Musalla Taşı

Bir zamanlar bir psikoloji kitabında okuduğum bir bölüm
vardı Hayatın ve getirilerinin kıymetini anlamak için
tavsiye edilen bir metod vardı içinde
Deniyordu ki; "arada bir, çok bunaldığınızda,
hayatın sizin için çekilmez hale geldiğini düşündüğünüzde
kendinize 10 dakika ayırın ve kendi cenaze töreninizi
düşünün" Cümleyi ilk okuduğumda çarpılmıştım
Ben girişin akabinde pozitif bir gelişme ve tavsiye
bekliyordum Ama " kendi ölümümüzü ve cenazemizi " düşünmemiz tavsiye
ediliyordu
Tüylerim diken diken oldu ve yazarın saçmaladığını
düşündüm o an Ama önyargı düşmanı biri olarak okumaya devam ettim
Diyordu ki; " bunları düşündüğünüzde dünyadaki yerinizi,
dünyayı terkettiğinizde oluşacak boşluğu, sevdikleriniz ve
sizi sevenler için öneminizi anlayacaksınız
Özellikle insanların sizin için neler söyleyeceklerini,
onlar için ne ifade ettiğinizi hissetmeye çalışın
O andan geriye dönme şansınız olmadığını, hayat
denen kredinizin bittiğini ve onlara
yanıt verme şansınız olmadığını düşünün

