07-11-2012
|
#1
|
Prof. Dr. Sinsi
|
Vazgeçemediğim Masum Yanımsın

İçimde garip bir telaş, yüreğimde tuhaf bir hüzün var bugün  Ellerimi
buldum diyeyim, gözlerim kayboluyor; gözlerimi anladım diyeyim sözlerim
karışıyor  Kime kızıyorum, kime kırılıyorum, bilmiyorum!!!
Sus pus bilgisayarın başına oturdum, yazıyorum yine  Düşünüyorum niye
yanımda değil, niye, niye, niye  Bazen de düşünüyorum herşeyi, bir kişiye
bağlayıp sevdadan deli divane olmak değil ki benimkisi, güzeli özlemek iyiyi
sevmek aslında kimsenin bilmediği  Beni anlayacak mı bir gün, hiç
bilmiyorum  Anlamayanları da bilmiyordu ki anlasın, o sadece küçük bir
zaman diliminde kuşandığım sevdaydı, ben bilemedim bunu, belki de o biliyor,
olmayacağını, olamayacakları, inadımın sonunun hayıra alamet olmadığını 
Öfkem belki de ona değil, onsuz hayatın bana sunduğu sahnelere  O yok
mu??? Yok!!! Zaten öyle biri de yok, demi??? Cevabım yok!!! Cevabım yok,
yok, yok!!! Gelecekte olacak mı, olmayacak biliyorum!!!
Ama sevdanı öyle bir kuşanmışım ki üzerime, hayata karşı zırhım, insanlara
karşı inadım, kötü ve çirkin olan herşeye karşı mücadelemi içimde sevdan
dediğim kuşanmışlığımla sağlıyorum! 
Sen bunu nerden bileceksin ki, zaten bilseydin de bilemezdin, anlayamazdın
beni 
Sen benim vazgeçemediğim MASUM yanımsın!!! 
Belki de iki dünya bir araya gelse, beni dar ağacına götürseler
vazgeçemediğim masum yanım  Bazen hayatın karanlığı ve zorlukları öyle
yoruyor ki sana kaçıyorum ben de, yani masum yanıma  Kimi sevda diyor,
kimi aşk, kimi özlem, kimi iyi olmuş, kimi güzel yazı  AMA BİLMİYORLAR Kİ
BEN MASUM YANIMLA KONUŞUYOR, ONU ÖZLÜYORUM! 
Belki de konuştuğum kendimim, bunu bile bilmiyorum 
Sen bilirsin, kimi sevsem yanlıştı  "AŞK YANLIŞ SEVER " demiştim ya tıpkı
öyle 
Yokluğuna alıştım, en çok korktuğum da buydu, yokluğuna alışmak  Ama
yokluğunda yaşadıklarıma hala alışamadım  Bir yokluk ancak bu kadar yokluk
olabilirdi  SEN BİLMİYORSUN AMA O YOKLUKLA GELEN KİMSELERDE YOK ARTIK
HAYATIMDA, KİMSEYİ İSTEMİYORUM ÇÜNKÜ 
Seni özlüyor muyum, özlüyorum, tıpkı çocukluğumda oynadığım sokakları özler
gibi, tıpkı ağlayarak annemden pamuk şeker ister gibi  
MASUMCA VE HALA BU YAŞA RAĞMEN ÇOCUKCA! 
|
|
|