|
Prof. Dr. Sinsi
|
Yar Elinde Küle Dönüşecek Bir Yüreğin Siparişi Verildi Geceden
Tesadüf
Dibi delinmiş dünyanın Burcu burcu göz yaşı Yarelendik
Bir sisin olağanca karanlığına parelendik Daldıkça koca dehliz, daldıkça ateşten hareler Bitti denilen umutların peşinde, “son bir defa” daha dilendik Nefeslendik ! İstiyorduk bir taze huzur, bir tatlı göz (y)aşı Gözleri gülen bir yare harelendik
Dil uzatılıyordu görkemli mabetlerimize Oysa eksik mutluluklarımız vardı ve ben eksik bir grafikte mutluydum Tılsımlı bir göz yaşı değince avuçlarıma, kan birikti sanıyorlardı Bayram oluyordu onlara Oysa mutluydum
Peki neydi tesadüflerimiz, an’ı gelince yeşeren yakarış ağacımı? Sözün sessizliği neydi; iç konuşmalarım mı?Ya da bir karanlığın ürkekliği mi?
Sınanıyorduk bilinmedik bir seslenişte
Kaç umut daha aç kalacaktı, kim bilir? Eteğimden dökülen kirli gözler, dizimde ağrı oluyordu Hangi akşama sığınsam, gün ağarıyordu Gün ışığında an-be-an açıkta kalıyordu korkularım Saklanabildiğim kadar saklanıyordum ben , çarşaf altlarında, vitrin köşelerinde Unutuyordu(m) hatırladıklarımı Başımı çarpıp yer yüzüne,hafızamı kaybedip, savunuyordum kendimi; “Sorumlu değilim sözlerimden, yaptıklarım bana ait değil”
Sadece sen vardın “güzel olan” Bir tek sen
Kimliğini çıkaramadığım, hatırlasam canımı yakar sandığım, tüm gücümle hatırlamaya çalıştığım sendin Sadece güzel olan sen “Yolculuklarımda yalnızlığım, bir bilinçaltı, bir hayal, bir hayat kaybı, bir tesadüf işte”diyebildiğim, sen vardın Sislerin ardından yarıpta karanlığı, elimden tutacak olan ansızın, yine sen Sadece güzel olan sendin diyordum, bir tek sen
Kötü kalpli insanların düzmece fiyaskolarına rastladım Sahi neydi mutsuzluktan mutluluk çıkardıkları? Bırakıp gittikleri mi?Gitmesini zorunlu kıldıkları mı? Ardındaki zevk-i sefa Akıtmaz mıydı gidene yüreğinden bir dökümlük kanı? Sızı olmaz mıydı hiç,onun yüreğinden akıttıkları?
Gece güne değmeden önce söyleyeceklerim var
Gündüzden önce uyanmak başkadır Gecenin o bitmeyen uğultusu içinde, rüzgarın ağaç yapraklarıyla seyri bir başka Bir tek dalın bile kıpırdamadığı bu günlerde, gündüzle gece arası o tek anda bir ılık rüzgar eser ya, işte ondan bahsediyorum
Tüm şer kırıntıları gecenin karanlık kuşağında asılı kalmıştı Ben günden önce uyanmıştım; bir hafiflik ve ince, hoş bir yalnızlık düşmüştü içime Kıvamı yerinde; acımın da, yalnızlığımın da, rüzgarımın da
Keyfime diyecek, öykümeyse söyleyecek söz kalmamıştı Sükutun en derini gelmeliydi acı bitince Bir hafiflik ki öyle ince, öyle hoş bir sadelikti, ki lügatimde adına “yalnızlık”ta denirdi
İlk kez huzurlu bir gidiş uğurluyordum, huzurlu ölümlere yumuyordum gözümü Tüm yaşanmışlıkların somurtan yüzüne inatla yaşayamadıklarımdan dövünmüyordum Ölmüyordum bu kez Rüzgar şiddetleniyordu iç sesimi duydukça
