Huzursuzluk Evi

Huzursuzluk Evi - Fahri Ayhan

Onu Cam kenarında flu görüntünün ardından,pencere kenarında ki menekşe çiçeğine su verirken hatırlayacağım hepYıllara yorgun düşmüş bedeniyle, ahir vaktini burada geçirecektiAdına huzur evi denilse de huzursuzlğum adresi olarak hatırlayacağım hepBuraya yolum düşmüştüEsası kalb/e yaslanmayan hayattan tecrit edilmiş insan hallerinin ahir ömürlerinde yaşadıkları trajediyi yerinde görmek istedim


Adına metropol dedikleri; bol ışıklı,volümü yüksek menkul müzikler,çeşit çeşit tüketim mamülleriyle,akla zarar teknolojik imkanlarla insanı doyma bilmeyen bir egoya dönüştürmüştüSınırı meçhul;hep daha iyi,fazla kazanç peşinde koşturmaktan,kalb/e yaslanan hayattan uzaklaştırmıştıSizi ,bizi ve herkesi bir olarak görüyorduBeden büyüdükçe kalp küçülür gibiydi

Dev metropolü gezerken; her taraftan seyreltilmiş hayatı tek bir boyuta indirgenmiş insan hallerine tanıklık ediyordumMerkezi yerleşimden uzakta,kapısı camekanlı renk renk, desen desen,çiçek çeşitleriyle huzur soldurulmaya çılşılan adına `ipekcan huzur evi` yazılı bir binaya rastladımBiraz önce camekanda,saksıdaki menekşeyle uğraşan teyzenin burda yaşadığını farkettim


Huzur evinin kapısından geçerken pencere de gördüğüm teyzeyi ziyaret etmek istediğimi söyledimGerekli işlemlerden sonra bir süreliğine bana izin veriliyorHeyecan,tedirgin ve meraklı ruh halleriyle hatice teyzenin kapısını çalıyorumPencere kenarında dışardan gördüğüm menekşe çiçeği gözüme ilişiyor,yanlız başına sandalyeye oturmuş hatice teyze; yaşadığı yanlızlığa inat,dışarıda akan hayatın ayrıntısına eğiliyor hiç birini kaçırmadan akşamdan sabaha dışarıyı seyredip duruyorNazikçe buyur ediyo, boş sandalyeyeKısa bir tanışma faslından sonra hikayesine tranıklık ediyorumHikayesini dinlerken binlercesinin dramına tanıklık ediyorum


Biri kız diğeri erkek iki evladının olduğunu öğreniyorumAnneliğin mücize bir şey olduğunu görüyorumBunca yaşanmışlıktan sonra,annelik ruhundan bir şey kaybetmediğini ibretle izliyorumMucize bu olmalı; bunca olumsuz yaşanmışlık dururken hala da evladını düşünmek ve bunu karşılıksız yapmak


Gözleri,içeriye flu bir görüntü olarak yansıyan dış dünyaya dalarak, başlıyor anlatmaya;

- Yakın zamana kadar oğlum da kalıyordumGelinim de çalışan biriydiOnlar eve gelmeden bütün ihtiyacını görüyor,bir dediklerini iki etmiyordumTek isteğim oğlumun mutluluğuyduEvladım

Gel gör ki,bir süre sonra bu evde `fazlalık` hissine kapılmaya başladımAğırdan ağıra arka oda tartışmaları kulağıma gelmeye başladıDaha uzun süremezdi

Gözleri doluyor,duraksıyor bir ara

-Sonrası,kızımın yanına gittim işteAynı sorunlar orda da baş gösterince,soluğu burda aldım bey evladımBenim derdim çok, fakat; tek derdim onların mutluluğu

Sorulrımla fazla rahatsız etmek istemiyorum fakat, kalpten kopmuş insan hallerine daha fazla tanıklık etmek istiyordum

-Teyzeciğim hiç aramadı sormadılar mı?

-Sordular evladım sordularBuraya yerleştim de bir defa ziyaretime geldilerdaha sonra görmedim hiç


Çok özlüyorum evladım çokne yer ne içerler acabaOnları düşünürüm tekBir gün çıka gelirler diye pencereden bakıp duruyorum işteNe yapayım

Çıkarken hatice teyzeye kartımı veriyorumBir ihtiyacı olduğunda aramasını,bundan böyle ben de bir evladı olduğunu söylüyorumİçten kopup gelen dualar,bana ediliyor şimdi


Adımlarım metropolün dev kaldırımlarına yöneliyor, yeniden

Hazzı esas alan,kalpten seyreltilmiş,insanı tüketime zorlayan modernizme duygularımı kapatıyorumSahici olanı,insanı önceleyen anlayışı önemsiyorum

Yaşadığım coğrafya ya muhalif bir anlayış beni şaşırtmıştıKendini doğuran,anaya babaya yarenlik edememek ne acı



Fahri Ayhan