Martıların İstanbul'u

Zamana sustu sözlerimiz, zamana sustuk kaldık Her neresindeyse yaşantımızın, biz farketmeden geçip giden bütün o yürekliliğimiz, bir denizin dalgaları arasında belirdi yeniden Maviye sindi içimizin endişeleri Veremediğimiz bütün kararları bir denize yükledik bir gün



Belki görmeyelim diye gizlemişlerdi becerikli, deli dolu, kabına sığmaz, yaratıcı, belki cüretkar aralıklarını ömrümüzün Belki böyle olması gerekiyordu herşeyin aynı kalması için Aynı kalmak=Değişmemek, değişimden sorumlu olmaktan da kurtarıyordu çünkü hepimizi Yaratmak değil, yaratılmış ve kabul görmüş olanlar üzerine oynamak ve kazanmak önemliydi bu yüzden Ve oynadık Kazandık mı kaybettik mi henüz bilmiyoruz aslında Aslında kazanmanın ya da kaybetmenin ne demek olduğunu da bilmiyoruz Biz gözlerimizle görüp ellerimizle tutamadığımıza kazanılmış demiyoruz çünkü Ve çünkü kaybettiklerimiz hep görüp tutamadıklarımız



Yakışmıyordu İstanbul sana somurtmakYakışmıyordu selamsız kalman sevdalara Görülmeyeni gözlerine, tutulmayanı ellerine sunmalıydın baharla Sen daima son sestin düşüncelere Uzaklığın yakışmıyordu, bize o en yakın mavilerine



Martıların İstanbuluydun sen, kanatlarının altında güzeldin Sen kazanılan ve kaybedilendin Sen güneşlerde güzeldin



Bir gün ellerinde yürekleriyle geldiler sana, sen bunu istememiştin ki Yüreklerine seni doldurmalıydı insanlar Koklamadılar yosun kokunu, dalıp gidemediler yakamozlarına, dalgalarına değmedi elleri, sana dokunmadılar Oysa ne çok severlerdi seni sözde



Olamadığımız herşeyi bir denize yükledik bir gün düşlerimizle Yarın ve daha sonrası için doldu o nefes içimize Biz yarın olduk bir gün



Söylenmemiş onca söz ve anlatılmamış onca hikayeyle baktık bir denize bir gün Dalgalara konuştu gözlerimiz Suda hayat buldu yüreğimiz Kazandık belki bu defa, kendi adımıza Başımızın üstünde bir martı sürüsü tanığımız oldu, kimsenin paylaşamayacağı duygularımıza Biz yeniden doğduk bir gün



Aynı kalmadık, o an değiştik işte! Susmadık, o an konuştuk işte! Yeniden yaratmayı kazandık işte!



İstanbul, sen duygularımızı geri verdin bize Almayı hiç istememiştin ki Sen onlarla çoğalmayı düşlemiştin zamanlarda Belki şimdi kazanan hem sen hem de biz olduk Düşlerimizi verdin, sevdalarımızı uzattın ellerimize Biz mavi olduk, biz dalga olduk, biz insan olduk bir gün



Dilek KALINDEMİR