Kardeşin Ölümü

Kardeşin Ölümü Yazısı - Kardeşin Ölümü Seyit Ahmet Uzun - Seyit Ahmet Uzun Yazıları

Bir varmış bir yokmuş

Evvel zaman içinde

Yaramaz iki kardeş varmış

Bunlar birbirini hiç sevmez

Sürekli kavga ederlermiş

Anneleri gül yüzlü Ayşe hanım

Bunları uyarır,nasihat edermiş

Ancak söylediği güzel sözler

Rüzgarın tatlı esintisi gibi

Sadece kulaklarını okşarmış

Ama hiç yüreklerine işlemezmiş

Yemek için oturduklarında

Sen benim kaşığımı aldın

Ver ver o benim kaşığım

Sen benim bardağımı aldın

Ver, diye didişirlermiş

Sofrada bir kıyamet kopar,

Çaylar yere dökülürmüş

Anne yine çok sinirlenir

Ama yüreğindeki sevgi pınarı

Coşkuyla akar sakinleşirmiş

Babaları eve geldiğinde

O yaranmaz iki çocuk gider

Sanki yerine iki melek gelirmiş

Sakin ve uyumlu olurlarmış

Annenin merhameti ezilir

Ayaklar altına alınırken

Babanın öfke bulutları

Baş tacı edilirmiş

Anne buna çok üzülse de

Sevgisi yine ağır basar da

Şikayet etmezmiş babalarına

Cennet ayaklarının altındayken

Bu yaramaz iki kardeş

Anne sevgisini ayaklar altına almış

Kavga ederek birbirleriyle,

Sürekli üzerlermiş melek yüzlüyü

İşte bir gün kardeşlerden

Adı Sümeyye olanı yani küçüğü

Çok hem de çok hastalanmış

Yatağa düşmüş kalkamamış

O canlı hareketli Sümeyyeden

Hiçbir eser kalmamış

Abisi yanına geldiği zaman

Gözlerinin maviliğinde sanki

Hüzün bulutları geziyormuş

Celal ise onu öyle görünce

Annesinin eteğine sarılıp,

Gözyaşlarını yağmur gibi

Rahmet olsun diye indiriyormuş

Anneciğim, anneciğim diyormuş

Kardeşim ne zaman kalkacak

İyileşecek değil mi anneciğim?

Ben onu çok seviyorum

İyileştiğin zaman Sümeyye

Bardağımı,kaşığımı sana vereceğim

Ne dersen de yapacağım söz,

Çünkü kardeşsiz bir dünya

Karanlık,sessiz ve kötü

Seni çok ama çok seviyorum

Benim güzel Sümeyyem demiş

Sümeyye solgun ve bitkin

Bir gül gibi solmuş renksiz yatıyormuş

O yaramazlık yapan ayakları

Hareketsiz uzanmış yatağa

O söz çeviren üzen dili de

Sanki bantlanmışcasına sessizmiş

Gözleri annesine söz veriyormuş gibi

Açılıp kapanıyormuş arada

Seni bir daha üzmeyeceğim,

Ağabeyimle kavga etmeyeceğim

Benim güzel anneciğim

Ama can kuşu o hayat veren kuş

Daha fazla dayanamamış

Sümeyye'nin çektiği acısına

Cennete götürmek için

O küçük ve masum yavruyu

Ayrılıvermiş solgun bedeninden

Söz veren gözleri açık kalmış

Keşke dinleseydim annemi

Üzmeseydim onu dercesine

Annenin gökkuşağı solmuş

Renklerden karası kalmış

Şefkat elleri yumuşakça

Uzanıvermiş açık gözlere

Sessiz bir şekilde kapatıvermiş

O esnada Celal'in ruhunda

Kocaman fırtınalar kopmuş

Kardeşim kardeşim Sümeyye

Feryadı göklerde çınlamış

Hüzün yağmurları süzülüvermiş,

O masum yanaklarından

Şunu iyice anlamış abi Celal

Sevgi ancak yaşarken

Gösterilirse anlamlı olurmuş

Allah'ım demiş küçük yüreğinde

Kardeşler ölmeden anlasınlar

Birbirinin kıymetini

Ve üzmesinler kırmasınlar birbirini

Ölüme terk etmesinler sevgiyi

Ancak kardeşine duyduğu sevgi

Sümeyye'nin kefenine sarılarak

Toprağa gömüldü onunla



Seyit Ahmet Uzun