Yaş’Lanıyorum

Evet yaş’lanıyorumBir yılı daha geride bıraktımİyisiyle kötüsüyle, acısıyla tatlısıyla, tamamlanmış ya da yarım kalmış her şeyiyle, bir yıl daha hızla kayıp geçti ömrümden

”Geçen gün ömürdendir” (1)

İnsanoğlunun makûs kaderi olsa gerek, küçükken büyümeye, büyüdükten sonra ise çocukluğa özenmek ”Her yaşın ayrı güzelliği var bilirim” (2), ama şu bir gerçek; çocukluktaki safiyet kimsede kalmıyor büyüdükçeVe o zamanlara has tatlar da öyleBu nispette her geçen yıl ve her geçen gün biraz daha fazla özlüyorum çocukluğumuKi o zamanlar daha az şey kayıp gitmişti ellerimden ve ehemmiyeti daha az olan şeylerBüyüdükçe daha çok şeye sahip olsak da, o nispette artıyor yitiğimiz ve yitikliğimizBiz büyüyoruz ve bizimle birlikte büyüyor içimizde bazı şeylerBiz büyüyoruz ve içimize dışımıza sığmıyor bir şeylerÖrneğin kelimelerOnlar da sığmıyorlar bir yereMuzip bir çocuk gibi oluyor, sahip olamıyoruz bazen kelimelereKimi zaman bir öfke arbedesinde çıkıveriyorlar dudaklarımızın arasındanKimi zamansa bir hayal kırıklığı neticesi, firar edip kaçıyor kalp aralığımızdanKelimeler de çocuk gibilerAma çocukluğum kadar uzak/ta değiller…

Evet, belki her yıl çocukluğumdan biraz daha uzaklaşıyorumÇevremde büyüdüğüm imâsını güden bakışlar her geçen gün biraz daha artıyor belkiBelki parklardaki salıncaklara bile oturtmuyorlar artık beniAma içimde bir yerlerde hâlâ var olma savaşı veren bir çocuğun varlığını henüz bilmiyorlarO çocuğun diliyle ve inatla sesleniyorum şimdi onlara;
“Küçüğüm, daha çok küçüğüm…” (3)

Ve her yılın şükrünü eda ediyorum yine/yeniden…
İçimde var olan o çocuk hüznüyle…

Hüzün Seli / Bir Yaş Yazısı