Bağlanmayacaksın

Bağlanmayacaksın

Seni seviyorum Eyy dünya…
Aslında sevmekle kalmayıp sana nasıl bağlıyım bilemezsin
Bağlıyım ama senden zaman zaman nefret ettiğim anlarda oluyor
Neden senden nefret ediyorum ya da neden sana ait olandan uzaklaşmak istiyorum bilemiyorum Sanırım kafam karma karışık
Med ve cezirler yaşıyorum…
İçimdeki yüksek Richterli depremlerin hasarını onarıp toplayamamışken, olur olmaz artçılarla sen den kalan son enkazlarımda yıkılıveriyor…
Ama şunu çok iyi biliyorum ki hiç bir şeye çok bağlanmayacaksın
Bağlanmak bazen bir acı, bazen bir trajedi getiriyor bana Neye bağlansam benim olduğunu düşünürken aslında bana ne kadar uzak olduğunu hissediyorum Sonra bana mutsuzluk veriyor
Sahiplenmeyeceksin ki bu dünyayı ve bu dünya ya ait olanları ayrılması ve bırakması o denli kolay olsun
Ceketini omzuna alıp arkana bakmadan gidebilme cesaretini gösterebilmelisin Yürekli ol, arkana bakmadan gittiğinde acılanma, ağlama…
Bir çocuk neşesiyle bırak ve öylece git
Oysa hayır hayır bağlanmayacaksın
Varsın senin olsun her şey… Sadece mutluluğu istiyorum Onu kollarıma alıp bir bebek gibi sallamak istiyorum… Ama ona kayıtsız şartsız bağlanarak değil Bir gün elimden kayabileceğinin hesabını yaparak… Ve böylelikle çok büyük hayal kırıklığı yaşamayacağım
Yani her şeye hazırlıklı olacağım…
Tek alternatifimin senin olmadığını bileceğim Mutlulukta olduğu gibi… Sonunda ona da bağlanmayacağım…
Sanırım bu dünyaya gerektiğinden çok bağlanıyoruz Her şeyimiz, arabamız, evimiz, malımız, mülkümüz olsun istiyoruz
Hatta bazen maddesel olanlarımıza o kadar önem veriyoruz ki, onlar bizim yaşamsalımız oluveriyor Bir arabamız varsa 2 olmasını, ya da bir yerine 2 evimizin olmasını istiyoruz Yani gözümüz kadar aslında gönlümüzde doymuyor Sahiplenme ve bağlanma duygusu o kadar fazla ki… Egosantrizm(Bencillik) o kadar içlerimize işlemiş ki… Biz yerine ben diyoruz Ben, Ben, Ben…


Nevzat ÖZER
Psikolojik Danışman
“21 YY da anne ve baba olmak isimli kitabın yazarı”