Şövalyelik-İlk Şövalyeler

İlk şövalyeler, zırh giyen ve at üstünde çarpışan savaşçılardı Hıristiyan Batı Avrupa'da, 814'te Şarlman'ın ölümünden sonra şövalyelere gereksinim duyuldu Bu dönemde düzeni sağlayacak ve insanları koruyacak kadar güçlü bir yönetim yoktu Avrupa Müslüman Magripliler, Slavlar, Macarlar ve İskandinavyalıların saldırılarına uğruyordu Yasa yokluğu yüzünden her yerde istilacılar, soyguncular ve haydutlar türemişti Geçimini barış içinde sağlamak isteyen herkes, büyük bir şato sahibi olan bir soylunun (senyör) korumasına sığınmak zorundaydı Böylece gerek serfler (toprak köleleri olan üreticiler), gerek savaşçılar bu koruma karşılığında senyöre hizmet etmekle yükümlüydüler Senyör şövalyelere kullanmalaniçin toprak, çoğu kez de bir şato verirdi Karşılığında, şövalye yılın belli bir süresinde senyör için savaşırdı Savaş alanlarında, giderlerini kendisinin karşıladığı donanımı ile hazır bulunur, ayrıca yıllık vergisini de öderdi (bak FEODALİZM)

Yaşamın zor ve acımasız olduğu 9 ve 10 yüzyıllarda saldırılara karşı koyan şövalyeler kültürlü ve kibar insanlar değil, güçlü, gözü pek, zorba, savaşmaya hazır kişilerdi Şövalyeleri konu alanöykü ve şiirler şövalyeliği gerçekte olduğundan çok daha romantik gösterir (bak Arthur)




Ortaçağ başlarında şövalyeler savaşmayı bilen, paralı savaşçılardı Yaklaşık 11 yüzyıla doğru Avrupa'ya saldıran istilacilanpüskürtme işi sona erdi Ama şövalyeler kendi aralarında savaşmayı ve yağmalamayı sürdürdüler 10 yüzyılda, düzeni sağlamaya çalışan kilise, rahipler, kadınlar ve tüccarlar gibi bazı gruplara saldınlmamasım öngören yasalar koymuştu 11 yüzyılda pazar günleri ve kutsal günlerde savaşmak yasaklandı
Yoksulların, çaresizlerin ve kilisenin korunması gerektiği düşüncesi oldukça yavaş yayıldı Bunun kabul edilmesi şövalyelerin yeni bir amaç bulmalarına yol açtı 1095'te Papa II Urbanus'un Clermont'da I Haçlı Seferi konusundaki vaazı, şövalyeleri bu amaç çevresinde birleştirdi Onlardan savaşmayı bırakmamaları, ama kilisenin hizmetinde savaşmalan(bak HAÇLI SEFERLERİ) ve Hıristiyan'ca davranış bakımından insanlara örnek olmalanistendi

11-15 yüzyıl arasındaki kusursuz şövalyelik ülküsüne uygun olmak belki de çok zordu, ama ona erişmeye çalışırken şövalyeler en azından olumlu davranış özellikleri de ediniyorlardı Yeni şövalyelik ülküsü sayesinde şövalye senyöre hizmet vermekle yükümlü bir savaşçı konumundan kurtuldu Önceleri feodal toplumda herkes şövalye olma umudu besleyebilirdi Oysa artık atı, zırhı, kılıcı ve güçlü bir pazısı olan herkes hemen şövalye olamıyordu Şövalyelik yıllar süren bir eğitim ve hizmet deneyimi gerektiren, birtakım sıkı kurallara, kutsal yeminlere bağlı bir meslek oldu Böylece askeri niteliği yanında dinsel bir nitelik de kazandı