Ölmüyordum bu kez
Korkmuyordum Ölü bir aşk nefesini dualarla soluyordum, sonra uğurluyordum içimden Terk ediyordum bir bir acılarımı En sevdiğime “terk ediyordum” acılarımı gizliden gizliye
Mazot kokulu şehrin iç tabanlarına satıyordum düşsüzlüğümü İstanbul’un dilinden bir türlü düşmemişti öfkelerim Anlatıyordu sorgusuz, sualsiz Kavgalarım bir tatlı tınıyla son buluyordu Bestelenmemiş, nihavent makamında, açıklanmayan o tatlı nameyle aralanıyordu içimin labirentleri Uyandığımda bir başı aklımda kalıyordu, bir de sonu Bir rüyaya dönüşüyordu gerçek bildiklerim
Bir iç sesi savuruyordu dudaklarıma; “boşver diyordu” “Boşver” “Kendine iyi bak, üzülme ve yorulma Hayat bu Her şey bitip, çıkınca görüş kabininden; biteceksin Silineceksin Tekrar var olacaksın bensizliğinde”
Düşündüm, biraz daha geç kalmadan ve gece uyanmamışken
Ne kaldı? Bir damla gözyaşın kaldı mı kurguladığın koca okyanustan geriye Kurudu dehliz, öyleyse boşver Ölüme dönüp sırtını, ölümsüzlüğe aç kollarını -“Sana geldim” de “son” a-*
Kilitler açılsın
Ki yalan değil miydi ölümden başkası? Bu sarsıntının sonu bir avuç kara topraktan ibaret değil miydi? Öyleyse neden bu vaktin darağacına asılmalar? Ve neden bunca hüzün nöbetleri? Gülmeyi haram kılıp ruhumuza, kendimizi yaşarken bir ölü toprağına sermekte neyin nesi?
İmtihana tabi tutulan ruhu yönetecek güç nerde? Hesabı sorulmaz mı sanırsınız akıtılan göz yaşlarımızın? Kula kul olmak yoksa (s)özümüzde, artık silkelenip kendine gelmeli
Kilitler açılsın Gönül kavgasına son verilsin bu gece Hiç bir hayal, yalnızlığın pençesinde kıvranmasın Ölü bir nefesle son bulmasın masallar, kanlı bitmesin Ardına bakamasın gidenler Sevinemesin mutsuz edişine Yar elinde küle dönüşecek bir yüreğin siparişi verilsin yeniden
Sahte sözlere pahalı bedeller ödendi elbet
Kes bileğimi acımaz, kanımda mutluluk tufanı var Özlemlerimin bilincindeyken, karayele direnme gücüm var Hiç bir sarsıntıya mahal vermeyecek, kağıttan ama taştan dirençli setlerim var Hiçbir yıkıntıya boyun eğmeyecek ilahi gücün sesine nefesimi verdim bu gece Yıkılmam Öyle huzurlu , öyle dingin; bir düşün içinde bir “mutlu son”um var
Yaralarımızın bir iç çöküşe sahne olmasına bu kez göz yummuyorum Dilimde umutvari yakarışlarla, gönlüme sufle veriyorum Yar sesimi duysun diye, yar (!) sesini duyuyorumYar hangi acıya yaren olmadı ki yüreğime düş/eli, aşk’tan düş! Aşka gel, aşklaş gel bu gece
Sızılarım diniyor
Hepimiz bir iç tanığın kurbanıyız Öyle yakarış dolu, öyle muhafazakar ve öyle tanıklı Şimdi ona “mutluyum” diyebilmenin şevki var içimde Hüzün kovan kuşlarına yuva yaptım, göçmesinler bu güz Kanadına ekleyip yeni bembeyaz gülüşleri, yeni kayıt dışı seferlerde nihayet bulmalı bu düş
Emanet edip sevgiliye; “gözlerime iyi bak” diyebilmeli, bir son söz
|