Sevdiğinden Ayrılmak

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-10-2012

sevdiğinden ayrılmak zorunda kalmak - pişmanlık hikayesiVakit ilerledikçe kent ışıkları da sesleri gibi kaybolmaya başlamıştı

Şehir kaplumbağa gibi korkulardan kaçmak için sığınmıştı kabuğuna

Hava çok soğuktu

Çatı katımdan görünen pencerelerin arkası buğulanmıştı

Camların kenarları buz tutmuştu

Ellerim çok üşüyordu elimde eldivenlerim vardı ve yazmaya çalışıyordum

Ayağımdaki kalın babadan kalma postallar bile ayaklarımın morarmasını engelleyemiyordu

Soğuğu düşünmemeye çalışarak daktiloya vuruyordum parmaklarımı

Daktilom yatağımın üzerindeydi ben yerde oturup yazıyordum

Yazmalıydım

Zaman zaman tek odası ve bir küçük küvetli banyosu olan çatı katımın bir yerine gözüm takılır ve ne kadar zaman bilmem sanki orayı hiç görmemiş gibi bakar bakardım

Giysi dolabım -gerçi ona dolap bile denmezdi ya-kumaştandı

Çoğu zaman kapamazdım fermuarını da

Dağınıklığını saklayacak kıyafetim olmazdı ki hiç

Varım yoğum bu tek odalı kat, daktilom, yatağım ve biraz ıvır zıvırdı

Yazardım, parmaklarım acırdı daktilonun tuşlarına vururken

Tuşlar sertti ve ben vururken sanki acı çekermiş gibi kesik kesik inlerlerdi

Yanlış vuramazdım onlara

Herşeyimdi yazılarım beni kurtaracaktı onlar

Belki ilerde bir yazar olurum diye gündüz bir bulaşıkçıda çalışır, gece yazardım

Ve bir kadın severdim üşürken

Her sabah aynı duraktan aynı otobüse binerdik

Hiç yüzüme bakmazdı

Her sabah aynı saatte aynı yerden binerdik otobüse ama hiç bakmazdı

Başı önde belki işi -belki baka birşeyi işte- düşünür gibi gözükürdü

Hiç konuşamazdım

Ellerim ceplerimde bakardım sessizce başını kaldıracak mı diye

O hiç bakmazdı

Bulaşıkçıya varır varmaz yıkamaya başlardım akşamdan kalmış bulaşıkları

Üşürdü ellerim

Yazdıkça umudum tükenirdi

Yazdıkça düşüncelerim benim içimden çıkmak için savaşır olurdu

Git derdi bir yanım

Gece ışıkları yanmayan şehre git

Yemek servisine de başlamıştım

Sabah bulaşık yıkardım, öğlenleri genelde yemek ısmarlayan çok olurdu, kıramazdı onları ustam gönderirdi beni servise

Acaba hiç tanınmazmıydım diye düşünürdüm Ozan Yıldız’a rastlamasaydım diye düşünüyorum bu sıralar

Keşke diyorum o ölmeden ona duyduğum saygıyı sevgiyi biraz daha anlatabilseydim, Beni bulaşıkçıyken tanıyıp bu yazarlık günlerime getiren o, yıllar öncesine kadar bana babalık eden adama

Ve bir pişmanlığım, bir keşkem daha var

Duraktaki kızı keşke bir daha görebilseydim

O kendini öldürmeden önce keşke onu sevdiğimi söyleyebilseydim

Belki de aşklar ben üşürken gelirdi

alıntı

07-10-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Sevdiğinden Ayrılmak sevdiğinden ayrılmak zorunda kalmak - pişmanlık hikayesiVakit ilerledikçe kent ışıkları da sesleri gibi kaybolmaya başlamıştıŞehir kaplumbağa gibi korkulardan kaçmak için sığınmıştı kabuğunaHava çok soğuktuÇatı katımdan görünen pencerelerin arkası buğulanmıştıCamların kenarları buz tutmuştu Ellerim çok üşüyordu elimde eldivenlerim vardı ve yazmaya çalışıyordum Ayağımdaki kalın babadan kalma postallar bile ayaklarımın morarmasını engelleyemiyordu Soğuğu düşünmemeye çalışarak daktiloya vuruyordum parmaklarımı Daktilom yatağımın üzerindeydi ben yerde oturup yazıyordumYazmalıydım Zaman zaman tek odası ve bir küçük küvetli banyosu olan çatı katımın bir yerine gözüm takılır ve ne kadar zaman bilmem sanki orayı hiç görmemiş gibi bakar bakardım Giysi dolabım -gerçi ona dolap bile denmezdi ya-kumaştandı Çoğu zaman kapamazdım fermuarını da Dağınıklığını saklayacak kıyafetim olmazdı ki hiçVarım yoğum bu tek odalı kat, daktilom, yatağım ve biraz ıvır zıvırdı Yazardım, parmaklarım acırdı daktilonun tuşlarına vururkenTuşlar sertti ve ben vururken sanki acı çekermiş gibi kesik kesik inlerlerdi Yanlış vuramazdım onlara Herşeyimdi yazılarım beni kurtaracaktı onlar Belki ilerde bir yazar olurum diye gündüz bir bulaşıkçıda çalışır, gece yazardım Ve bir kadın severdim üşürken Her sabah aynı duraktan aynı otobüse binerdikHiç yüzüme bakmazdıHer sabah aynı saatte aynı yerden binerdik otobüse ama hiç bakmazdı Başı önde belki işi -belki baka birşeyi işte- düşünür gibi gözükürdü Hiç konuşamazdım Ellerim ceplerimde bakardım sessizce başını kaldıracak mı diye O hiç bakmazdı Bulaşıkçıya varır varmaz yıkamaya başlardım akşamdan kalmış bulaşıkları Üşürdü ellerim Yazdıkça umudum tükenirdi Yazdıkça düşüncelerim benim içimden çıkmak için savaşır olurdu Git derdi bir yanım Gece ışıkları yanmayan şehre git Yemek servisine de başlamıştım Sabah bulaşık yıkardım, öğlenleri genelde yemek ısmarlayan çok olurdu, kıramazdı onları ustam gönderirdi beni servise Acaba hiç tanınmazmıydım diye düşünürdüm Ozan Yıldız’a rastlamasaydım diye düşünüyorum bu sıralar Keşke diyorum o ölmeden ona duyduğum saygıyı sevgiyi biraz daha anlatabilseydim, Beni bulaşıkçıyken tanıyıp bu yazarlık günlerime getiren o, yıllar öncesine kadar bana babalık eden adama Ve bir pişmanlığım, bir keşkem daha var Duraktaki kızı keşke bir daha görebilseydim O kendini öldürmeden önce keşke onu sevdiğimi söyleyebilseydim Belki de aşklar ben üşürken gelirdi alıntı