Özleme Dair

Ayrılık yüreğimi karıncalandırıyor nicedir

Beynimi uyuşturuyor özlemin


Çok sık birlikte olmasak bile benimle olduğunu bilmenin bunca yıl içimi nasıl ısıttığını yeni yeni anlıyorum


Yokluğun, hatırlandıkça yüreğime saplanan bir sızı olmaktan çıkıp sürekli bir boşluğa dönüşüyor


Sabahlara seni okşayarak başlamaları, akşamları her işi bir kenara koyup

seninle baş başa karşılamaları özlüyorum; oynaşmalarımızı,


yürüyüşlerimizi, sevimli haşarılığını, çocuksu küskünlüğünü


Nasıl da serttin başkalarına karşı beni savunurken; ve ne yumuşak,


bir çift kısık gözle kendini ellerimin okşayışına bırakırken


Ya da kolyeni çözdüğümde kollarıma atlarken


Hasta olduğunda, o korkunç kriz gecelerinde günler,


geceler boyu nöbet tuttuk başında O şen kahkahalarına yeniden kavuşabilmek için sessiz dualar ederek


"Atlattı" müjdesini kutlarken yorgun bedenindeki yaraları okşayarak, doktorun böldü sevincimizi: "Yaşayamaz artık bu evde


Yüksek binalar ve beton duvarların gri kentinde" dedi,


"O gitmeli Ve kendine yeni bir hayat çizmeli"


Bilsen ne zor, gitmen gerektiğini bile bile "Kal" demek sana


Ne zor, senin için ebedi mutluluğun beni unutmandan geçtiğini bilmek


Gitmeni asla istemediğim halde, buna mecbur olduğumuzu görmek ve sana bunları söyleyemeden "Git artık" demek


"Beni ne kadar çabuk unutursan, o kadar çabuk kavuşacaksın mutluluğa" demek sana ne zor


Sesimi, kokumu çekip alıvermek beyninden,

sesin, kokun hala beynimdeyken


Seni görmemek ve belki yıllar sonra karşılaştığımızda bana bir yabancı gibi bakmanı istemek senden


Yeni bir sevdayı yasakladığım kalbime söz geçirmek


Ve sonra kendi ellerimle bindirip seni yabancı bir arabanın arka koltuğuna, birlikte güneşlendiğimiz onca yazı,


yan yana titreştiğimiz onca kışı, paylaştığımız bunca acıyı,


onca kahkahayı ve bütün o uzak yeşillikleri katıp yorgun bedeninin yanına, arkadan pişmanlık gözyaşları dökmek ne zor


Ne zor hiç tanımadan seni emanet ettiğim bir şoföre "Hızla uzaklaş buradan ve gidebileceğin kadar uzağa git" demek


Yokluğunu beklemek, ne zor


Bunları düşündükçe, şu anda uzaklarda bir yerlerde üşüdüğünü sezinleyerek panikliyorum Bütün engelleri aşıp,

terk edilmiş caddeleri, kimsesiz sokakları, yalnız bulvarları arşınlayarak sana ulaşmak, sessizce başını okşamak, kulağına sevgi sözcükleri fısıldamak ve yavaşça üzerini örtmek geliyor içimden


Paylaştığımız bir mazinin, yitirdiğimiz bir geleceğe dönüşmesinden hicran duyuyorum


Gizli gizli hüzünlendiğim akşamlardan birinde,

terk etmişlere özgü bir terk edilme korkusunu da yüreğimin derinliklerinde duyarak sana koşmak,


yaptıklarım ve daha çok da yapamadıklarım için özür dilemek


ve "Dön bebeğim" demek istiyorum:


"Geri dön Kulüben seni bekliyor"


Can Yücel