Karanlık Mahzenimde

Hayatın acımasız yollarında yapayalnız ben,kendi kendime çabalıyordum yaşamak için, yaşam içinAnsızın sen gelirsin de,sıcaklığa hasret kalmış şu ellerimden tutarsın belki diye bekliyordum karanlık mahzenimdeNe yöne baksam kopkoyu bir karanlıkHaykırıyordum hayataKüçücük bir ışık dahi olsa gelirsin belki diye bekliyordumBir hücre içinde yıllarca güneş ışığına hasret kalmış bir suçlu gibi muhtaçtım sana

Sonu gelmeyen bir çölde günlerce susuz kalmış bir bedevinin suya hasret kaldığı gibi hasret kalmıştım bir gülüşüneDüşünüyordum da neden döndüğünün artık bir önemi yokŞu an aynımda oluşun,gözlerine bakışım,sıcaklığında ısınışım karanlık mahzenime bir güneş misali gibi doğduArtık hayata ölmeyeceği müjdelenmiş bir kul gibi bakıyorum

Seninle birlikteyken geçecek her anın,her dakikanın hatta her saniyenin mutluluğu içimde bir kelebeğin kanat çırpışı gibi beliriyorBiliyor musun?Ayrı geçirdiğimiz her gün dipsiz kuyulara sürükleniyordum sanki

Ellerim,ellerim dokunsam da hissetmiyordu,hiç bir duygu belirmiyordu kalbimdeYanımda milyonlarca insan olmasına rağmen yapayanlızdımKorumana muhtaçtım

Küçük ve karanlık mahzenimde bir ışık bir umut için yalvarıyordum Allah`a,yanımda sen bir yıldız gibi parıldayana dekNasıl da özlüyordum

Belki iki sevgilinin,belki de yıllarca görüşmemiş iki dostun birbirini özlediği gibi,Tanımlayamıyordum ki Özlemin içimde işte böyle büyük yaralar açmıştı

Aslında artık yanımda olsan dahi, seni özlemeye devam edeceğim,birikmiş yılların hasretiyle

Ne olur ne olur ben bir daha bırakma anne !

Sıkıca tut ellerimden çok üşüyorum


Muzaffer Akkaya