Vatan Canım Sana Feda-Sürekli Öykü

**Prof. Dr. Sinsi** · 06-24-2012

Nermin Öğretmen beni başıyla onayladı

Yüzünün biraz değiştiğini gördüm:

–İyi dediniz Metin Bey! Evet, düşmanı olurlar! Bunun acı örneklerini hep birlikte yaşamadık mı? Kandırılan bazı vatandaşlarımızın kendi kardeşlerine kurşun sıktıklarını görmedik mi? Binlerce anne, tabutlarda yatan oğullarına sarılıp da ağlamadı mı? Az mı döküldü bebeklerin, çocukların, babaların kanları? Az mı söndü ocaklar? Bu milleti, bu toprakları bölmeye, parçalamaya kalkmadılar mı? Gidebileceğimiz, yaşayabileceğimiz daha kaç tane Türkiye var? Bize ait başka bir toprak, başka bir vatan daha var mı? Varsa nerede var? Var da biz mi bilmiyoruz?

BİR DEMET PAPATYA

Aşağıda büyükçe bir dere büklüm büklüm bükülüyor, yakaladığı toprağı, süzüle süzüle alıp götürüyordu

Yolda çalışmalar vardı

Otobüs yavaşladı

Bir tepeyi aşıyorduk

Arabamızın altına, yanına sıçrayan taşların sesleri bize kadar geliyor ve kaptan artık daha dikkatli kullanıyordu

Biraz daha yavaşladı

Az sonra, yanına yardımcısı geldi

Bir şeyler konuştular; ama anlamadım

Uygun bir yerde durup aşağıya indi

Bir iki dakika sonra da geri döndü

İçten bir tavırla özür diledi ve “Otobüste bir problem var, yarım saat kadar burada kalacağız

” dedi

Mustafa, aşağıya inmeyi ve biraz dolaşmayı teklif etti

Bana da iyi geleceğini düşünüp, kabul ettim

Nermin Hanım ise; “Okumayı tercih ediyorum

” deyip, otobüste kaldı

Hava çok güzeldi

Orman, bütün o tepeyi gelin gibi süslemişti

Çam ve kekik kokuları burnumuzu yakıyor, kulaklarımız kuş cıvıltılarıyla doluyordu

Egzoz dumanlarından, kalorifer bacalarından, korna seslerinden eser yoktu

Otobüsün arızalanmasına sevinmiştim

Mustafa da öyle görünüyor, çiçek topluyordu

Eğilip, bir papatya kopardı

Sonra bir, bir tane daha

Bana bakmadan konuşmaya başladı:

Sayfa 19 (Arkası Yarın)

06-24-2012	#8
Prof. Dr. Sinsi	Vatan Canım Sana Feda-Sürekli Öykü Nermin Öğretmen beni başıyla onayladı Yüzünün biraz değiştiğini gördüm: –İyi dediniz Metin Bey! Evet, düşmanı olurlar! Bunun acı örneklerini hep birlikte yaşamadık mı? Kandırılan bazı vatandaşlarımızın kendi kardeşlerine kurşun sıktıklarını görmedik mi? Binlerce anne, tabutlarda yatan oğullarına sarılıp da ağlamadı mı? Az mı döküldü bebeklerin, çocukların, babaların kanları? Az mı söndü ocaklar? Bu milleti, bu toprakları bölmeye, parçalamaya kalkmadılar mı? Gidebileceğimiz, yaşayabileceğimiz daha kaç tane Türkiye var? Bize ait başka bir toprak, başka bir vatan daha var mı? Varsa nerede var? Var da biz mi bilmiyoruz? BİR DEMET PAPATYA Aşağıda büyükçe bir dere büklüm büklüm bükülüyor, yakaladığı toprağı, süzüle süzüle alıp götürüyordu Yolda çalışmalar vardı Otobüs yavaşladı Bir tepeyi aşıyorduk Arabamızın altına, yanına sıçrayan taşların sesleri bize kadar geliyor ve kaptan artık daha dikkatli kullanıyordu Biraz daha yavaşladı Az sonra, yanına yardımcısı geldi Bir şeyler konuştular; ama anlamadım Uygun bir yerde durup aşağıya indi Bir iki dakika sonra da geri döndü İçten bir tavırla özür diledi ve “Otobüste bir problem var, yarım saat kadar burada kalacağız” dedi Mustafa, aşağıya inmeyi ve biraz dolaşmayı teklif etti Bana da iyi geleceğini düşünüp, kabul ettim Nermin Hanım ise; “Okumayı tercih ediyorum” deyip, otobüste kaldı Hava çok güzeldi Orman, bütün o tepeyi gelin gibi süslemişti Çam ve kekik kokuları burnumuzu yakıyor, kulaklarımız kuş cıvıltılarıyla doluyordu Egzoz dumanlarından, kalorifer bacalarından, korna seslerinden eser yoktu Otobüsün arızalanmasına sevinmiştim Mustafa da öyle görünüyor, çiçek topluyordu Eğilip, bir papatya kopardı Sonra bir, bir tane daha Bana bakmadan konuşmaya başladı: Sayfa 19 (Arkası Yarın)