İyi Niyet

“Dostum” dedi, yılışık yılışık


Sanki dostmuş gibi, sanki dostluktan anlarmış gibi, sanki dostum denildi mi dost olunabilirmiş gibi


“Nasılsın? Bugün çok solgun gördüm seni”


Dost kelimesini duyunca yumuşadı bizimki Eridi, aktı Bak dostmuşuz, dedi kendi kendine Darıldıydım, gücendiydim oysa Benden de dost mu olurmuş? Nasıl da mahkemeler kurduydum dün, asmaya kadar götürdüydüm işi


Yine büyük bir hata yapmış izlenimine kapıldı, suçladı durdu kendini Hay Allah, dedi, ne kötü fikirliyim ben İçim fesat, içim


İnsanlığından utandı, nefes almaklığından, adamım diye gezmekliğinden


Onca kötülüğe karşı mahkeme kurmaktı tek yapabildiği; o da için için Astıkları bir kere yüzüne gülünce ne mahkeme kalıyordu hayalinde, ne yargıç, ne de yargı


Böyle mahkeme kura, adam asa, geri pişman ola, kendine hüküm giydire geçti gitti ömrü


Saflık böyle bir şey olsa gerekti


Hatice Taşdelen