Ben Hep En Çok Sevdiklerimi Terk Ettim

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-10-2012

Ben Hep En Çok Sevdiklerimi Terk Ettim Yazısı - Ben Hep En Çok Sevdiklerimi Terk Ettim Elif Ayvaz - Elif Ayvaz Yazıları

Rüyada gibiyim

Loş bir fanus gibi evin içi

Eşyalar büyüyüp küçülüyor, uzayıp kısalıyor

Oturduğum koltuk çok rahat; yumuşacık

Uykum var gibi

Yok gibi

Gözlerimle bütün evi dolaşıyorum

Oda; içinde bulunduğum oda, eşyalar, karanlık, perdesiz pencere, duvardaki fotoğraf; yüzler her zaman biraz silik, boyları dökülmüş kapı, boş salon, koridor, kapı; mutfak kapısı, yerlere saçılmış tabaklar, açık kalmış balkon kapısı, uçuşan perde

Parmak uçlarımla dokunuyorum tüm bu kırık dökük eşyalara, bahçedeki telleri ellerimi dayayıp hızla yürüdüğüm gibi

Dışarıda şiddetli bir yağmur yağıyor

Cama çarpıyor taş şiddetinde, açık kapı gıcırdıyor

Geride bıraktıklarımı düşünüyorum

Sevdiğim tüm adamları

Bırakmak zorunda kaldıklarımı, istemeye istemeye bıraktıklarımı, kızdıklarımı

Ne çok yol yürüdüm bu yolda

Tek başıma

Ne çok hırpaladım kendimi, insanları

Hep doğru bildiğim yolda yürümeye çalıştım ben

Fakat eğilmez bükülmez doğrularım yok benim

En doğrusu hangisiyse ona yönelebilirim, pek tabii

Ama karşımdaki de benimle birlikte yönelmeli

Yalnız başıma yürürsem ardımda kalır yanımdaki

Gelmezse onu orada bırakmak zorunda kalırım

Acımaz mı canım? Acır tabii

Ama yapacak bir şeyim kalmıyor işte o noktada

Ama bir türlü anlatamıyorum bunu insanlara

Oysa ben en çok sevdiklerimi terk ettim!

Ne çok ev değiştirdim içimdeki kentin sokaklarında

Ne çok insanla düştüm kalktım

Şu an içinde bulunduğum ev de son aşkımdan geriye kalan

Biraz sonra bu evi de terk edeceğim

Başka bir şehre göçeceğim ama bu kez

Başka bir kalbin sokağında küçük bir ev tuttum bu kez

Bir kez de böyle deneyeceğim

Belki böyle mutlu edebilirim içimdeki küçük aşk kırgınını

Elif Ayvaz

07-10-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Ben Hep En Çok Sevdiklerimi Terk Ettim Ben Hep En Çok Sevdiklerimi Terk Ettim Yazısı - Ben Hep En Çok Sevdiklerimi Terk Ettim Elif Ayvaz - Elif Ayvaz Yazıları Rüyada gibiyim Loş bir fanus gibi evin içi Eşyalar büyüyüp küçülüyor, uzayıp kısalıyor Oturduğum koltuk çok rahat; yumuşacık Uykum var gibi Yok gibi Gözlerimle bütün evi dolaşıyorum Oda; içinde bulunduğum oda, eşyalar, karanlık, perdesiz pencere, duvardaki fotoğraf; yüzler her zaman biraz silik, boyları dökülmüş kapı, boş salon, koridor, kapı; mutfak kapısı, yerlere saçılmış tabaklar, açık kalmış balkon kapısı, uçuşan perde Parmak uçlarımla dokunuyorum tüm bu kırık dökük eşyalara, bahçedeki telleri ellerimi dayayıp hızla yürüdüğüm gibi Dışarıda şiddetli bir yağmur yağıyor Cama çarpıyor taş şiddetinde, açık kapı gıcırdıyor Geride bıraktıklarımı düşünüyorum Sevdiğim tüm adamları Bırakmak zorunda kaldıklarımı, istemeye istemeye bıraktıklarımı, kızdıklarımı Ne çok yol yürüdüm bu yolda Tek başıma Ne çok hırpaladım kendimi, insanları Hep doğru bildiğim yolda yürümeye çalıştım ben Fakat eğilmez bükülmez doğrularım yok benim En doğrusu hangisiyse ona yönelebilirim, pek tabii Ama karşımdaki de benimle birlikte yönelmeli Yalnız başıma yürürsem ardımda kalır yanımdaki Gelmezse onu orada bırakmak zorunda kalırım Acımaz mı canım? Acır tabii Ama yapacak bir şeyim kalmıyor işte o noktada Ama bir türlü anlatamıyorum bunu insanlara Oysa ben en çok sevdiklerimi terk ettim! Ne çok ev değiştirdim içimdeki kentin sokaklarında Ne çok insanla düştüm kalktım Şu an içinde bulunduğum ev de son aşkımdan geriye kalan Biraz sonra bu evi de terk edeceğim Başka bir şehre göçeceğim ama bu kez Başka bir kalbin sokağında küçük bir ev tuttum bu kez Bir kez de böyle deneyeceğim Belki böyle mutlu edebilirim içimdeki küçük aşk kırgınını Elif Ayvaz