Pervane Ve Ateş

Pervane Ve Ateş Yazısı - Ayrılıkla İlgili Hikayeler - Hasretlik Yazıları
Ayaklarınızın yere basmadığını, sesinizin çıkmadığını, ellerinizin olmadığını hissederseniz ya bazen tam olarak öyleydim



Yürüyüp yanına kadar gitmek, onu çok özlediğimi söylemek, taze tenine dokunmak istiyordum ama tüm yetilerimi kaybetmiş gibiydim Sadece gözlerim görüyordu İçimden “şükürler olsun” diyordum, gözlerim görebildiği için, O’nu görebildiği için…


Konuşmaya başladı… Her söyleyeceği sözü merak ediyordum Korkuyordum… Evet, korkuyordum Bana “kabuk tuttuğunu sandığın yaranı bir kere daha kanatmak, neleri kaybettiğini göstermek için geldim” demesinden korkuyordum Eğer böyle düşünüyorsa kalp krizi geçirip orada ölebilirdim…


Feraye!


Sana gelmeden önce neler söyleyeceğimi defalarca tekrar etmiştim aynanın karşısına geçip Mimiklerimi, kelimelerimi, serin duruşumu hazırlamıştım Seni gördüğüm an, hepsi uçup gitti… Evet, bize bu acıları yaşattığın için sana kızgınım Saniyeler içinde düşüncelerim değişiyor Bir yanım “hadi hemen burada git!” diyor diğer yanım “hayır, artık burada kalmalısın” diyor Ne yapacağımı, ne söyleyeceğimi bilemiyorum Pervane ve ateş gibi hissediyorum… Sen parlıyorsun, ben etrafında dönüyorum Pervane, bilir sonunun ateşten geleceğini… Yine bilir ki pervane; aşk ateştedir Sana yürüyorum, korkuyorum, engelleyemiyorum… Sen seversin, bilirim “Aşk için ölmeli, aşk o zaman aşk” dersin… Bir pervaneyle yaşayacak gücüm yok ama aşk onun etrafında, biliyorum… Yardım et bana, söz ver bana…


Cihan!


Hatırlıyor musun? Benim gençliğimi, senin olgunluğu sanata dönüştürdüğü için sevdiğimiz, adımı değiştiren, bizi meşrulaştıran Vladimir Nabokov’un romanını… "Hayatımın ışığı, kasıklarımın ateşi Günahım, ruhum; dilin ucu damaktan dişlere doğru üç basamaklık bir yol alır, üçüncüsünde gelir dişlere dayanır Aslında hiç bitmeyecek bir arayış”

Kim pervane? Kim ateş? Bilemiyorum Ben mi dönüyorum etrafında yoksa sen mi? Sonum senden gelse de sana gelmek istiyorum…


Feraye Demir