Yorulduğun kadar yaşarsın

Yorulduğun kadar yaşarsın


Deli rüzgâr esiyor, nefesi bedenime işliyor,
Çılgın bir yolda giderken umutlara…
Hırçın ruhum duygularda, can buluyor,
Hayaller kuruyorum, o yolun virajında,
Sonra durup bir noktada, gökyüzüne bakıyorum
Bir ağacın dalı sallanıyor, kurumuş yaprakları dökülüyor,



Gözlerinden bir damla yaş akıyor, yere dimdik süzülürken,
Hayatın varlığında, kendi varlığı eriyor,
Ne yapsa da kaçınılmaz, bir sona gidiyor
Geldiği noktaya baktığında, anlıyor ki;
Her zaman olmuyor, niyet yelpazesinin serinliğinde yaşamak,


Amaç ibresini zorlasanda dönüyor, yörüngesinden saparak
Bir tepe gördüm küsmüş hayata, kurak bedeninde yüreği kırılgan,
Bırakmış hayatı suskun ve üzgün, terk edilmiş rakımlarında,
Selam verdim yüreğimle, duygulandı akmayan kuru gözyaşlarında,
Taze duygularda yeşerdi mutluluk, tabiata selam verdi
Nehrin yanından geçerken, hayatın tüm armonisi mutluluğu sundu,
Kelebeklerin kanatlarında, hayatın renkleri işlenerek,
Bir arının sesinde melodi oldu söz oldu
Şerçe yuvasını yapıyordu, emeğini sevgisini katarak bir ağaca,

Nehir hayat olmuştu, gür akan suyunun sesinde umut vardı
Bir kedicik gördüm, gözlerinde çekingenliğin yanı sıra yaşamın izi vardı,
Bir salyangoz duran yürüyüşüyle, bir armonika gibi yaşamı çalıyordu
İçimde bir huzura yol açıldı, hayat hayallerimi köreltmeyecek,
Yaşadığım kadar mutlu olacağım, umutları besleyen köklere yaslanarak,
Hayatım içimdeki beni yaşayacak, o virajı gördüğümde hayatı okudum
Hayat nekadar yorsa da, ruhum hep dinç kalacak
Yaşamak yorulmaktır…yorulduğun kadar yaşarsın…


şiir Oktay Çekal

Hazırlıyan tanem