Etme Bulma Dünyası

İlk tanıdığımda, bütün çocukların arkadaşıydı İstanbul
Umudun gurbetiydi, ölümün değil
Özgürlük tutkusu verirdi insana, bir baştan bir başa gezme isteği
İnsanlarında başkalık vardı
***
Bu şehirde kendini onarırdı hayat, kimsenin bir şey yapmasına gerek yoktu
Cumbalı evler, pencerelerin önünde fesleğenler
Saygılar sonsuz
İnsanlar ağaçlara gözü gibi bakardı, dereler çocukların oyunlarına akardı
Ayrıca açılıma falan da gerek yoktu, Çünkü Türk ve Kürt diye bir ayrımı yoktu bizlerin
***
İstanbul'un insanı, iyiliği, güzelliği severdi
Aşk şarkıları yazılırdı, ağaçların altındaki sevdalılar için
İnsanlık paranın üzerindeydi
Unutarak iyileştirirdik yaraları
***
İflah olmaz inatların ve yağmacılığın sonunda, güzelim İstanbul'u mahvettiler
Sadece topraklarını değil, ruhunu da sattılar
Bayramların bile tadı tuzu kalmadı
Bakmayın, havaların düzeldiğine
Sadece yağmur almıyor canları, bu şehirdeki kurban törenleri bitmedi daha
***
Her şeye rağmen, İstanbul'un içi kan ağlıyordur emin olun
Ama elinden bir şey gelmiyor
Bu İstanbul, emanet ettiğimiz çocuklarımızı bile koruyamayacak kadar kötürüm
Bir o kadar sağır
***
Katlettiğimiz değerler bizlere seslenirken, bizler duyduk mi ki!
İstanbul bizi duysun!



Hakkı Yalçın - Takvim

__________________