Kaldıramadım Yoklugunu

Her gün bir öncekinden daha çok yanıyor canım her gün bir öncekinden daha çok ölüyor ruhum Senin sevginle hayat bulurken diğer yandan yokluğunla biraz daha yok oluyorum

Yokluğun içimde fırtına öncesi bir sessizlik Her zamankinden daha çok durgunum, her zamankinden daha çok yaralı Rüzgarda yolunu şaşırmış bir kelebek misali salınıyor cansız bedenim sensizliğin girdabında

Sana deli gibi aşıkken kollarımın hep boşluğu sarması acı veriyorBu yüzden ne söylesem hep yarım ne yazsam hep eksik kalıyor

Seni sensiz yaşamaya alıştım demiştim ya Yalan söyledim sana Kendimle birlikte kandırdım seni de Bir avuntuydu imkansızlığına karşı Bir teselliydi çaresizliğimize nispet Hani sensiz yaşayamam ben ölürüm demiştim ya Şimdilerde nefessiz kalışım bu yüzden Ben sensizim yokluğunda ben nefes alamıyorum ben ölüyorum yokluğun ölümün diğer adı

Bugünlerde garip bir hal var üzerimde Alıştım sandığım yokluğun yüreğimi eziyor Şarkımızı dinleyemiyorum artık İmkansızlığın ruhumu yakıyor Şarkımızdan akan her ezgiyle, gözümden akamayan kristal gözyaşlarım kalbimi acıtıyor ben güçlü değilim artık
Kalbim kalbine emanet

Hani derler ya, gitmek mi zor kalmak mı ben bu sorunun cevabını veriyorum şimdilerde Benim için en zoruydu aşkını sensiz yaşamak, seninle sensizliğinde kalmak
Herşeyi ardında bırakıp da gitmek ruhunu emanet aldığın yere teslim etmek


Adını kurutulmuş bir gül gibi yüreğimde saklıyorum
bu sevgiyi senden uzakta sensiz yaşıyorum
hangi günahın bedeli senin yokluğun!