yanıma - çok iyisin ve ben seni kaybetmek istemiyorum! dedi o içimi parçalayacak kadar güzel sesiyle ben de onu kaybetmek istemiyordum dost kalmayı kabul edecektim mecburen ne olursa olsun onu görebilmek pahasına içime gömecektim aşkımı iki dost olarak ayrıldık deniz kenarından sonra birkaç kez aradı beni her telefon çalışında kalbim yerinden fırlayacak gibi oluyordu önceleri ben telefonu açıp alo deyişimde karşıdan "aşkıııım" diye bir ses duyardım ama artık sıradan kupkuru bir "alo" duyuyordum sadece çünkü artık arkadaştık havadan sudan konuşuyorduk bana arkadaşlarını anlatıyordu hep konuşmanın arasında "aşkım" diyesim geliyordu ama diyemiyordum ondan bekliyordum hep o lafı ama sonra sevgili değil arkadaş olduğumuzu hatırlıyordum insanın kalbi acır mı hiç? evet benim işte o anda kalbim acıyordu soyut değil somut fiziksel bir acı böyle konuştuk birkaç kez sonra bir gün bir cafede buluştuk sohbet etmek için her zamanki gibi yine o aramıştı dertleşmek istiyordu sıkıntılıymış biraz - nasılsın? dedim - iyi sayılır kafam karışık biraz - neden? baktı yüzüme - aşık oluyorum galiba dedi işte o anda kendimi dünyanın en mutlu erkeği sanmıştım evet bana yeniden aşık oluyordu "iyi ki kabul etmişim dost kalmayı" diye geçirdim aklımdan işe yaramıştı yeniden sevmişti beni çocuklar gibi sevinçliydim yerimde duramıyordum farkında olmadan bir gülümseme yayılmıştı yüzüme - hayırdır pek sevindin galiba dedi gülümseyerek - tabi ki sevindim senin mutluluğun aynı zamanda benim mutluluğum tabii farkettirmemem lazımdı anladığımı sanki başkasına aşık olduğunu sanmışım gibi davranmalıydım - ee kim bu şanslı erkek? kafasını önüne eğmesine bir anlam verememiştim gözlerini benden saklıyordu sanki sonra kaldırdı kafasını boş gözlerle baktı bana - aslında sana bunu anlatmamam lazım ama beni senden başka dinleyen anlayan dostum yok! sana içimi dökmek istedim dedi bu dostluk muhabbeti iyice canımı sıkmaya başlamıştı artık ama sabretmeliydim yine de - dinliyorum - bizim iş yerindeki murat var ya işte ondan hoşlanıyorum ne yapacağımı da bilmiyorum bana yardım et gözlerim kararmaya başladı yeniden o kalp acısı nüksetti göğsümde anlatılamayacak bir acıydı bu kafamı dışarı çevirdim oturduğumuz cafeden sahil gözüküyordu sahildeki bankta bir çift oturuyordu birbirlerine sarılmış öylece duruyorlardı sonra iki damla yaş damladı gözlerimden yüzüm ateş gibi yanıyordu sırtımdan soğuk terler akıyordu gözlerimden yaşlar süzülürken baktım son kez sevdiğimin güzel yüzüne o ise bana boş gözlerle bakıyordu yavaşça kalkıp sahile indim ve ağladım Birdaha sevdiğimi görmemek üzere yürüdüm Aslı Silahtar