Çok Yorgunum be Gönül Çok Kırgın Belki de Çok Bıkkın

**Prof. Dr. Sinsi** · 06-23-2012

Çok yorgunum be gönül

Çok kırgın belki de çok bıkkın

Hep koştum peşinden her gittiğin yere sürüklendim ardından

Ama bak artık adım atacak takatim kalmadı

Ne elim kalemime gider ne cemalim aynalara güler oldu sayende

Bu güne kadar ben dinledim hep seni bugün dinleme sırası sende

Kaç kere hırpalandığını ben bile sayamadım

Bıkmadın hayaller kurmaktan be gönül

Hep en derinlerinde yeşerttin umut fidanlarını

Oysa her seferinde uğruna umut ektiklerin kopartıp attı dallarını

Kendin gibi sandın herkesi

Her gülen yüze dost dedin çekinmeden

Her ağlayan göze acıdın benim gözümde ki yaşları silmeden

Acıdıkların acımasızca ağlattı beni,

dost dediklerin en derin biçimde kanattı seni

Hep sustun be gönül hiç sesini çıkartmadın

En çaresiz anlarında bile sessiz çığlıklar attın

En derin yaralarının kanlarını hep kendi içine akıttın

Ondan belki de kimse duymadı haykırışlarını,

kimse fark etmedi sende ki yaraları

Sadece gözlerim gün geçtikçe biraz daha donuklaştı

Ama onlara da bakan olmadığından kimse hiçbir şey anlamadı

Kırılmaktan param parça oldun be gönül

Gayrı sarılacak yerin kalmadı

Ne merhemler dindirdi derinlerde ki yaralarının acısını

ne ilaçlar kesti o yaraların sancısını

Hep örttük üstünü bir şekilde hep kandırdık kendimizi unuttuk dedikte

Oysa bak sen unutmamışsın hiçbirini

Açılan hiçbir yara kapanmamış meğerse sende

Hepsi için için kanamışta bunu ben bile anlayamamışım,

anlamak istememişim belki de

Çok kırgın belki de çok bıkkın

Ne seni teselli edecek söz kaldı kalemimde

ne yangınını söndürecek yaş kaldı gözümde

Çok yorgunum be gönül çok yorgun…

"Bugün her günden daha yorgunum gönlüm,

yağmurlara saklanmak istiyorum,
yağmur damlalarıyla birlikte toprağa düşüp kaybolmak
,kim bilir belki de yeniden doğmak

06-23-2012	#3
Prof. Dr. Sinsi	Çok Yorgunum be Gönül Çok Kırgın Belki de Çok Bıkkın Çok yorgunum be gönül Çok kırgın belki de çok bıkkın Hep koştum peşinden her gittiğin yere sürüklendim ardından Ama bak artık adım atacak takatim kalmadı Ne elim kalemime gider ne cemalim aynalara güler oldu sayende Bu güne kadar ben dinledim hep seni bugün dinleme sırası sende Kaç kere hırpalandığını ben bile sayamadım Bıkmadın hayaller kurmaktan be gönül Hep en derinlerinde yeşerttin umut fidanlarını Oysa her seferinde uğruna umut ektiklerin kopartıp attı dallarını Kendin gibi sandın herkesi Her gülen yüze dost dedin çekinmeden Her ağlayan göze acıdın benim gözümde ki yaşları silmeden Acıdıkların acımasızca ağlattı beni, dost dediklerin en derin biçimde kanattı seni Hep sustun be gönül hiç sesini çıkartmadın En çaresiz anlarında bile sessiz çığlıklar attın En derin yaralarının kanlarını hep kendi içine akıttın Ondan belki de kimse duymadı haykırışlarını, kimse fark etmedi sende ki yaraları Sadece gözlerim gün geçtikçe biraz daha donuklaştı Ama onlara da bakan olmadığından kimse hiçbir şey anlamadı Kırılmaktan param parça oldun be gönül Gayrı sarılacak yerin kalmadı Ne merhemler dindirdi derinlerde ki yaralarının acısını ne ilaçlar kesti o yaraların sancısını Hep örttük üstünü bir şekilde hep kandırdık kendimizi unuttuk dedikte Oysa bak sen unutmamışsın hiçbirini Açılan hiçbir yara kapanmamış meğerse sende Hepsi için için kanamışta bunu ben bile anlayamamışım, anlamak istememişim belki de Çok kırgın belki de çok bıkkın Ne seni teselli edecek söz kaldı kalemimde ne yangınını söndürecek yaş kaldı gözümde Çok yorgunum be gönül çok yorgun… "Bugün her günden daha yorgunum gönlüm, yağmurlara saklanmak istiyorum, yağmur damlalarıyla birlikte toprağa düşüp kaybolmak ,kim bilir belki de yeniden doğmak