Topalladığında Dudağım Anlamalıydım Beni Sevmediğini

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-11-2012

Dünya olanca hızıyla dönüyor

Umurunda bile değilim

Toprağımı yadırgıyorum buralarda

Kanıksanmış, kabule yaltaklanmış yaşamlar hakettiği küfrü yiyor benden

Acil durumlarda kırılabilecek camekanlar olmadı hayatımda

Yüzümde serseri mayın izi

Topalladığında dudağın, anlamalıydım beni sevmediğini

Yoksunluğumun bilmem kaçıncı günü bugün

Senden ıradıkça korkunun eli ensemde

Dışarısı ayaz

Ruhum kırağıya çalıyor, kendi adımını unutmuş, kendi yerinden kovulmuş sanki

Günün yamacına çıktım soluksuz, zirvesinde siyahı gördüm

Fısıldadığımda adını, bedenimden düştüm! Gerçeğin yansıması hayaline vurduğunda sesini yüreğime sermiştin çoktan

Üstüme çöken bu sessizliğin; gülümseyişinin sonuna rast geldiğini bilmeliydim

Karnımda kıpırdanan bir hayata döndüm yüzümü

Sancısını mavi sandım, güldüm

Mutlu olduğunda gözlerime akan maviydi teninin rengi, unutmadım gülüm

Sana çarptığında ruhum çoktan ölmüştüm

Oysa öpüşünle sarılmalıydı yaram

Elimi tutmayı başarabilseydin eğer, tuttuğunda dirilebilseydim

Ölgün ruh nasıl sevilirdi ki aşkın oynak kokusu burnunda tüterken? Yakarıya kilitlenmiş dişlerimi gıcırdatırken sus dedin; Sus-tum

Bende kaldıkça çoğalan bir ıssızlık gibi yazdıklarım

Şimdi onu sana verme zamanı

Okuduğunda bu günlüğüne, bir günlüğüne, beni unuttuğunu hatırlaman için

Bilerek yaşadığın yazgına ağıtlar yakma! Askıda kalmış sevda sözlerimin; sonuna koşan rüzgara konuşan yapraklarda titrediğini düşün! Düşündüğünde gülümse! Gülümsediğinde sus!

07-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Topalladığında Dudağım Anlamalıydım Beni Sevmediğini Dünya olanca hızıyla dönüyor Umurunda bile değilim Toprağımı yadırgıyorum buralarda Kanıksanmış, kabule yaltaklanmış yaşamlar hakettiği küfrü yiyor benden Acil durumlarda kırılabilecek camekanlar olmadı hayatımda Yüzümde serseri mayın izi Topalladığında dudağın, anlamalıydım beni sevmediğini Yoksunluğumun bilmem kaçıncı günü bugün Senden ıradıkça korkunun eli ensemde Dışarısı ayaz Ruhum kırağıya çalıyor, kendi adımını unutmuş, kendi yerinden kovulmuş sanki Günün yamacına çıktım soluksuz, zirvesinde siyahı gördüm Fısıldadığımda adını, bedenimden düştüm! Gerçeğin yansıması hayaline vurduğunda sesini yüreğime sermiştin çoktan Üstüme çöken bu sessizliğin; gülümseyişinin sonuna rast geldiğini bilmeliydim Karnımda kıpırdanan bir hayata döndüm yüzümü Sancısını mavi sandım, güldüm Mutlu olduğunda gözlerime akan maviydi teninin rengi, unutmadım gülüm Sana çarptığında ruhum çoktan ölmüştüm Oysa öpüşünle sarılmalıydı yaram Elimi tutmayı başarabilseydin eğer, tuttuğunda dirilebilseydim Ölgün ruh nasıl sevilirdi ki aşkın oynak kokusu burnunda tüterken? Yakarıya kilitlenmiş dişlerimi gıcırdatırken sus dedin; Sus-tum Bende kaldıkça çoğalan bir ıssızlık gibi yazdıklarım Şimdi onu sana verme zamanı Okuduğunda bu günlüğüne, bir günlüğüne, beni unuttuğunu hatırlaman için Bilerek yaşadığın yazgına ağıtlar yakma! Askıda kalmış sevda sözlerimin; sonuna koşan rüzgara konuşan yapraklarda titrediğini düşün! Düşündüğünde gülümse! Gülümsediğinde sus!