Tek Kişilik Hayat

Bırakıp gittiğim kıyılara dalgalar dokunmamış sanki Lakin ne ben kalmışım eskisi gibi ne de kıyıdakiler… Araya boşluk girmiş Sensiz, boşluk, bensiz Beyin ne yapsa hatırlıyamıyor boşluğun doldurduğu zamanı Hayat yalnızca boşluk öncesi ve boşluk sonrasıyla sınırlı
…
Perde açılır Sahnede Antonyo belirir Koşar, koşar, sisin içinde kaybolur Haykırır etrafını kaplayan sise karşı: Hey ortalığı kaplayan duman, nedir bu bilinmezlik? Sahnede sadece duman görünür Görünmeyen Antonyo olduğu yere yığılır ve tekrar tekrar sorar: Nedir bu bilinmezlik? Bir fırtına o kopar o dakika Sular Antonyo’yu kıyıya sürükler Ve sahne kapanır
…
Görüyorsunuz ki insan hayali için bir drama yaratmak bu kadar kolay Yukarıda örnek verilen oyun pekala başka şekillerde de kurgulanabilirdi Ancak insan psikolojisinin trajediye yakınlığı böyle dramatik oyunların doğuşuna sebep oluyor
İnsanın çalkantılı yapısı içerisinde elbette ki buhranlı dönemlerinin de olduğu yadsınamaz bir gerçektir Bu dönemler bazen içinden çıkılamaz gibi görünebilir Ama bu, sadece insanın kendine biçtiği rolün o kurguya uygun hale getirilmesinden meydana gelen alevlenmeden ibarettir Üzülmeye meyyalseniz gördüğünüz her şeyi o hüznün bir parçası kabul edersiniz Yok eğer meyliniz mutlu olma haline karşı ise bu defa da her olay sizin için o mutluluğun bir kıvılcımı gibi olur Yani iyiyi iyi yapan da kötüyü kötü yapan da bizim o eyleme yüklediğimiz anlamla doğrudan ilintilidir
Bizler her birimiz tek kişilik dünyamızda kafamızda tasarladığımız oyunu oynamakta kendimize roller ediniriz Bu roller de daima bizim istediğimiz şekilde sergilenir Ağlamak isteriz geçmişte kalan bir manzaranın tekrarı buna bahane olur Gülmek isteriz bir anne sesi bile kafi gelir bize Hayat ister istemez bu öznelliğini her insan için muhafaza eder Bu nedenle değil midir ki her hayat tek kişiliktir birinin bir diğerinin düşünce dünyasına hükmedemediği, müdahil olamadığı yerde

Hatime AKYOL
13 Mayıs ‘10/prş