Tekrar sarılma, bir kez daha öpme ihtimalinizin bittiğini
hissedin
Dünyadaki küslüklerin, ayrılıkların, kavgaların
yanında bu acının ve geri dönülmezliğin korkunç
çaresizliğini
yaşayın
Bırakın canınız yansın, bırakın alevler içinde kavrulsun
tüm
ruhunuz
Orada, o musalla taşında düşünün kendinizi
Seyredin şu an çevrenizde olanların yüz ifadelerini
Akıllarından ve yüreklerinden geçen cümleleri hayal edin
**************
Kitaba devam etmeden bıraktım kenara ve gözlerimi
kapatıp aynen düşünmeye başladım
Eşimi, oğlumu, annemi, babamı, kardeşlerimi ve diğer tüm
çevremi oturttum tek tek kendi cenaze törenimdeki
yerlerine birer birer yerleştirdim tabutumun çevresine
hepsini
hayatımda çok nadir bu kadar canım yanmıştı
görüyordum işte "babaaaa" diye ağlayan biricik oğlumu
Eşim kucağında "ağlayan emanetimle" ayakta durmaya
çalışıyordu per perişan
Koca çınar babacığım, belli belirsiz dualar
okuyordu, o gözümden hala gitmeyen vakur duruşuyla
Annem, ciğerinden bir parça canlı canlı
koparılmış gibi hem içine hem dışına akıtıyordu
gözyaşlarını Kardeşlerim, akrabalarım "çok erken gitti, doyamadı
oğluna"diyordu
acıyan ses tonlarıyla Ve dostlarım Onlar da
şaşkındı Bazısı "daha dün birlikteydik, nasıl olur" diyordu
Bunları seyredip onlara "hayır ölmedim, burdayım" demek
istedim hayal olduğunu unutup
Sonra anladım yazarın ne demek istediğini daha devamını
okumadan
kitabın
*************
Farkındalık önemli bir kavramdır psikolojide
Belki de hiç aklımıza gelmeyen ve gelmeyecek bir
farkındalığı göstermek istemişti yazar
Kitabı okumaya ne gücüm kalmıştı, ne de isteğim
Almam gereken dersi ve mesajı almıştım
Şimdi ne kitabın adını ne de yazarı hatırlamıyorum
Şu an bunları yazarken bile çok kötü oldum
Bu olayda tek farkındalık da yok üstelik
Biraz kendime geldikten sonra devam ettim
hayatımın en zor hayaline
Sırada çevremdekilerin ölümümün akabinde
neler söyleyecekleri vardı
Usulen ve nezaketen söylenenlerin dışında
Onlarda bıraktığım izleri, yaşananları ve
yaşanamayanları elden geçirerek ben konuşturacaktım
hayalimde İçlerini okuyacaktım, senaryo bana ait olarak
Yaşarken neler yazmıştım, ölümümle neler okuyacaktım
Gerçek duygularıydı ulaşmaya çalıştığım, ölüm
acısının etkisiyle girilen duygusal mod değildi,
deşifre etmem gereken metin
Canım oğlumun söyleyecek çok şeyi yoktu
Özleyecekti, yokluğumu hissedecekti ağlayacaktı aklına
geldikçe
Belki ölümün ne anlama geldiğini hissedecek yaşa gelinceye
kadar sıradan bir üzüntünün ötesine geçmeyecekti
duyguları Ama hayal bu ya, 18-20 yaşına getirdim 2 saniyede
oğlumu "hayal - meyal hatırlıyorum be baba seni
Keşke şimdi yaşıyor olsaydın da erkek erkeğe
sohbet etseydik seninle Bak mezuniyet törenimde de
babasızdım Askere giderken kimin elini öpeceğim senin yerine"
diyecek canı yanarak bir köşede
Sevgili eşim Benim muhteşem hatunum Nasıl dayanır
bensizliğe
?
O ki, benim için herşeyini feda edip koşmuştu bana
Hayatının tek adamı şimdi toprak olacaktı
Bir daha " Seni seviyorum " diyemeyecekti
Bir daha hevesle açamayacaktı çalan kapıyı
Ve her gelen gece bensizliğini haykıracaktı yüzüne
Her sabah da bensiz başlayacaktı koca gün
Tek cümlesi takıldı o an içime; " Oyunbozanlık
yaptın be böceğim, hani beraber ölecektik ?"
Babam-annem, o bugüne kadar evlat olarak mutlu
edecek hiçbir şey yapamamanın acısıyla kahrolduğum güzel
insanlar
Helaldi şüphesiz hakları
Bilerek hiç kırmamıştım onları Üzerine
titredikleri evlatları onlardan önce göçmüştü
işte önlerinde ve dualarına muhtaçtım
Kaç anne ve babanın çekebileceği bir acıydı ki
evladının cenazesinde bulunmak
Herhalde insanın uzun yaşadığına
üzüldüğü nadir anlardan olsa gerek
*************
Diğerlerine geçmiyorum Bu yazıyı şu an yazıp
sizlerle paylaştığıma göre "diğerlerine" artık sizler de
dahilsiniz
Düşünün, birgün bir mail ulaşıyor mail-boxınıza "ölmüş"
diye Sizler kimbilir neler düşünür ve yazardınız
Eşim şu an yanımda ağlıyor, sanki gerçekmiş gibi
Oysa ki yazarın amacı " Yaşamanın ve hala nefes
alıyor almanın kıymetini " göstermektiBenim de öyle
Lafı çok uzattım farkındayımAma dediğimiz çözümü zor
süreç 2 satırla özetlenemeyecek kadar girintili çıkıntılı
Ben o gün kurduğum o hayalle, canımın tüm yanmasına
rağmen YENİDEN DOĞDUM
Bilgisayar diliyle "format attım hayatıma"
Sahip olduklarımın farkına vardım ve hala nefes
alıyor olduğum için şükrettim
Gözlerimi açtığım anda o kötü ve acı sahne bitmiş,
oyun perde demişti
Peki ya hayal değil de, gerçek olsaydı ve perde bir
daha açılmamak üzere kapansaydı
İşte bu final bu yazıyı buraya kadar okumanıza değmiş
olmalı Belki gerildiniz, kötü oldunuz ama devamını
getirirseniz buna değer bence
Ben bu akşam melankoliğim ve biraz abartmış olabilirim
Hani sanatçı ve şairiz ya ondandır belki
Bence bu yazıyı sadece okuyarak bırakmayın
LÜTFEN ARADA BİR, BURADAN ALDIKLARINIZI TARTIN,
DÜŞÜNÜN VE HAYATINIZI GÖZDEN GEÇİRİN
Ölümün kime ve ne zaman geleceğini Yüce Allah' tan başka
bilen
yok
İşte bu yüzden hazır yaşıyorken ve nefes alıyorken
yapabileceklerinizi yapın, ertelemeyin
Bilerek - bilmeyerek kırdığınız kalpleri tamir edin
Sizi sevenlere ve sevdiklerinize daha fazla zaman ayırın
Ve en önemlisi;

VERDİĞİ-VERMEDİĞİ, ALDIĞI-ALMADIĞI HERŞEY İÇİN,
TEKRAR TEKRAR ŞÜKREDİN YÜCELER YÜCESİ YARADAN'A


CAN DÜNDAR