Duvarlarda Konuşmuyor

Nebir selam nebir mektup
Bir başıma kaldım burda
Yok halimi gelip soran
Ölüm ölüm öldüm burda


Ayrılık yüreğimi karıncalandırıyor,özlemin beynimi uyuşturuyorKarın ağrılarım açlıktan değil,sana olan susuzluğumdanYokluğunu hatırladıkca yüreğime bir sızı saplanıyor Yolların uzak,yaşam tuzakSevgisiz,sensiz kalakaldım buralardaSevmedim ben hiç kimseyi senin kadarKimsenin adını yazmadım yollaraKimse için düşmedim yollara!

Duvarlarda konuşmuyor
Dertlerimmi bölüşmüyor
Zalim kullar güllüşüyor
Ölüm ölüm öldüm burda

Dört duvardan çıkmıyorumOdam bir zindan;Seni bensizliğe ve kendimi sana mahkum ediyorum Güzel gelecek günlerin,geceside sisli olurmuş gülümYarının güzelliğini gözyaşlarımız örecekSon gülen iyi gülecek!

Hasta olduğunda, o korkunç kriz gecelerinde yüreğim geceler boyu nöbet tuttu başında O şen kahkahalarına yeniden kavuşabilmen için sessiz dualar ederek"Atlattı" müjdesini kutlarken yorgun bedenindeki yaraları okşayarak,doktorun böldü sevincimizi: "Yaşayamaz artık bu evdeYüksek binalar ve beton duvarların gri kentinde dedi''O gitmeliVe kendine yeni bir hayat çizmeli

Bunları düşündükçe, şu anda uzaklarda bir yerlerde
üşüdüğünü sezinleyerek panikliyorum Bütün engelleri aşıp,
terk edilmiş caddeleri, kimsesiz sokakları, yalnız bulvarları arşınlayarak
sana ulaşmak, sessizce başını okşamak, kulağına sevgi sözcükleri fısıldamak
ve yavaşça üzerini örtmek geliyor içimden