Vatan Canım Sana Feda-Sürekli Öykü

**Prof. Dr. Sinsi** · 06-24-2012

Birden iki çocuk çıktı ortaya

Yakınlarda bir köy olmalıydı

Onlar da su içtiler

Kıyafetlerinin eskiliği ve yamalar hemen dikkat çekiyordu

Lastik ayakkabılarının sağı solu delinmiş, parmakları görünüyordu

Kısa saçları, yuvarlak yüzleri ve çekik gözleriyle birbirlerine benziyorlardı

Kardeş olmalıydılar

Daha kısa boylu olanın bir ayağı aksıyordu

Ya akraba evliliği yapılmış ya da doğumda bir aksilik olmuştu

Her ne olmuşsa, ayağı aksıyordu işte

Üstelik yalnız da sayılmazdı

Çünkü ülkemizde altı milyona yakın engelli insan vardı

Değişik nedenlerle günlük yaşantılarında, fiziksel problemler yaşayan bunca insan

Bir tekerlekli sandalyeye sahip olduğunda dünyalar kendilerinin olan; ama sonra da bu sandalye ile otobüse binemeyen, merdivenlere takılıp inemeyen, sinemaya, tiyatroya, alışveriş merkezine gidemeyen ve bir tuvalete bile giremeyen birçok insan

Onların, hor gözle bakışlara tahammülleri yoktu

Acımamızı, üzülmemizi de istemiyorlar, bizden sadece insanca ve eşit davranışlar bekliyorlardı Güçleri yettiğince çalışmayı, üretime katılmayı ve sıradan bir yurttaş olmayı arzuluyorlardı

Kimi işitemiyor, kimi konuşamıyor, kimi yürüyemiyor, kimi de göremiyordu belki; ama onlar hissedebiliyordu Çünkü onlar insandı

Çeşmenin yanında birkaç küçük kuş belirdi

İçlerinden birisi, diğerleri gibi rahat hareket edemiyordu

Kör bir avcı saçması ya da haylaz bir oğlanın sapanından fırlayan taş, sol kanadının neredeyse yarısını alıp götürmüştü

Ayağı aksayan çocuk bunu görünce, susayan kuşa, elindeki ekmekten kopardığı kırıntıları uzattı

Ürken kuş, bir iki adım geriye sıçradı

Çocuk
iyi niyetini belli eden sakin tavrıyla bir kaç kez daha uzattı avucunu ve kırıntıları yere bıraktı

Kuş, çekinerek de olsa usul usul yaklaştı ve çocuğun ekmeğini onunla paylaştı

“Dert çekmeyen halden anlamaz!” demiş atalarımız

Anlamak için ise başımıza kötü bir iş gelmesini mi beklemeliydik acaba?

İki kardeş koşarak uzaklaştı yanımızdan

Bir merhaba bile diyememiş, adlarını bile soramamıştık

Dönüş yolunda Mustafa söylendi:

–Çocuklara üzüldüm Metin Ağabey!

–Ben de üzüldüm Mustafa

Dünyaya getirmek iş değil ki! Bu çocuklara bir gelecek vermek, beslemek, giydirmek, okutmak lazım!

–Başka ne yapabilirler ki Metin Ağabey? Güçleri ancak bu kadar

Hem “Çocuğu veren Allah, rızkını da verir!” derler

Yedikleri iki lokma ekmek işte!

Sayfa 22 (Arkası Yarın)

06-24-2012	#5
Prof. Dr. Sinsi	Vatan Canım Sana Feda-Sürekli Öykü Birden iki çocuk çıktı ortaya Yakınlarda bir köy olmalıydı Onlar da su içtiler Kıyafetlerinin eskiliği ve yamalar hemen dikkat çekiyordu Lastik ayakkabılarının sağı solu delinmiş, parmakları görünüyordu Kısa saçları, yuvarlak yüzleri ve çekik gözleriyle birbirlerine benziyorlardı Kardeş olmalıydılar Daha kısa boylu olanın bir ayağı aksıyordu Ya akraba evliliği yapılmış ya da doğumda bir aksilik olmuştu Her ne olmuşsa, ayağı aksıyordu işte Üstelik yalnız da sayılmazdı Çünkü ülkemizde altı milyona yakın engelli insan vardı Değişik nedenlerle günlük yaşantılarında, fiziksel problemler yaşayan bunca insan Bir tekerlekli sandalyeye sahip olduğunda dünyalar kendilerinin olan; ama sonra da bu sandalye ile otobüse binemeyen, merdivenlere takılıp inemeyen, sinemaya, tiyatroya, alışveriş merkezine gidemeyen ve bir tuvalete bile giremeyen birçok insan Onların, hor gözle bakışlara tahammülleri yoktu Acımamızı, üzülmemizi de istemiyorlar, *bizden sadece insanca ve eşit davranışlar bekliyorlardı* Güçleri yettiğince çalışmayı, üretime katılmayı ve sıradan bir yurttaş olmayı arzuluyorlardı Kimi işitemiyor, kimi konuşamıyor, kimi yürüyemiyor, kimi de göremiyordu belki; ama onlar hissedebiliyordu Çünkü onlar insandı Çeşmenin yanında birkaç küçük kuş belirdi İçlerinden birisi, diğerleri gibi rahat hareket edemiyordu Kör bir avcı saçması ya da haylaz bir oğlanın sapanından fırlayan taş, sol kanadının neredeyse yarısını alıp götürmüştü Ayağı aksayan çocuk bunu görünce, susayan kuşa, elindeki ekmekten kopardığı kırıntıları uzattı Ürken kuş, bir iki adım geriye sıçradı Çocuk iyi niyetini belli eden sakin tavrıyla bir kaç kez daha uzattı avucunu ve kırıntıları yere bıraktı Kuş, çekinerek de olsa usul usul yaklaştı ve çocuğun ekmeğini onunla paylaştı “Dert çekmeyen halden anlamaz!” demiş atalarımız Anlamak için ise başımıza kötü bir iş gelmesini mi beklemeliydik acaba? İki kardeş koşarak uzaklaştı yanımızdan Bir merhaba bile diyememiş, adlarını bile soramamıştık Dönüş yolunda Mustafa söylendi: –Çocuklara üzüldüm Metin Ağabey! –Ben de üzüldüm Mustafa Dünyaya getirmek iş değil ki! Bu çocuklara bir gelecek vermek, beslemek, giydirmek, okutmak lazım! –Başka ne yapabilirler ki Metin Ağabey? Güçleri ancak bu kadar Hem “Çocuğu veren Allah, rızkını da verir!” derler Yedikleri iki lokma ekmek işte! Sayfa 22 (Arkası Yarın)