Seni Çaldığın Kalbime Gömüyorum

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-11-2012

''Sana bir şarkı daha yapacağım

Adı unuttum seni olacak

Belki de kimseleri aramıyorum

Tanrım bu yaraları kim saracak”

Sonu gelmeyen bir masala beraber koyduk son noktayı

Teker teker kapattık mutlu günlerin sayfalarını… Sevgilerimizi kalbimize,kalbimizi içimize gömdük

Kalbimizin ne dediği kimin umurundaydı… Böyle olması gerekiyordu başkalarına göre

Böylesi bizim için en iyisiydi

Biz neden bunun farkında değildik

Eğer iyi olan buysa neden felç olmuştu sol yanımız? Gözlerim neden uykuya hasret kalmıştı? Ben neden yeniden sigaraya başlamıştım? Sen neden gülmüyordun eskisi gibi gözlerinle? Son sözümüzdü ; “BİTMEYECEK” demiştik… Ve bitmedi işte…

“Karşımda resmin duruyor

Günlerim sensiz geçiyor

Bir ömür böyle nasıl sürecek

Dayanamıyorum

Zaman nasıl hızlı geçiyor

Gözlerim dolu dolu oluyor

Saatlerce seni izlemeye doyamıyorum”

En yakınımdaki insan el olmuştun şimdi

Evde seni başkası bekliyordu

Yatağında bir başkası yatıyordu

Sana akşam yemeklerini O hazırlıyordu

“Canım” diyordu beklide sana

Cuma akşamları Taksim’de onunla geziyordun

Ve belki de sen ona “karıcığım” diyordun…

Bu masal da fazla sürmedi

Sen başrol oynayamayacak kadar beceriksiz birisin kabul et bunu

İşte bitiyor hayatında kim bilir kaçıncı hikâye

Yine başaramadın… “Bitiyor” dedin

“Bitkisel hayatımızdan o cıvıltılı günlerimize geri dönelim

” Hiçbir şey eskisi gibi değildi

Ben bile… Ve hiçbir şey eskisi gibi olamazdı zaten…

Geri geldin

Seni deli gibi özlerken yoktun

Yalnız ağladım geceleri

Yağmurda yalnız ıslandım

Tek başıma yaşadım seni

Taksim’de yalnız gezdim

Üşüdüm yazın ortasında

Sol tarafımda hep bir sızı taşıdım en içten kahkahamı attığımda

Ama seviyorum işte… Yapabileceğim bir şey yok… Bende özledim seni, eski günleri… Ama dedim ya hiçbir şey eskisi gibi değil ve olamaz… Kalbim sen diye bağırsa da mantığım buna el vermiyor… Affet…

“Şimdi kalbimi mi beynimi mi dinleyim

Anlamadım ki ben simdi neyleyim

Seni çıkarıp içimden atamıyorum

Hayır hayır ama artik olmaz

Bundan böyle yerin dolmaz

Seni çaldığın kalbime gömüyorum”

Sensiz belki de hiç gülmeyeceğim hayatımda

Bir daha “sen” olmayacak dünyamda

Ben artık kendi şehrimde yaşıyorum, kendi karanlık yalnızlığımda

Alıntı

07-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Seni Çaldığın Kalbime Gömüyorum ''Sana bir şarkı daha yapacağım Adı unuttum seni olacak Belki de kimseleri aramıyorum Tanrım bu yaraları kim saracak” Sonu gelmeyen bir masala beraber koyduk son noktayı Teker teker kapattık mutlu günlerin sayfalarını… Sevgilerimizi kalbimize,kalbimizi içimize gömdük Kalbimizin ne dediği kimin umurundaydı… Böyle olması gerekiyordu başkalarına göre Böylesi bizim için en iyisiydi Biz neden bunun farkında değildik Eğer iyi olan buysa neden felç olmuştu sol yanımız? Gözlerim neden uykuya hasret kalmıştı? Ben neden yeniden sigaraya başlamıştım? Sen neden gülmüyordun eskisi gibi gözlerinle? Son sözümüzdü ; “BİTMEYECEK” demiştik… Ve bitmedi işte… “Karşımda resmin duruyor Günlerim sensiz geçiyor Bir ömür böyle nasıl sürecek Dayanamıyorum Zaman nasıl hızlı geçiyor Gözlerim dolu dolu oluyor Saatlerce seni izlemeye doyamıyorum” En yakınımdaki insan el olmuştun şimdi Evde seni başkası bekliyordu Yatağında bir başkası yatıyordu Sana akşam yemeklerini O hazırlıyordu “Canım” diyordu beklide sana Cuma akşamları Taksim’de onunla geziyordun Ve belki de sen ona “karıcığım” diyordun… Bu masal da fazla sürmedi Sen başrol oynayamayacak kadar beceriksiz birisin kabul et bunu İşte bitiyor hayatında kim bilir kaçıncı hikâye Yine başaramadın… “Bitiyor” dedin “Bitkisel hayatımızdan o cıvıltılı günlerimize geri dönelim” Hiçbir şey eskisi gibi değildi Ben bile… Ve hiçbir şey eskisi gibi olamazdı zaten… Geri geldin Seni deli gibi özlerken yoktun Yalnız ağladım geceleri Yağmurda yalnız ıslandım Tek başıma yaşadım seni Taksim’de yalnız gezdim Üşüdüm yazın ortasında Sol tarafımda hep bir sızı taşıdım en içten kahkahamı attığımda Ama seviyorum işte… Yapabileceğim bir şey yok… Bende özledim seni, eski günleri… Ama dedim ya hiçbir şey eskisi gibi değil ve olamaz… Kalbim sen diye bağırsa da mantığım buna el vermiyor… Affet… “Şimdi kalbimi mi beynimi mi dinleyim Anlamadım ki ben simdi neyleyim Seni çıkarıp içimden atamıyorum Hayır hayır ama artik olmaz Bundan böyle yerin dolmaz Seni çaldığın kalbime gömüyorum” Sensiz belki de hiç gülmeyeceğim hayatımda Bir daha “sen” olmayacak dünyamda Ben artık kendi şehrimde yaşıyorum, kendi karanlık yalnızlığımda Alıntı