Pudralı Aynalar

İnsan İçinde İnsan Arıyorum Artık

Suratlar O Kadar Yanıltıyor Ki İnsanı

Ne Çok Pudralı Aynası Varmış İnsanların

Sabah Kalktığımızda Önümüze Serilir Maskeler

O Saatlerde Başlıyor,

Hangi Maskeyi Takayım Telaşları…


Ve Havanın Rutubetine Göre Seçilir Bir Maske

Günün İlk Işıklarında Başlar Artık Dolaşmaya O Maskeyle

İş Yerlerinde, Caddelerde, Sokaklarda…

Etrafa Sahte Gülücükler, Sahte Kelimeler,

Aslı Olmayan Bir Sürü Şey Kendinden Katarlar Hayata

Nede Çok Kendilerini Kandırırlar

Nede Çok Hayatı Unuturlar,

Nede Çok Yaşamayı Unuturlar,

Nede Çok İnsanlara Bakarlar Bir Körün Şaşkınlığı Misali


Herkes Birer Seçilmiştir Aslında Bu Dünyada

Çoğu İnsan Ne İçin Seçildiğini Bilmeden Göç Eder

Sahte Maskeleri Tercih Ederler

Doğuştan Verilen O Safça İnançlarını Gün Gün Kirletirler


Ve Bir Gün Pudralı Aynalarını Kaybederler

Bir Başka Aynadan Bakarlar Yüzlerine,

O Zaman Hakikati Görürler

Korkarlar Kendilerinden

O Telaşla Aynayı Kırıp,

Çıldırmış Bir Vaziyette Koşarlar

Koştukça Bu Ben miyim?

Bu Nasıl Benim? Derler

Sürekli Koşarlar Ve An Gelir Solukları Kesilir

Suçlu Ararlar, Katil Olmak İçin Bahaneler Uydururlar

Onların Artık Ne Sahte Bir Maskeleri

Nede Bir Pudralı Aynası Vardı

Eskiye Dönemezlerdi


Herşeyi Bir Film Şeridi Gibi Düşünürler

Bir Bir Sorgularlar Herkesi Fikirlerinde

Ama Hiçbir Sonuç Elde Edemezler

Çünkü Onlar Doğuştan Verilen Safça İnançlarını

Kirletmiş, Lekelemişlerdir

Artık Onların Bir Özüde Yoktu

Herşey Sözde Kalmış,

Herşey Basit Bir Hal Almıştır

Ağlamak İsterler Kirlenen Benliklerini Temizlemek İçin

Ama Gözyaşları Sade Ve Sade Yüzlerini Islatır

Dökülen Her Damla Bin Kırıkla

Geri Döner Onların Sahte Benliklerine


Kendilerine Sorular Sorarlar

Ama Hiçbir Cevap Alamazlar Kendilerinden

Artık Onlar Birer Et Ve Kemik Parçası Haline Gelmişlerdir

İnsanlarla Konuşurlar Onlara Kendilerini Anlatırlar;

Pişmanlıklarını, Acılarını, Hüzünlerini

Bir Zamanki Mutluluklarından Asla Bahsetmezler

İnsanlardan Teselli Beklerler Anlattıkça,

İnsanların Kendilerine Hak Vermelerini Beklerler

Ama Yine Hayal Kırıklıklarıyla Karşılaşırlar

Çünkü Onlar Vakti Zamanında Kötü Zamanları Hiç Düşünmediler

Ve Sırf Bunun İçin Hep Ters Adımlarla Hayatı Çapraz Bir Şekilde Yürütürler


Hayata Yeniden Başlamak İsterler

Ama Yeni Olan Hiçbirşey Bulamazlar

Hep Eski Yeni Tatlarla Yeni Bir Güne Başlayıp

Gün Gün Pişmanlıklar Denizinde Boğulmaya Başlarlar

Bu Ne Biçim Yazgı? Derler

Artık Onlar Günaha da Girmişlerdir

Suçu Yazgıyı Yazana Atmışlardır

Ve Bir Gün Solukları Kesilir

Artık Göç Etme Zamanı Gelmiştir

Aldıkları Son Solukta Bile Onlar Halen Bedbahttır


Peki, Onlar Neden Bir Türlü Düzelmedi?


Çünkü Onlar;

Pişmanlıklarında,

Acılarında,

Hüzünlerinde,

Hep Başkalarını Sorumlu Tuttular


Onlar Hiçbir Zaman Hiçbirşey İçin,

Hatayı Kendilerinde Aramadılar!



Resul Altunbaş