Sen Hiç Kendine Küstün mü?

Sen Hiç Kendine Küstün mü?





Ben küstümKimseye sormadan seni gönül tahtına oturttuğu için küstümİçimde yaşattım seniBahardı yüreğimde mevsimYazı görmeden kış geldiİçimde fırtınalar kopuyorArtık ne fark eder kiBen dondurucu soğukta güneşle yanıp kavruldumŞimdi gün güneş olsa, etrafım güllerle dolsa ne çıkarİçimde ölen biri varİçimde ölenle birlikte ölen bir ben var
Her damla gözyaşımla seni akıttım gözümdenSeninle sevdiğim herşeyi çıkartsam hayatımdan, çıkartabilsemSeni bana hatırlatan her şeyden adım adım uzaklaşıyorumBen ki sana koşmak isterken bunu yapıyorum ya, kendime inanamıyorumİçimden her gün, her saat, her dakika birşey kopuyorParçalanıyorum görüyor musun?
Kendimle hala küskünümBarışmayacağımArtık şarkı söylemek gelmiyor içimdenKimbilir, belki kağıt kalemle de küserimHerkese, herşeye sebepli sebepsiz küsmek, omzumu çekerek küçük bir çocuk edasıyla “banane” demek ve saatlerce ağlamak istiyorumBelki gözyaşlarımla bu acıyı da atarım içimdenSen üzülme!Küskünlüğüm, kırgınlığım sana değil!Ben sadece kendime küstüm


Sana söylemek isteyip de söyleyemediğim, boğazımda düğümlenen sözler kaldıYutkunmakta zorlanıyorumSanki göremediğim ama varlığını hissettiğim bir el kapatıyor ağzımıNefes alamıyorumYüreğime bir hançer saplandı sankiKimse görmüyor ama yüreğim kanıyor


Hani insan çok sıkıldığında, çok üzüldüğünde ıssız, sessiz herkesten uzak bir yerde yalnız kalmak ister ya, bende tam tersiBen kalabalık içinde kaybolmak ve kaybolan beni aramak istiyorum


İçimde bir yara varDünyanın hiçbir hekimi deva bulamazHiçbir ilaç yaramı kapatmazArtık buraya bahar gelmez, gün doğmazGüneşimi kaybettim, karanlığa müebbettim