Dili Tutulmuş Gecelere Hapsettim Yüreğimi

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-11-2012

Yüreğine kustuğum metropol bir kentin merkezindeyim, anlıyamadığım ömrümün gelip geçen dökümüne yaslıyarak yüreğimi, bir hesap çıkarmaya çalışıyorum

Biliyorum ihanet bir zaman diliminin ince çizgisinden gelip yuvalanır insanın yüreğine, yıkık duvarların sokağında tortu bırakarak ve kirleterek beyaz bulutları birer birer

Buralarda sılaya da uzağım gurbete de, kendime de uzağım yalnızlığa da

Ağrılar dolanıp duruyor boynuma

Soluk resimler gibi duruyor aynalarda yüzüm, gitgide yabancılaşıyorum kendime, yaşama, dünyaya

İnsanların bu kadar onursuz davranışları, sahtekarlıkları, yalanları burkuyor içimi

Üşümüş çocuk gözlerindeki ürperti gibi kalıyor bakışlarım

Düşündükçe anlamsızlaşıyor gözümde dünya, hayat, sevgi, aşk ne varsa

Bazen aklıma düştükçe geldiğim yerler, kanadı kırık sevgilere hapsoluyor özlemim

Oysa bilirim ki kanadı kırık hiç bir kuş uçamaz

Kırgınlıklar kolay iyileşmeyen yaralardır biliyorum ve ben en çok kendime kırgınım

Epeydir hiç resim yapmıyorum, şiir de yazmıyorum

Kendime kızgınlığımı resimden ve şiirden alıyorum

Acıyıp duruyor yüreğim, ömrümün susuz kalmış, solmuş ve rüzgarda savrulmuş gönül çiçeklerine

Yaşamayı da bıraktım aslında, yaşıyor muyum ölü müyüm? Yoksa yaşayan ölü müyüm pek belli değil, kapandım içime git gide

İçimde çağlayan suların sesi duyulmuyor ne yapsam dışardan

Yanında geçtiğim bütün çiçekler kuruyor

Yerlere dökülen yapraklar savrulup gidiyor rüzgarla içimi acıtarak

Kırgın gülücüklerin kıyısında kar rengi bir susuş oluyor günler dudaklarımda

07-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Dili Tutulmuş Gecelere Hapsettim Yüreğimi Yüreğine kustuğum metropol bir kentin merkezindeyim, anlıyamadığım ömrümün gelip geçen dökümüne yaslıyarak yüreğimi, bir hesap çıkarmaya çalışıyorum Biliyorum ihanet bir zaman diliminin ince çizgisinden gelip yuvalanır insanın yüreğine, yıkık duvarların sokağında tortu bırakarak ve kirleterek beyaz bulutları birer birer Buralarda sılaya da uzağım gurbete de, kendime de uzağım yalnızlığa da Ağrılar dolanıp duruyor boynuma Soluk resimler gibi duruyor aynalarda yüzüm, gitgide yabancılaşıyorum kendime, yaşama, dünyaya İnsanların bu kadar onursuz davranışları, sahtekarlıkları, yalanları burkuyor içimi Üşümüş çocuk gözlerindeki ürperti gibi kalıyor bakışlarım Düşündükçe anlamsızlaşıyor gözümde dünya, hayat, sevgi, aşk ne varsa Bazen aklıma düştükçe geldiğim yerler, kanadı kırık sevgilere hapsoluyor özlemim Oysa bilirim ki kanadı kırık hiç bir kuş uçamaz Kırgınlıklar kolay iyileşmeyen yaralardır biliyorum ve ben en çok kendime kırgınım Epeydir hiç resim yapmıyorum, şiir de yazmıyorum Kendime kızgınlığımı resimden ve şiirden alıyorum Acıyıp duruyor yüreğim, ömrümün susuz kalmış, solmuş ve rüzgarda savrulmuş gönül çiçeklerine Yaşamayı da bıraktım aslında, yaşıyor muyum ölü müyüm? Yoksa yaşayan ölü müyüm pek belli değil, kapandım içime git gide İçimde çağlayan suların sesi duyulmuyor ne yapsam dışardan Yanında geçtiğim bütün çiçekler kuruyor Yerlere dökülen yapraklar savrulup gidiyor rüzgarla içimi acıtarak Kırgın gülücüklerin kıyısında kar rengi bir susuş oluyor günler dudaklarımda