Oyuncu Olmak Yerine Seyirci Olmak

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-10-2012

Oyuncu Olmak Yerine Seyirci Olmak Hikayesi - Gerçek Hayattan Alıntıdır - Hikayeler - Havva Gülbeyaz

Sessiz bir fırtınanın gölgesinde hapsolmuş yüreğim

Dizginlenemeyen acıların mazisine� Hüzünler bağladım oltamın ucuna

Ağlamayı beceremeyen ben gülmeye de cesaretim yok

Elimde okuduğum romanın son sayfaları geriye doğru gitmeyi istedikçe siliniyor mürekkep izleri

Tekrardan yazmak mümkün olsaydı her satırında mutluluğu işlerdim

Elimizde değil kaderin romanını değiştirmek

Eleştirmekten öteye gitmeyen tartışmalar zihnimizde keşkesi ile kalıyor mazinin işlenmiş dokuları

Acıları hazırlayan sahneler ise iki kişi arasında süre gelen aşk oyunlarından başka bir şey değil

Bazı anlar pürüzsüz bulutlar bazı anlar amansız hüzünler

Hepsi ardı sıra diziliyor birde bakmışsın son yaprak

Oyun bitti dercesine perdeyi kapatıyorsun

Başka oyunda görüşmek üzere diyemiyorsun, korkuyorsun başka bir oyunun içine girmeye

Oyuncu olmak yerine yönetmen olmayı tercih ediyorsun

Kendin oyunun bir parçası değil oyunun yazarı oluyorsun

Dışarıdan gözlüyorsun oynayanları banal geliyor rolleri sonra da kendine bakıyorsun diyorsun ki �bir zamanlar bende o banal oyunculardan biriydim� aslında seviniyorsun oyunculardan birisi olmadığın için bazen de imreniyorsun oyuncu olabilmek için

İki bakış iki söz geçici mutluluklar adına aralanmış bir kapıdır diyorsun

O kapıyı aralayıp azıcık olsun gülümsemek istiyorsun hayata

Gelip geçeceğini bile bile maceraya atılmak istiyorsun ama o maceranın sonunda hüzünler olduğunu bildiğin için adım atmaktan korkup oyuncu olmak istemiyorsun

Seyirci olayım diyorsun ve seyrediyorsun dünyayı

Bu seyircilik ne kadar sürecek ve ne kadar mutlu edecek düşünmüyorsun

Herkes oyuncu olamaz ki diyorsun

Oyuncu olmaktan nefret ederek ve oyunculara kinle bakarak devam ediyorsun hayatına

Havva Gülbeyaz

07-10-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Oyuncu Olmak Yerine Seyirci Olmak Oyuncu Olmak Yerine Seyirci Olmak Hikayesi - Gerçek Hayattan Alıntıdır - Hikayeler - Havva Gülbeyaz Sessiz bir fırtınanın gölgesinde hapsolmuş yüreğim Dizginlenemeyen acıların mazisine� Hüzünler bağladım oltamın ucuna Ağlamayı beceremeyen ben gülmeye de cesaretim yok Elimde okuduğum romanın son sayfaları geriye doğru gitmeyi istedikçe siliniyor mürekkep izleri Tekrardan yazmak mümkün olsaydı her satırında mutluluğu işlerdim Elimizde değil kaderin romanını değiştirmek Eleştirmekten öteye gitmeyen tartışmalar zihnimizde keşkesi ile kalıyor mazinin işlenmiş dokuları Acıları hazırlayan sahneler ise iki kişi arasında süre gelen aşk oyunlarından başka bir şey değil Bazı anlar pürüzsüz bulutlar bazı anlar amansız hüzünler Hepsi ardı sıra diziliyor birde bakmışsın son yaprak Oyun bitti dercesine perdeyi kapatıyorsun Başka oyunda görüşmek üzere diyemiyorsun, korkuyorsun başka bir oyunun içine girmeye Oyuncu olmak yerine yönetmen olmayı tercih ediyorsun Kendin oyunun bir parçası değil oyunun yazarı oluyorsun Dışarıdan gözlüyorsun oynayanları banal geliyor rolleri sonra da kendine bakıyorsun diyorsun ki �bir zamanlar bende o banal oyunculardan biriydim� aslında seviniyorsun oyunculardan birisi olmadığın için bazen de imreniyorsun oyuncu olabilmek için İki bakış iki söz geçici mutluluklar adına aralanmış bir kapıdır diyorsun O kapıyı aralayıp azıcık olsun gülümsemek istiyorsun hayata Gelip geçeceğini bile bile maceraya atılmak istiyorsun ama o maceranın sonunda hüzünler olduğunu bildiğin için adım atmaktan korkup oyuncu olmak istemiyorsun Seyirci olayım diyorsun ve seyrediyorsun dünyayı Bu seyircilik ne kadar sürecek ve ne kadar mutlu edecek düşünmüyorsun Herkes oyuncu olamaz ki diyorsun Oyuncu olmaktan nefret ederek ve oyunculara kinle bakarak devam ediyorsun hayatına Havva Gülbeyaz